เครียดมากๆพึ่งพาใครไม่ได้เลย

ตอนนี้อายุ ครบ 27 ปี 3 วัน
มีพ่อแม่ก็เหมือนไม่มี  มีพี่น้องก็เหมือนไม่มี
ไม่มีอะไรเป็นของตัวเองนอกจากโรคไบโพล่าร์
โดนทำร้ายจิตใจจนชิน
เหมือนจะชินชา  แต่ก็เจ็บอยู่ดี

เจ็บทุกครั้งที่ไว้ใจคนอื่น ที่เชื่อใจคนที่บ้าน สุดท้ายก็โดนหลอกทุกครั้ง

ทุกวันนี้เลิกคาดหวังกับคนในครอบครัวแล้ว
ไม่อยากได้ในสิ่งที่ไม่มีวันได้ เช่นความรัก หรือการยอมรับจากพ่อแม่

เราทำอาชีพอะไรก้อไม่ดีสักอย่าง 
แม้แต่กับข้าวก็ไม่เหลือไว้ให้ โชคดีนะ มีมาม่าให้กิน ไม่ใช่แค่วันสองวัน แต่เป็นแบบนี้มาตลอด

อับอายที่เกิดมามีพ่อแม่แบบนี้  พ่อแม่ที่ขี้เกียจ  เอาแต่ทะเลาะกัน  งานการไม่ทำ ไม่ห่วงอนาคตลูก ไม่เคยบอกให้ลูกตั้งใจเรียน เอาแต่บอกให้หาผัวรวยๆ ไม่สนับสนุนให้เราเรียน

แต่ไม่เคยจำสักที  พอมีความสุขก็อให้อภัย ลืมทุกครั้งในสิ่งที่คนที่บ้านทำกับเรา

สุดท้ายแล้วต้องเป็นตัวเราที่ต้องพึ่งตัวเองนะ อย่าลืม และอย่าช่วยคนอื่นจนตัวเองเดือดร้อน

เกลียดพ่อกับแม่ที่เห็นแก่ตัวที่สุดในโลก  อยากตายมากๆ แต่กินยาตายก้อไม่ตาย  

ไม่อยากมีแฟนแล้วเหมือนกัน เพราะเวลามีก้อไม่เคยเจอคนดี

เวลาทำอะไร พอบอกพ่อกับแม่จะติดขัดตลอด  เพราะพ่อแม่จะคอยพูดจาทำให้เรารู้สึกแย่ ก็ไม่เคยจำสักที 

ไม่อยากใช้ชีวิตร่วมกับคนพวกนี้ เอาตัวรอดได้จะไม่กลับมาอีก  ขอให้ชาตินี้ไม่ต้องเจอะต้องเจอกันอีกเลย