เพื่อนชอบล้อว่าดำๆ เจอกับคำว่าดำตลอดชิวิตจนตะเป็นศึมเศร้าอยู่แล้ว แม่กับพ่อเวลาเรียกก็จะเรียกไอ้ดำไอ้มืด เวลาเรียกอะไรแล้วไม่ได้ยิน ตอนอนุบาลเพื่อนและครูก็ชอบเรียกว่าดินปืน พอขึ้นประถมก็รู้สึกปรับตัวไม่ถูกตอนป1 รู้สึกคุยกับไครแล้วไม่ค่อยถูกคอเลย
แล้วมีวันนึงเราไปดูบ่อน้ำตรงที่มีปลาแล้วอยู่ๆไครนี่และไม่รู้ว่าอยู่ห้องเดียวกันไหม แต่จำหน้าได้ฟังใจอยู่ๆดีๆมันมาพักตกบ่อปลาแล้วเราก็รีบไปฟ้องครูประจำชั้น สิ่งที่ทำให้เราอึ่งไปอีกคือ ครูทำเหมือนหูทวนลม เข้าไม่ได้ฟังหันสายหันขวาแล้วก็ทำเหมือนไม่เห็น พอขึ้น ป—3-4ก็โดนเพื่อนล้อไอ้ดำโดนแกล้ง แล้วทำให้รู้สึกด้อยค่าตัวเอง ไม่มีกระจิตกระใจตั้งใจเรียน เหมือนรู้สึกเป็นส่วนเกินของสังคม พอ-5-6 เราก็ย้ายไปรรอื่น รู้สึกว่ายังคิดถึงเพื่อนเก่าอยู่แค่สังคมรรใหม่สงบขึ้น แต่เรารู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองพยายามแต่งตัวแนวเกาหลีตามเทรนรู้ว่าดำ แต่รู้สึกเหมือนตั้งใจเรียนขึ้นเรียนดีขึ้น แต่ยังโดนล้อว่าดำแต่ไม่ได้ใส่ใจอะไรเก็บเอาไว้ แต่เราเสพอนิแมะตามเพื่อนโดจิน กลัวไม่มีเพื่อนตามเพื่อนหมด เวลาหาเพื่อนเราไม่กล้าคุยไม่มันใจในตัวเอง จะพยามยามเพื่อนติ๋มๆ จะอยู่ได้ กลัวไม่มีเพื่อนมากๆๆ กลัวไปนั่งกินข้าวคนเดียวกลัวจะโดนมองว่าไม่มีเพื่อนเพื่อนไม่คบ เวลากินข้าวเที่ยวพยายามจะไปซื้อข้าวอาหารขึ้นไปกินบนชั้นเรียนกลัวเป็นจุดสนใจไม่กล้าไปที่คนเยอะ เราตอนนั้นเป็นคนขี้เกียจแต่เรียนได้ พยายามเรียนเพื่อเข้ามัธยมดัง เวลาเราไปเรียนแต่ละที่ชอบส่องกระจบ เวลาไปเรียนแต่ละวันเราเหมือนเกงๆ ไม่เป็นตัวของตัวเองสุดๆ พอขึ้นมัธยมเหมือนเรากลายเป็นคนกลัวการไม่มีเพื่อนแบบสุดๆๆ เพราะไม่รู้จะคุยกับเพื่อนเรื่องอะไร เวลาเพื่อนไปกินข้าวเราก็จะขอไปกินด้วยกลัวไม่มีเพื่อนกลัวการกินคนเดียว แต่เราเป็นคนเก็บตัว แต่ไม่กล้าทำอะไรคนเดียว เราเป็นคนไม่กล้าเดินคนเดียวกลัวถูกมองว่าไม่มีเพื่อรพยายามเดินตามเพื่อนให้ทัน พอขึ้น ม2-3 เราก็เหมือนเดิมแต่มีเพื่อนเราก็ขอนั่งด้วยเหมือนเกรงใจเหมือนกันเป็นเพื่อนในห้อง เรากลัวไม่มีเพื่อนขอนั่งด้วยและแต่จะอยู่คนนึงที่ยากเป็นเพื่อนมากมันเก่งคอมลองไปคุยกบายเป็นเพื่อนแต่แบบคุยไม่ถูกคออะ ชอบทำอะไรเด่นๆไม่อายตรงข้ามกับเราเลย เลยเลิกเป็นเพื่อน เวลาทำอะไรเราก็เกรงตลอดเหมือนให้จบไปวันๆอยากกลับบ้าน เวลามันชวนไปเที่ยวไปห้างกับมันเราจะโครตเกรงเพราะไม่มีไครชวนเรามาก่อน มันชอบตบหัว เราพยายามหาตัวของตัวเองโดยการฟรอมเมกาผิวดำ มันก็ตบหัวบอดว่าปัญญาอ่อนตั้งแต่นั้นมามันก็ชอบแกล้งชอบต่อย มันเป็นของมันอยู่แล้วน่ะ ไม่เกี่ยวกับเมื่อกี้ มันก็ต่อยเพื่อนบอกมันก็โหดไหมต่อยแขนน่ะ แต่เรามีรีแอคชั่นยังไงก็เลยต่อยมันคืนแบบเกียจอะ มันเป็นคนกวน จากเพื่อนรักกลายเป็นคนเกียจไปเลย โดนแกล้งโดนต่อยโดนตบหัวทุก นับวันได้เลยวันไหนที่ไม่โดนแกล้ง โดนล้อว่าดำกลายเป็นคนเก็บกดเลย ไม่กล้าทำไม่กล้าแสดงออกไม่กล้าพูดพีเสร็จ กลัวโดนมอง กลัวโดนดูถูก มองโลกในแง่ร้ายเลย ครูเรียกตอบไม่กล้าตอบ กลายเป็นคนไม่ค่อยพูดพูดเบา เหมือนเรียนไม่เต็มที ไม่ชอบทำการบ้าน ได้ยินเพื่อนพูดว่าเด็กเก็บกด คือเราเซ็งไปเลย เก็บมาคิดเก็บคำเล็กๆมาเคียด อยู่ดีๆเพื่อนขอเรียกว่าไอ้(z)วันสอบ อยู่ เราเป็นคนทำช้ามาก อยู่ดีๆ เพื่อนทำเสร็ตหมดแล้วเหลือเราคนเดียว อยู่ๆไอ้zมันก็ตะโกนว่า ไอ้ดำเร็วๆดิ เราเป็นที่ไม่กล้าจุดสนใจอยู่แล้วด้วย แล้วเราเป็นคนเก็บคำมาคิดให้เคลียดอีก เพื่อนในห้อวหัวเราะกันหมดยกเว้นเรา เพื่อนบางคน(อุ้ยแรงอะ) เราโครตเคลียดวันนั้น คิดว่าเพราะเราดำถึงได้เป็นแบบนี้โทดตัวเองมาตลอด โดนไอ้zแกล้งทุกวันแต่สำหรับเขา เขาแค่หยอกแต่ไม่รู้เราเก็บมาเคลียดมั้ง เราโครตเก็บกดเลย พยามตั้งใจเรียนเพื่อ ม4 จะได้ย้ายห้องไม่อยู่กับมัน (เนื้อเรื่องเสริม เราพยายามหาตัวของตัวเองอีกรอบเห็นคนอื่นเขาสวยหล่อกันก็อยากหล่อในแบบของเรามั่ง เลยไว้แทรกกลางไม่เคยไว้ผมยาวมาก่อนอยากไว้ผมยาวเทศดีแบบเขาตามคนอื่นตลอด แต่ตัวเองดำ55 )แต่สุดท้ายแล้ว ก็อยู่ห้องเดียวกับมัน ตั่งแต่ย้ายม4มา เราเป็นคนที่เข้าสังคมไม่เป็นโครตๆ นั่งเงียบๆนั่งเหม่อกลัวคนว่ากลัวคนดูถูก พยามนั่งนิ่งๆฟังครูพูด แต่เวลาครูถ้ามก็ไม่รู้เรื่อง แค่ฟรอมตั้งใจเรียนไปงั้นแค่อยากเข้าสังคมอยากมีเพื่อน นั่งเกรงไปหมดไม่เป็นตัวเองของตัวเอง แต่โชคดีที่ที่เพื่อนห้องเก่า ยังดีทีมีเพื่อนแต่ไม่คุยกับเขาคุยไม่ถูกคุยไม่รู้เรื่องคุยละเรื่องเราก็กลายเป็นคนเงียบๆ เพื่อนใรห้องก็แอะว่าทำไมเงียบๆ เรา โดนมองว่าโรคจิต อยู่เราก็ชอบชวนคุย อยู่ก็เงียบ ชอบพยามสร้างความมั่นใจในตัวเองโดนการเกรงแอ็ค แต่ในใจแค่อยากดูปกติแบบคนอื่นเขาอยากหล่อแบบเขาแต่สำหรับคนอื่นคือแอ็คมั่งเราไม่แน่ใจได้ยินในหูแว่วเหมือนหล่อ เราเก็บมาเคลียดอีกแล้ว แค่อยากทำตัวปกติ เรารู้ว่าเราเงียบ คนก็บอกว่าเราเงียบเหมือนคนเบื่อๆตลอดเวลา เราใส่แมสแค่อยากหล่อเหมือนเขาแต่กับโดนคนมอง ได้ยินแว่วๆ ‘เหมือนหล่อ’ ‘ใส่แมสทำไมวะ’ เราเก็บมาเคลียดมากๆเคลียดจนตัวร้อนตัวชา แค่อยากทำตัวปกติ หน้าต้าเราก็ออกโจรแขกๆ คิดว่าดูไม่ดี เห็นคนอื่นตี๋หมด กลายเป็นคนเก็บมาเคลียด และได้ยินหูแว่วๆว่า ‘บ้า’ เราก็คิกบ้าจริงนั่นและเคีลดเยอะ ไครว่าอะไรเก็บมาเคลียดหมด กลายเป็นคนระแวง เพื่อนกลุ่มชอบอยู่ดีๆ มันพูดนิกเกอร์ เราเก็บมาเคลียดอีก สำมันก็แค่หยอกล้อ ไปโรงบาลจิตเวทแล้ว หมอ ก็ให่ยากิน รู้เบื่อๆอยากนอน ไชัชีวิตไปวันๆ พัดวีนประกันพุ่ง อยากไป ไม่กิจิตกใจทำอะไร ไม่ใจในตัวเอง สรุปก็คือเราไม่เคยไปร้านทำผม เลย ไม่เคยไปเที่ยวกับเพื่อน ไม่กล้าทำ ฝึกษาด้วยตนเอง
เพื่อนล้อ
แล้วมีวันนึงเราไปดูบ่อน้ำตรงที่มีปลาแล้วอยู่ๆไครนี่และไม่รู้ว่าอยู่ห้องเดียวกันไหม แต่จำหน้าได้ฟังใจอยู่ๆดีๆมันมาพักตกบ่อปลาแล้วเราก็รีบไปฟ้องครูประจำชั้น สิ่งที่ทำให้เราอึ่งไปอีกคือ ครูทำเหมือนหูทวนลม เข้าไม่ได้ฟังหันสายหันขวาแล้วก็ทำเหมือนไม่เห็น พอขึ้น ป—3-4ก็โดนเพื่อนล้อไอ้ดำโดนแกล้ง แล้วทำให้รู้สึกด้อยค่าตัวเอง ไม่มีกระจิตกระใจตั้งใจเรียน เหมือนรู้สึกเป็นส่วนเกินของสังคม พอ-5-6 เราก็ย้ายไปรรอื่น รู้สึกว่ายังคิดถึงเพื่อนเก่าอยู่แค่สังคมรรใหม่สงบขึ้น แต่เรารู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองพยายามแต่งตัวแนวเกาหลีตามเทรนรู้ว่าดำ แต่รู้สึกเหมือนตั้งใจเรียนขึ้นเรียนดีขึ้น แต่ยังโดนล้อว่าดำแต่ไม่ได้ใส่ใจอะไรเก็บเอาไว้ แต่เราเสพอนิแมะตามเพื่อนโดจิน กลัวไม่มีเพื่อนตามเพื่อนหมด เวลาหาเพื่อนเราไม่กล้าคุยไม่มันใจในตัวเอง จะพยามยามเพื่อนติ๋มๆ จะอยู่ได้ กลัวไม่มีเพื่อนมากๆๆ กลัวไปนั่งกินข้าวคนเดียวกลัวจะโดนมองว่าไม่มีเพื่อนเพื่อนไม่คบ เวลากินข้าวเที่ยวพยายามจะไปซื้อข้าวอาหารขึ้นไปกินบนชั้นเรียนกลัวเป็นจุดสนใจไม่กล้าไปที่คนเยอะ เราตอนนั้นเป็นคนขี้เกียจแต่เรียนได้ พยายามเรียนเพื่อเข้ามัธยมดัง เวลาเราไปเรียนแต่ละที่ชอบส่องกระจบ เวลาไปเรียนแต่ละวันเราเหมือนเกงๆ ไม่เป็นตัวของตัวเองสุดๆ พอขึ้นมัธยมเหมือนเรากลายเป็นคนกลัวการไม่มีเพื่อนแบบสุดๆๆ เพราะไม่รู้จะคุยกับเพื่อนเรื่องอะไร เวลาเพื่อนไปกินข้าวเราก็จะขอไปกินด้วยกลัวไม่มีเพื่อนกลัวการกินคนเดียว แต่เราเป็นคนเก็บตัว แต่ไม่กล้าทำอะไรคนเดียว เราเป็นคนไม่กล้าเดินคนเดียวกลัวถูกมองว่าไม่มีเพื่อรพยายามเดินตามเพื่อนให้ทัน พอขึ้น ม2-3 เราก็เหมือนเดิมแต่มีเพื่อนเราก็ขอนั่งด้วยเหมือนเกรงใจเหมือนกันเป็นเพื่อนในห้อง เรากลัวไม่มีเพื่อนขอนั่งด้วยและแต่จะอยู่คนนึงที่ยากเป็นเพื่อนมากมันเก่งคอมลองไปคุยกบายเป็นเพื่อนแต่แบบคุยไม่ถูกคออะ ชอบทำอะไรเด่นๆไม่อายตรงข้ามกับเราเลย เลยเลิกเป็นเพื่อน เวลาทำอะไรเราก็เกรงตลอดเหมือนให้จบไปวันๆอยากกลับบ้าน เวลามันชวนไปเที่ยวไปห้างกับมันเราจะโครตเกรงเพราะไม่มีไครชวนเรามาก่อน มันชอบตบหัว เราพยายามหาตัวของตัวเองโดยการฟรอมเมกาผิวดำ มันก็ตบหัวบอดว่าปัญญาอ่อนตั้งแต่นั้นมามันก็ชอบแกล้งชอบต่อย มันเป็นของมันอยู่แล้วน่ะ ไม่เกี่ยวกับเมื่อกี้ มันก็ต่อยเพื่อนบอกมันก็โหดไหมต่อยแขนน่ะ แต่เรามีรีแอคชั่นยังไงก็เลยต่อยมันคืนแบบเกียจอะ มันเป็นคนกวน จากเพื่อนรักกลายเป็นคนเกียจไปเลย โดนแกล้งโดนต่อยโดนตบหัวทุก นับวันได้เลยวันไหนที่ไม่โดนแกล้ง โดนล้อว่าดำกลายเป็นคนเก็บกดเลย ไม่กล้าทำไม่กล้าแสดงออกไม่กล้าพูดพีเสร็จ กลัวโดนมอง กลัวโดนดูถูก มองโลกในแง่ร้ายเลย ครูเรียกตอบไม่กล้าตอบ กลายเป็นคนไม่ค่อยพูดพูดเบา เหมือนเรียนไม่เต็มที ไม่ชอบทำการบ้าน ได้ยินเพื่อนพูดว่าเด็กเก็บกด คือเราเซ็งไปเลย เก็บมาคิดเก็บคำเล็กๆมาเคียด อยู่ดีๆเพื่อนขอเรียกว่าไอ้(z)วันสอบ อยู่ เราเป็นคนทำช้ามาก อยู่ดีๆ เพื่อนทำเสร็ตหมดแล้วเหลือเราคนเดียว อยู่ๆไอ้zมันก็ตะโกนว่า ไอ้ดำเร็วๆดิ เราเป็นที่ไม่กล้าจุดสนใจอยู่แล้วด้วย แล้วเราเป็นคนเก็บคำมาคิดให้เคลียดอีก เพื่อนในห้อวหัวเราะกันหมดยกเว้นเรา เพื่อนบางคน(อุ้ยแรงอะ) เราโครตเคลียดวันนั้น คิดว่าเพราะเราดำถึงได้เป็นแบบนี้โทดตัวเองมาตลอด โดนไอ้zแกล้งทุกวันแต่สำหรับเขา เขาแค่หยอกแต่ไม่รู้เราเก็บมาเคลียดมั้ง เราโครตเก็บกดเลย พยามตั้งใจเรียนเพื่อ ม4 จะได้ย้ายห้องไม่อยู่กับมัน (เนื้อเรื่องเสริม เราพยายามหาตัวของตัวเองอีกรอบเห็นคนอื่นเขาสวยหล่อกันก็อยากหล่อในแบบของเรามั่ง เลยไว้แทรกกลางไม่เคยไว้ผมยาวมาก่อนอยากไว้ผมยาวเทศดีแบบเขาตามคนอื่นตลอด แต่ตัวเองดำ55 )แต่สุดท้ายแล้ว ก็อยู่ห้องเดียวกับมัน ตั่งแต่ย้ายม4มา เราเป็นคนที่เข้าสังคมไม่เป็นโครตๆ นั่งเงียบๆนั่งเหม่อกลัวคนว่ากลัวคนดูถูก พยามนั่งนิ่งๆฟังครูพูด แต่เวลาครูถ้ามก็ไม่รู้เรื่อง แค่ฟรอมตั้งใจเรียนไปงั้นแค่อยากเข้าสังคมอยากมีเพื่อน นั่งเกรงไปหมดไม่เป็นตัวเองของตัวเอง แต่โชคดีที่ที่เพื่อนห้องเก่า ยังดีทีมีเพื่อนแต่ไม่คุยกับเขาคุยไม่ถูกคุยไม่รู้เรื่องคุยละเรื่องเราก็กลายเป็นคนเงียบๆ เพื่อนใรห้องก็แอะว่าทำไมเงียบๆ เรา โดนมองว่าโรคจิต อยู่เราก็ชอบชวนคุย อยู่ก็เงียบ ชอบพยามสร้างความมั่นใจในตัวเองโดนการเกรงแอ็ค แต่ในใจแค่อยากดูปกติแบบคนอื่นเขาอยากหล่อแบบเขาแต่สำหรับคนอื่นคือแอ็คมั่งเราไม่แน่ใจได้ยินในหูแว่วเหมือนหล่อ เราเก็บมาเคลียดอีกแล้ว แค่อยากทำตัวปกติ เรารู้ว่าเราเงียบ คนก็บอกว่าเราเงียบเหมือนคนเบื่อๆตลอดเวลา เราใส่แมสแค่อยากหล่อเหมือนเขาแต่กับโดนคนมอง ได้ยินแว่วๆ ‘เหมือนหล่อ’ ‘ใส่แมสทำไมวะ’ เราเก็บมาเคลียดมากๆเคลียดจนตัวร้อนตัวชา แค่อยากทำตัวปกติ หน้าต้าเราก็ออกโจรแขกๆ คิดว่าดูไม่ดี เห็นคนอื่นตี๋หมด กลายเป็นคนเก็บมาเคลียด และได้ยินหูแว่วๆว่า ‘บ้า’ เราก็คิกบ้าจริงนั่นและเคีลดเยอะ ไครว่าอะไรเก็บมาเคลียดหมด กลายเป็นคนระแวง เพื่อนกลุ่มชอบอยู่ดีๆ มันพูดนิกเกอร์ เราเก็บมาเคลียดอีก สำมันก็แค่หยอกล้อ ไปโรงบาลจิตเวทแล้ว หมอ ก็ให่ยากิน รู้เบื่อๆอยากนอน ไชัชีวิตไปวันๆ พัดวีนประกันพุ่ง อยากไป ไม่กิจิตกใจทำอะไร ไม่ใจในตัวเอง สรุปก็คือเราไม่เคยไปร้านทำผม เลย ไม่เคยไปเที่ยวกับเพื่อน ไม่กล้าทำ ฝึกษาด้วยตนเอง