เราคบกับแฟนแบบระยะไกล คอลคุยกันด้วยความที่เราเรียนทั่งคู่ เลยไม่มีเวลาว่างไปหากัน

ตั้งเเต่คบกันแรกๆแฟนเป็นคนชอบงอนหาเรื่องงอนไปทั่ว แล้วเวลาเค้างอนเค้าจะเงียบใส่เราเป็นชั่วโมงเลย ด้วยความที่เรายังไม่เคยรักใครจริงๆจังๆมาก่อน เราเอาแต่โทษตัวเองว่า จากที่ไม่เคยร้องไห้ให้ใคร แต่มาร้องไห้ให้เค้า ชวนเค้าคุย ง้อเค้าตลอด ยกตัวอย่างเรื่องที่ชวนงอน คือเราไปเที่ยวสงกรานต์กับครอบครัวเล่นหลังกะบะกัน แม้เราจะนั่งหันหลังก็จะมีคนยื่นมือมาปะแป้ง เค้าปะทุกคนค่ะ ทุกคนจอยๆกัน ด้วยความที่มากับครอบครัวเราเลยไม่ได้คิดมาก แต่เค้าเอามาทะเลาะเรื่องโดนปะแป้ง

เหตุการณ์ต่อมาคือเล่นเกมกันแล้วเราไม่ยอมบอกตี้ว่าเราเล่นเลนนี้ไม่เป็นแฟนเลยต้องบอกให้ คือเราไม่คิดว่ามันจะกลายเป็นเค้าวางสายเราแล้วไม่ทักไม่คุยกับเรา2ชม. แล้ว2ชม.นั้นที่เค้าเงียบใส่เรา เราก็นอนร้องไห้ คิดว่ามันผิดมากขนาดนั้นเลยหรอ เราคุยกันผ่านมือถือโกรธได้แรงที่สุดมันคือการเงียบใส่ ทั้งๆที่ตอนคบกันแรกๆเค้าเป็นคนพูดเองว่างอนไรอย่าเงียบใส่กัน

จากทุกอย่างที่เค้าเงียบใส่เราบ่อยเเล้วต้องคอยง้อคอยตามเค้าตลอด จนตอนนี้เราไม่ตามไม่ง้อแล้ว เรารู้สึกเสียใจสะสมมาเรื่อยๆ


วันนี้เราเงียบใส่เค้าเราไม่อยากคุยอะไรกับเค้าตอนนี้เราต้องการทบทวนตัวเอง แต่เราเงียบที่แปลว่าไม่ชวนคุยเหมือนทุกวัน เเต่เค้าถามเราก็ตอบ เรารู้สึกไม่อยากคุยเลยตอนนี้   เราคิดถึงตอนที่เราโสด เราไม่ต้องมานั่งเสียใจ เค้าเคยขอห่างกับเรา ห่างได้สามวันเป็นเราเองที่ทนไม่ได้ ตามเค้า เรารู้สึกเราไม่เป็นตัวเอง แต่เราก็ตัดเค้าไม่ได้ ไม่รู้จะทำยังไงกับความรู้สึกตัวเองเลย