สวัสดีค่ะ ตามหัวข้อที่ได้เกรินไปคือ ความหวาดระแวงของเรามันทำให้เราใช้ชีวิตยากมากขึ้นเรื่อยๆ ด้วยความที่เป็นผู้หญิงตัวคนเดียวในกรุงเทพ และเพิ่งจะอายุ21 (ขออนุญาตแทนตัวเองว่าเรานะคะ☺️) ขอยกตัวอย่าง เช่นการขึ้นลิฟต์ เรากลัวทั้งการขึ้นคนเดียว และขึ้นกับคนอื่น กลัวระหว่างชั้นจะต้องเจอใครไม่รู้เข้ามา แต่เราก็พกของป้องกันตัวไว้ตลอดนะคะ แต่บางทีก็รู้สึกว่ามันจะเป็นสิ่งที่ฝ่ายตรงข้ามใช้ทำร้ายเราแทนหรือเปล่า แล้วด้วยกำลังทรัพย์ก็อาจจะไม่ได้ทำให้เราเลือกที่พักได้เยอะมาก และผู้คนมันก็หลากหลายจนเรากลัวไปหมด  ทั้งนี้รวมไปถึงการเดินทางขนส่งสาธารณะ เราไม่กล้านั่งอะไรเลยค่ะ ใช้ชีวิตในกรุงเทพมา เกือบๆ3ปี ขับมอไซค์ตลอด แต่บางทีเวลาขับรถอยู่ๆเราก็มือสั่น นึกถึงอุบัติเหตุร้ายๆขึ้นมาแล้วก็กลัวขึ้นมาดื้อๆ จนบางทีต้องจอดพักให้รู้สึกหายใจทั่วท้อง และมีสติขึ้นมาก่อนค่ะ ทุกๆสิ่งรอบตัวเรา เราคิดไว้เสมอว่าอันตรายมีโอกาสขึ้นได้ตลอด มันดูเหมือนจะมีสติและเฝ้าระวังในตอนแรก แต่ตอนนี้มันกลับเหมือนอันตรายทางอ้อมที่ทำร้ายสุขภาพจิตเรามากๆ จนบางทีกลายเป็นเราเองที่ดูอันตราย ทั้งพกนั่นพกนี่ และทำตัวแปลกๆ หวาดระแวงอยู่ตลอด รวมไปถึงการมีเพื่อน หรือมีแฟน เรากลัวจนบางทีหนีหายออกมาเอง และมีสิ่งที่คิดไว้อยู่ตลอดว่า ต่อให้เรารู้จักกันดีแค่ไหนเราก็ไม่สามารถหยั่งรู้ สิ่งที่เขานึกคิดได้หมด เรากลัวถึงขั้นคิดว่าหากอยู่กันสองต่อสอง เขาอาจจะคิดทำร้ายหรือทำอะไรที่ร้ายแรงกว่านั้น สถานการณ์ตอนอยู่ด้วยกันอาจจะกำลังดี แต่เราจะชอบคิดอะไรขึ้นมาดื้อๆเช่นข่าวคดีต่างๆ แล้วก็กลัวมากๆ จนหยุดคิดไม่ได้ ต้องขอสงบสติอารมณ์อยู่คนเดียว เราขออนุญาตแจ้งไว้ก่อนว่าเราไม่มีโรคประจำตัว ไม่ได้รับยาอะไรติดต่อกัน หรือยาที่คิดว่าจะเป็นผลข้างเคียงนะคะ เราอยากได้คำแนะนำจากทุกคนมากๆ ว่าจะทำยังไงถึงจะใช้ชีวิตได้อย่างมีสติ เอาตัวเองรอด และไม่ทรมานสุขภาพจิตแบบนี้คะ

และกระทู้นี้เป็นกระทู้แรกของเรา หากผิดพลาดประการใด หรือมีคำพูดใดก่อเกิดให้ผู้อื่นกังวลใจ ต้องกราบขออภัยด้วยค่ะ