อยากเรียนมากๆ เเต่ไม่มีเงินสมัครเรียน ครอบครัวไม่ซับพอร์ต ตอนนี้ชีวิตไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลย ควรทำยังไงดี?

สวัสดีค่ะ ก่อนอื่นเราต้องขอบคุณคนที่เข้ามาอ่านเเละเข้ามาดู เชื่อว่าจะเป็นประโยชน์ให้ใครได้หลายๆคน เเละตัวเราเองจะได้มีเเนวทางเเละคำเเนะนำในการใช้ชีวิตต่อไป.... เราอายุ 20เเล้วค่ะ พึ่งจะ20ไป เราเป็นเด็กพ่อแม่เเยกทางกัน ตั้งเเต่เด็กๆเลย เราเลยได้อยู่กับแม่เเละยาย ส่วนมากยายจะเป็นคนส่งเรียนค่ะ จนจบม.3 เราก็ย้ายไปอยู่กับพ่อ เเละปู่ย่า เพราะยายไม่มีเงินส่งเรียนม.4 พ่อเลยส่งเรียนจนจบม.6 ต้องเล่าก่อนว่าจริงๆก็ไม่ใช่พ่อเท่าไหร่ ส่วนมากจะเป็นปู้กับย่าที่ส่งเรียน เรารู้สึกสนุกกับชีวิตมัธยมปลายมากๆ ตอนม.4ไม่คิดถึงอนาคต ยังไม่มีความคิดว่าจะเป็นอะไร จนมาม.5 ครูเเนะเเนวก็เริ่มถาม ว่าอยากเป็นอะไร คิดไว้หรือยัง? ซึ่งตอนนั้นไม่คิดอะไรเลย (ถ้าย้อนกลับไปได้จะทำให้ดีกว่านี้เเน่นอน) นั้นเเหละค่ะ จนมาม.6 ก็คิดว่าคงจะเป็นครู เเต่เราไม่ถนัดด้านไหนเลย เหมือนเป็ดไปทางไหนก็ไม่สุด ไม่รู้จะเป็นครูอะไรดี จนลองมาคิดทบทวน เราอยากเรียนจิตวิทยาแนะนำ ให้คำปรึกษา เป็นครูเเนะเเนวก็ดีเลยค่ะ เพราะเป็นสิ่งที่เราชอบด้วย เเต่ที่ความคิดมันไม่เดินต่อ คือเราคิดว่าคงไม่มีใครส่งเราเรียนเเน่ๆ เเต่เราพึ่งมารู้ตัวเองตอนม.6 ว่าอยากเรียนอะไร ตอนนั้นหมดหวังมากค่ะ เพราะคิดว่าจะไม่มีเงินเรียน เเต่ใจอยากเรียนมากๆๆๆ ทุนก็ไม่ทัน อะไรก็ไม่ทัน มันสิ้นหวังไปหมด เเต่เราก็ติดมหาลัยหลายที่เลย เเต่ก็ต้องสละสิทธิ์เพราะไม่มีใครส่งเรียน เสียดายโอกาสมากๆ ขอทางช่วยไม่มีใครช่วยได้เลย ไม่มีใครซับพอร์ตได้เลยย

จนเราเริ่มคิดหาวิธีใหม่ เเต่เป็นวิธีเเละการคิดที่คิดน้อย เเละคิดผิดที่สุด ผ่านมา 1ปี พึ่งจะมารู้ตัวจริงๆก็เกือบจะสายไปแล้ว ตอนจบม.6เราคิดว่า เราจะไปอยู่กับเพื่อนที่ กทม. เเละเราจะหางานทำ เเละส่งตัวเองเรียน เรามองมหาวิทยาลัยรามคำแหงไว้ มันตอบโจทย์เรามากๆ มีคณะ สาขาที่เราอยากเรียน ขึ้นมาเเรกๆเกิดปัญหามากมาย นั้นเเหละค่ะจุดเริ่มต้นความคิดเเล้วว่าคิดผิด พอได้มาทำงาน ลองผิด ลองถูก จนเหนื่อยเเต่เชื่อว่าตัวเองสู้เต็มที่เเล้วจริงๆ ตอนนี้เราลาออกจากงานมาได้สักพักเเล้วค่ะ เราเหนื่อยมากๆ ร้องไห้บ่อยมาก ตั้งเเต่มาอยู่ที่นี้ ไม่กล้าคุยกับคนทางบ้านเลย เพราะไม่มีใครเข้าใจ เราก็เข้าใจเพราะเราเลือกทางเดินของเราเเล้ว ตอนนี้เราอยู่กับเพื่อนค่ะ เพื่อนคนที่มาอยู่ด้วยตอนแรก เขาเรียนไปแล้ว เพราะเเกมีพ่อส่งเรียน ส่งเงินให้ใช้รายอาทิตย์ เเต่เพื่อนก็กู้ กยศนะคะ กลัวพ่อจะรับภาระหนักเกินไป พ่อเพื่อนเขาก็เอ็นดูเราเหมือนลูกอีกคนค่ะ เลยส่งเงินรายอาทิตย์ให้ด้วย เเต่ก็ต้องใช้กับเพื่อนค่ะ คนนี้คือเพื่อนสนิทเลย เขาช่วยทุกอย่าง อยู่ข้างๆตลอด วันที่เเย่ที่สุดก็มีเเต่เขานี่เเหละค่ะ เเต่ตอนนี้เพื่อนเเกก็เกิดปัญหาทางบ้าน จนทำให้พ่อส่งเเกเรียนต่อไม่ได้ เราเลยลำบากกันทั้งคู่ ตอนนี้พยายามหางานทำค่ะ เเละที่สำคัญเรายังไม่ล้มเลิกที่จะเรียน เพราะเราอยากเรียน เเละมุ่งมั่นจริงๆ ใครพอช่วย มีงานให้ทำ มีอะไรเเนะนำได้เลยนะคะ (ขอสุภาพนะคะ) ตอนนี้ชีวิตมืดมากๆ เเละมาคิดวันนี้ว่าเราคิดน้อยจริงๆ ประมาทในการใช้ชีวิตมากๆ ใช้ชีวิตให้มันยาก ทั้งๆที่มันสามารถใช้ชีวิตให้มันง่ายๆก็ได้ เเต่เลือกที่จะไม่ทำ อยากฝากถึงเด็กมัธยมปลายที่กำลังเรียน เริ่มต้นคิด เริ่มต้นฝัน เราว่าคิดไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ ก็ดีนะคะ ชีวิตจะไม่ได้ยากตอนปลาย เด็กที่ทางบ้านไม่สนับสนุนหรือไม่ซับพอร์ต เราว่ามันมีทางอื่นอีกเยอะเลยนะ ที่จะพาเราไปสู่ความสำเร็จได้ ขอทุน เก็บเงินไว้ตั้งเเต่เนิ่นๆเพื่อส่งตัวเองเรียน กู้ กยศ ทุกปัญหามันมีทางออกจริงๆค่ะ เเค่เราค่อยๆคิด ค่อยๆเเก้ เเละใช้ชีวิตให้มันไม่ต้องยาก เเละใช้ชีวิตให้ไม่ประมาท ดูๆเเล้วเหมือนมาเล่าชีวิตมากกว่านะคะ เเต่ในวันนี้ที่อยากรู้คือมันมีทางไหน ที่เราจะได้เรียนบ้างคะ เรามุ่งมั่นต้งใจจริงๆ เราคิดว่าถ้าเราได้เรียน เราก็คงทำงานไปด้วย เเต่ตอนนี้ก็ตกงานค่ะ พอจะมีใครเเนะนำให้คำปรึกษาได้บ้างคะ พูดคุยกันได้นะคะ ตอนนี้ถ้าจะส่งตัวเองเรียนต้องหางานก่อนค่ะ หาเงินสมัครเรียน เเล้วค่อยๆขยับชีวิตต่อไปค่ะ (เราลืมบอกไป เราเป็นเด็กดรอปนะคะ เราเป็นเด็กปี66 ค่ะ จนตอนนี้ก็ยังไม่ได้เรียน) ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านมากๆเลยนะคะ ใครมีอะไรสงสัยถามได้เลยนะคะ เรายินดีตอบ ใครมีงานแนะนำหรือมีเเนวทางที่ดีมาพูดคุยกันได้ค่ะ ขอบคุณมากๆค่ะ🙏🏻