ปรึกษาสุขภาพจิต

สวัสดีค่ะ หนูอายุ16ปี หนูมีเรื่องจะปรึกษาเกี่ยวกับพฤติกรรมของหนูค่ะ คือตอนหนูยังเด็กๆหนูอยู่กับแม่สองคน แม่ก็ไม่มีเวลาให้ความสัมพันธ์กับเพื่อนที่โรงเรียนก็ไม่ดี เคยถูกทำอนาจารพยายามจะข่มขืนหนู(ตอนป.2)โดยรุ่นพี่ที่โรงเรียน เขาบอกให้หนูทำอะไรหนูเชื่อฟังเขาหมดเพราะหนูแค่อยากมีเพื่อน ตอนนั้นหนูไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันคืออะไรบวกกับมีกลุ่มเพื่อนให้ความสนใจหนูก็เลยยิ่งอยากทำเพราะอยากถูกยอมรับ แต่ด้วยความที่เขาเองก็ยังเด็กเขาก็ไม่ได้สอดใส่เพราะไม่รู้ มีพี่ๆเพื่อนๆมานั่งดูพอสามวันต่อมาเขาก็เอาไปบอกแม่หนู ตอนนั้นหนูภูมิใจมากเพราะมีคนให้ความสนใจหนูคิดว่ามันเป็นเรื่องที่ถูก จนกระทั่งมันไม่ใช่ หนูเสียใจ ทำไมเขาไม่ช่วยหนูตั้งแต่แรกเพื่อนหรือรุ่นพี่ก็เอาไปล้อที่โรงเรียนชาวบ้านก็ลือกันว่าหนูโดนข่มขืน (ที่ไม่ได้บอกว่าไม่โดนใส่เพราะหนูเองก็ยังไม่รู้ถึงรู้ไปอธิบายให้ใครฟังก็ไม่เชื่อหรอกค่ะTT)การที่หนูได้รับรู้มันทำให้หนุรู้สึกแย่มากเลยค่ะ ตอนนั้นหนูวิตกกังวลตลอดเวลา คิดมาก ไม่กล้าไปเจอคน เก็บตัว ไม่กล้าเข้าสังคม ไม่กล้าทำอะไร กลัวว่าถ้าเราทำยังงี้แล้วเขาจะมองเรายังไง เเล้วเวลาที่เกิดเรื่องแย่ๆมันก็จะฝังใจอยู่ๆก็ผุดขึ้นมาให้คิดตลอด เเล้วเวลาที่ทะเลาะกับใครหนูก็จะเป็นฝ่ายยอมตลอดแม้ว่าหนูจะถูก หนูไม่อยากจะเถียงต่อเพราะเถียงยังไงก็ไม่ชนะ กลายเป็นว่าหนูเอามาเก็บไว้ในใจย้ำคิดย้ำทำ ทำไมไม่พูดแบบนั้นออกไปทำไมไม่ทำอย่างงั้น ทั้งๆที่พยายามไม่คิด หนูไม่กล้าและไม่อยากเจอผู้คนเลยหนูเครียด รู้สึกด้อยค่าตัวเอง รู้สึกอิจฉาคนอื่น บางทีตอนดึกๆนอนอยู่เฉยๆเรื่องที่แย่ๆที่เคยเกิดขึ้นกับหนูก็ผุดออกมาแล้วหนูก็ร้องไห้เป็นชั่วโมงแล้วก็เกิดคำถามว่าทำไมต้องเป็นหนู วันไหนเจอเรื่องแย่ๆถ้ารู้สึกเครียดมากๆก็จะทำร้ายตัวเองเช่นการทุบตีตัวเอง หรือบางครั้งก็คิดอยากตาย หนูไม่เคยเล่าให้คนอื่นฟังเลยค่ะ และก็จะไม่พูดให้ครอบครัวฟังด้วยแม่เองก็มีส่วนทำให้หนูเครียด แม่จะโทษหนูตลอดที่ตัวเองทำของหายหรือเวลาที่ตัวเองทำผิดเช่นตอนที่แม่เปิดแก๊สทิ้งไว้แล้วมันไหม้ทั้งที่แม่ไม่บอกหนูเลยด้วยซ้ำว่าเปิดแก๊สไว้เฝ้าให้หน่อย แม่จะโทษหนูว่าอยู่แต่ในห้องไม่ออกมาเดินดูบ้างด่าว่าคำหยาบคายต่างๆหรือจะตอนที่ของเล็กๆน้อยๆหายแกก็จะโทษโจร(ทั้งๆที่ของมันไม่ได้มีค่าพอที่จะให้ขโมยเลยด้วยซ้ำ)แล้วก็จะบอกว่าอยู่บ้านประสาอะไรไม่เฝ้าของให้กูทั้งๆที่เราอยู่บ้านทั้งวันก็ไม่เห็นจะมีใครเข้าบ้านมาด้วยซ้ำ สรุปตัวเองเก็บไม่เป็นที่แล้วก็ด่าๆ หรือบางครั้งไม่พอใจอะไรแกก็ตะโกนด่าทั้งที่หนูไม่ได้ผิดเลยแม่จะด่าด้วยคำหยาบคาย บางครั้งหนูเถียงว่าหนูไม่ผิดแต่เถียงยังไงแกก็ไม่ยอมแถไปเรื่อยด้วยคำหยาบคาย หนูก็จะเงียบแล้วยอมไม่พูดกับแก แต่แกก็เป็นคนที่เสียสละให้หนู หนูเคยบอกแม่แล้วว่ามันไม่ถูกนะพูดแบบนี้ไม่โอเคนะแม่รับปากแต่ก็ทำเหมือนเดิม สรุปแล้วหนูก็เอาความรู้สึกแย่ๆมาเก็บไว้กับตัวเอง เพราะมันก็เกิดขึ้นซ้ำๆ หนูเก็บกด เวลาที่โกรธมากๆก็จะร้องไห้ทั้งๆที่ไม่ได้อ่อนแอแต่เป็นเพราะโกรธมากๆจนอยากทำร้ายข้าวของอยากอาละวาด แต่หนูเก่งมากที่หนูไม่ทำ เก็บมันไว้กับตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า  เเต่บางครั้งเวลาที่โกรธหนูก็เพลอคิดอยากจะฆ่าคนที่ทะเลาะกับหนูด้วยเพราะความรู้สึกแย่ๆที่หนูเก็บไว้มันระเบิดออกมามันมีแต่ความรู้สึกโกรธและความคิดที่รุนแรงแต่มันก็แค่คิดหนุไม่กล้าทำหรอกค่ะแม้กระทั้งการฆ่าตัวตาย หนูมีจิตสำนึก หนูกลัวกฎหมายและกลัวความเจ็บปวด แต่บางครั้งมันอาจจะเกิดขึ้นจริงๆก็ได้เพราะการที่หนูคิดอย่างนั้นมันไม่ปกติแล้ว หนูน่ะรู้สึกแย่จริงๆเพราะหนูมีแค่แม่ที่อยู่กับหนูแล้วการที่แม่ทำแบบนี้กับหนู หนุรู้สึกจะเป็นบ้าจริงๆ แต่ถึงอย่างนั้นหนูก็สามารถเป็นคนที่ดีได้ หนูไม่เคยมีปัญหาเรื่องเรียนหนูได้เกรดดี และเป็นคนรับฟังที่ดีพยายามช่วยคนอื่นตลอด เพราะหนูรู้ว่าถ้าเราอยู่จุดนั้นมันรู้สึกแย่ยังไง หนูจะเอาตัวเองไปแทนที่ว่าถ้าเราโดนแบบนั้นเองก็คงรู้สึกเสียใจ และหนูก็แคร์คนอื่นมากเพราะหนูอยากมีเพื่อนมีสังคม มีที่ยืน หนูอยากได้ความรัก ถึงแม้หนูจะถูกละเลยหรือเมินก็ตาม หนูอยู่คนเดียวไม่ได้เพราะหนูไม่ชอบและก็เอาตัวเองไม่รอด หนูต้องมีสังคมไว้ช่วยเหลือ ถึงหนูจะอยู่คนเดียวได้แต่มันไม่ดีเท่ากับการมีคนอื่นคอยช่วยอยุ่แล้วเพราะหนูมีความคิดแย่ๆหนูแค่อยากมีที่พึ่ง  เรื่องมันเกิดตอนป.2จนหนูขึ้นม.4 พอหนูถึงม.5หนูได้เจอกับเพื่อนที่ดีจริงๆแล้วก็กลัวการเข้าสังคอมน้อยลงกล้าแสดงออกมากยิ่งขึ้น แต่หนูก็ยังเก็บกดเพราะแม่ชวนทะเลาะเรื่องซ้ำๆถึงจะบอกว่าไม่ต้องไปสนใจแต่เราก็อยุ่บ้านเดียวกันหนูก็ยังเก็บมาใส่ใจอยู่ดีหนูพยายามแล้ว แล้วก็ความวิตกกังวล ความโกรธที่รุนแรงขึ้นเรื่อยๆพวกนี้หนูควรจัดการกับตัวเองยังไงคะ หนูอยากไปพบจิตแพทย์นะคะแต่สถานะภาพหนูมันไม่เอื้อจริงๆ ถ้าหนูจะได้ไปพบก็คงตอนที่หนูอายุ20เลย ตอนนั้นหนูอาจจะหายแล้วหรือไม่ก็เป็นบ้าไปแล้วTT