เด็กบ้านนอกเข้ากรุง???

คือเราเป็นเด็กต่างจังหวัดคนนึงที่เข้ามาทำงานในเมืองได้ประมาณ2-3ปีคะ ส่วนชีวิตเราวันๆทำเเต่งานกลับห้องนอน ไม่ค่อยรู้ทางไปไหนมาไหนเลย นั่งรถเมล์รถไฟฟ้าไม่เป็น แล้วก็ไม่มีเพื่อนเลย เรียกว่าเป็นIntrovert100%เลยก็ว่าได้คะ เราไปไหนมาไหนคนเดียวตลอดถึงจะทำงานมานานเเต่ก็ไม่มีเพื่อนอยู่ดี ยิ่งไม่ค่อยรู้ทางก็ไปไหนไม่ได้แล้ว วันๆได้เเต่มานั่งคิดว่าวันหยุดจะไปไหน ส่วนตัวไม่เคยเห็นสยาม ไม่เคยเห็นเยาวราช บรรทัดทองหรือว่าที่ๆเด็กๆวัยรุ่นเขาไปกันในเมือง จริงๆก็อยากไปมากคะ เเต่อย่างว่า ไม่รู้ทางกับไม่มีเพื่อนจะไปแบบไหน555 ไปได้มากสุดคือตลาดเเถวๆห้อง จนเราเคยจะก้าวผ่านความกลัวนั้นโดยการที่ไปห้างคนเดียวค่ะ ตอนนั้นมีนัดทำฟันกับคุณหมอในห้างๆนึงเเถวห้องพัก เดินประมาณ10นาทีถึง เเต่เราก็ไม่ค่อยไปหรอกค่ะเพราะเคยไปทีนึงเเล้วหลงอยู่ในนั้นเป็นชั่วโมง5555 ถ้าคุณหมอไม่นัดเราก็คงไม่ได้ไป วันนั้นจำได้ดีค่ะว่าเเต่งตัวเท่าที่คิดว่าเด็กๆในเมืองที่เขาเเต่งกัน ถ้าเทียบกับบ้านนอกเราๆคือประมาณดารา5555 เเต่ความจริงไม่ใช่อย่างที่ฝันค่ะ พอเราไป ทุกสายตาทุกคนจ้องมองมาที่เราหมดเลย จนเรารู้สึกว่าเกร็งๆแบบว่ามีเเต่คนมองด้วยสายตา เราคิดในใจว่าเราทำอะไรผิดหรือเปล่านะทำไมคนถึงจ้องเรามองเราเวลาเดิน เราเเต่งตัวแปลกเหรอ(เราใส่เสื้อยืดแขนยาว กางเกงยีนกับผ้าใบ)เราเดินเล่นรอคุณหมอไปเรื่อยๆค่ะ เเต่ก็มีสายตาจ้องมองตลอดจนเราทนไม่ไหวเลยไปแอบในห้องน้ำ ไปเช็คดูสิว่าเราแต่งอะไรผิดไป เเต่ในความคิดเราเราว่ามันโอเคน้า พอออกจากห้องน้ำคนก็ยังไม่เลิกมองจนเรานอยด์มากๆรีบหาหมอรีบกลับเลยค่ะ แบบไม่กล้าเดินไปไหนเลย กลับมาคิดว่า ที่นี่คงไม่เหมาะกับเราสินะ เราก็คงเหมาะกับตลาดนัดเเถวบ้านนอกเรามากกว่าสินะ นี่เหรอคนคิดจะไปเดินสยามสักครั้ง ถ้าไปคนต้องมองเราแบบนี้เเล้วเราก็ต้องรู้สึกแย่ๆแบบนี้เเน่เลย