ใครเคยเสียคนที่รักมาแล้ว คุณทำใจยังไงบ้างคะ แล้วนานมั้ยกว่าจะกลับมาใช้ชีวิตเหมือนเดิมได้อีกครั้ง

อาม่าที่บ้านใกล้เสียแล้วค่ะ ป่วยด้วยโรคคนแก่
พยายามเข้าไปคุยไปนั่งเล่นบ่อยๆ เค้าก็พูดรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้างตามวัย
แล้วก็กลับมาแอบนั่งร้องไห้ในห้องตัวเองทุกวัน ทำใจไม่ได้
เราแอบกลัวว่าตัวเองจะรับไม่ได้ตอนเค้าเสียไปจริงๆ
เพราะเป็นซึมเศร้าอยู่ด้วย กลัวว่าถ้าเค้าไปจริงๆก็อยากตามเค้าไปด้วย กลัวความคิดตัวเอง
แล้วก็มานั่งคิดว่า ถ้าเค้าตายไปแล้ว เราจะอยู่ต่อไหวมั้ย แล้วจะกลับมามีความสุขอีกได้รึเปล่า
แม่ก็แก่ต้องดูแลเค้าอีก งานที่บ้านก็ต้องพึ่งพาเรา
มีภาระหน้าที่ที่ต้องทำอีกเยอะ คิดวนอยู่แบบนี้ ว่าตัวเราจะรอดมั้ย
มันเหมือนถอดใจไปแล้วพอคิดถึงว่าวันหนึงไม่มีเค้า
แต่เราก็ได้แต่เศร้าในใจนะคะ ไม่ได้แสดงออกให้ใครเห็น ไม่อยากให้คนในบ้านเครียดเรื่องเราไปด้วย
เราเป็นประเภท ถ้าเห็นคนอี่นกลุ้มใจ ก็จะเครียด
แล้วเวลาเราเครียด เราจะชอบมีความคิดแปลกๆ อยากตายอยากหายไปจากโลก

เราก็พยายามใช้เหตุผลกับตัวเองว่าเค้าแก่แล้วก็ต้องไป เราทำดีที่สุดก็พอ
แต่เหตุผลมันแทบจะเอาอารมณ์ไม่อยู่เลยจริงๆ

เลยอยากถามคนที่เคยเสียคนที่รักไป คุณทำใจยังไง เสียใจหนักมั้ย นานมั้ย
แล้วคุณกลับมามีความสุขอีกครั้งได้รึเปล่า

ปล. เรามียาซึมเศร้านะคะ หลังๆดีขึ้นเยอะมากๆ จนมาเจอเรื่องนี้ ทำให้รู้สึกเหมือนจะกลับไปเป็นหนักอีกรอบ