สวัสดีครับผม~~ ม่อนครับ อายุ20
ตามหัวข้อ รู้ตัวว่าตัวเองเหมาะกับการอยู่คนเดียวมากกว่า แต่ก็ชอบคิดว่าอยากมีใครสักคน เป็นความคิดที่ชอบโผล่มาแวบๆ
นานๆจะโผล่มาสักครั้ง หรือนอกจากจะไปเห็นโม้นเม้นท์น่ารักๆของคนอื่นเข้า .-.
ความคิดนี้ เริ่มขึ้นเมื่อช่วงอายุ13 หลังจากเลิกกับแฟน(รุ่นพี่ผม3ปี)คนแรกของชีวิต (คบกัน7เดือน)
ตั้งแต่เริ่มคบ จนถึงช่วงท้ายๆ ผมรู้มาตลอดครับว่าผมทำได้แย่ พี่เขาก็ใส่ใจผมดีนะ ดีมากๆด้วยซ้ำ แต่พอทุกๆวันผ่านไปผมก็เริ่มเบื่อ เริ่มเมิน เริ่มที่จะไม่ตอบ
ผมก็ตัดสินใจบอกเขาตรงๆ ว่า ขอโทษนะที่เป็นแบบนี้ ทั้งที่ผ่านมาด้วย ตอนที่ผมเริ่มจีบผมชอบพี่จริงๆ ผมไม่ได้มาเพื่อเล่นกับความรู้สึกพี่
แต่พอผ่านไปนานๆ ผมก็เริ่มไม่ได้ใส่ใจ ผมไม่แน่ใจว่าผมรู้สึกยังไง เลยจะอยากมาบอกเลิกเพราะคิดว่าพี่อาจจะอึดอัดเหมือนกับผม
พี่เขาก็บอกนะครับว่า เขาก็อึดอัดอยู่หรอกแต่ก็เข้าใจ จะคบกันต่อก็ได้นะ ถ้าวันนึงที่ได้อยู่ใกล้ชิดกันมากขึ้นมันอาจจะดีขึ้นกว่านี้
แต่ผมก็ตัดสินใจเลิกอยู่ดีเพราะ ผมไม่เชื่อใจตัวเองแล้วก็กลัวว่ามันจะเป็นเหมือนเดิม
พอผ่านไปสักพัก เรื่อยๆ จนนานๆเข้า ก็เข้าใจความรู้สึกตัวเอง มากขึ้นๆ ว่าผมชอบให้เวลากับตัวเองมาก ตอนที่คบกับเขา ผมก็เล่นเกมอยู่ตลอด จนไม่ได้แคร์หรือใส่ใจคนที่เรารัก / รักเราเลย ตั้งแต่ตอนนั้น จนถึงปัจจุบัน ผมก็ยังให้เวลาตัวเองมากเหมือนเดิม ตั้งแต่เข้า ม.1 ผมเป็นคนชอบอยู่บ้าน ไม่อยากออกไปไหน ไม่ค่อยมีความมั่นใจอยู่แล้ว พอๆนึกย้อนไป ก็ไม่รู้ว่าไปเอาความกล้านั้นมาจากไหน ตอนนี้ก็ผ่านมา 6ปี จะ 7ปี แล้ว ยังรู้สึกผิดไม่หาย แต่ก็ยังอยากมีแฟนนะครับ แต่ก็คิดตลอดว่าเราอาจจะเหมาะอยู่คนเดียวหรือเปล่า หรือยังไม่ถึงเวลาที่ควร หรือ ความคิดเรายังเด็กๆอยู่ หรือ เราไม่ควรมีจริงๆ
พอนานๆทีความอยากมีก็แวบๆเข้ามาอย่างที่บอกไว้ข้างต้น แต่ก็ตัดใจได้ไวอยู่นะ 5555
**ตามนี้แหล่ะครับ พอมีใครจะเป็นเหมือนผมบ้างไหมแล้วรู้สึกยังไงบ้างที่เป็นแบบนี้ ผมน่าจะพิมพ์ไม่ค่อยได้ความแต่ก็ขอให้เข้าใจกันนะครับ ขอบคุณครับ**
รู้ตัวว่าตัวเองเหมาะกับการอยู่คนเดียวมากกว่า แต่ก็ชอบคิดว่าอยากมีใครสักคน มีใครเป็นไหมครับ
ตามหัวข้อ รู้ตัวว่าตัวเองเหมาะกับการอยู่คนเดียวมากกว่า แต่ก็ชอบคิดว่าอยากมีใครสักคน เป็นความคิดที่ชอบโผล่มาแวบๆ
นานๆจะโผล่มาสักครั้ง หรือนอกจากจะไปเห็นโม้นเม้นท์น่ารักๆของคนอื่นเข้า .-.
ความคิดนี้ เริ่มขึ้นเมื่อช่วงอายุ13 หลังจากเลิกกับแฟน(รุ่นพี่ผม3ปี)คนแรกของชีวิต (คบกัน7เดือน)
ตั้งแต่เริ่มคบ จนถึงช่วงท้ายๆ ผมรู้มาตลอดครับว่าผมทำได้แย่ พี่เขาก็ใส่ใจผมดีนะ ดีมากๆด้วยซ้ำ แต่พอทุกๆวันผ่านไปผมก็เริ่มเบื่อ เริ่มเมิน เริ่มที่จะไม่ตอบ
ผมก็ตัดสินใจบอกเขาตรงๆ ว่า ขอโทษนะที่เป็นแบบนี้ ทั้งที่ผ่านมาด้วย ตอนที่ผมเริ่มจีบผมชอบพี่จริงๆ ผมไม่ได้มาเพื่อเล่นกับความรู้สึกพี่
แต่พอผ่านไปนานๆ ผมก็เริ่มไม่ได้ใส่ใจ ผมไม่แน่ใจว่าผมรู้สึกยังไง เลยจะอยากมาบอกเลิกเพราะคิดว่าพี่อาจจะอึดอัดเหมือนกับผม
พี่เขาก็บอกนะครับว่า เขาก็อึดอัดอยู่หรอกแต่ก็เข้าใจ จะคบกันต่อก็ได้นะ ถ้าวันนึงที่ได้อยู่ใกล้ชิดกันมากขึ้นมันอาจจะดีขึ้นกว่านี้
แต่ผมก็ตัดสินใจเลิกอยู่ดีเพราะ ผมไม่เชื่อใจตัวเองแล้วก็กลัวว่ามันจะเป็นเหมือนเดิม
พอผ่านไปสักพัก เรื่อยๆ จนนานๆเข้า ก็เข้าใจความรู้สึกตัวเอง มากขึ้นๆ ว่าผมชอบให้เวลากับตัวเองมาก ตอนที่คบกับเขา ผมก็เล่นเกมอยู่ตลอด จนไม่ได้แคร์หรือใส่ใจคนที่เรารัก / รักเราเลย ตั้งแต่ตอนนั้น จนถึงปัจจุบัน ผมก็ยังให้เวลาตัวเองมากเหมือนเดิม ตั้งแต่เข้า ม.1 ผมเป็นคนชอบอยู่บ้าน ไม่อยากออกไปไหน ไม่ค่อยมีความมั่นใจอยู่แล้ว พอๆนึกย้อนไป ก็ไม่รู้ว่าไปเอาความกล้านั้นมาจากไหน ตอนนี้ก็ผ่านมา 6ปี จะ 7ปี แล้ว ยังรู้สึกผิดไม่หาย แต่ก็ยังอยากมีแฟนนะครับ แต่ก็คิดตลอดว่าเราอาจจะเหมาะอยู่คนเดียวหรือเปล่า หรือยังไม่ถึงเวลาที่ควร หรือ ความคิดเรายังเด็กๆอยู่ หรือ เราไม่ควรมีจริงๆ
พอนานๆทีความอยากมีก็แวบๆเข้ามาอย่างที่บอกไว้ข้างต้น แต่ก็ตัดใจได้ไวอยู่นะ 5555
**ตามนี้แหล่ะครับ พอมีใครจะเป็นเหมือนผมบ้างไหมแล้วรู้สึกยังไงบ้างที่เป็นแบบนี้ ผมน่าจะพิมพ์ไม่ค่อยได้ความแต่ก็ขอให้เข้าใจกันนะครับ ขอบคุณครับ**