เมื่อวันจันทร์ที่ผ่านมานี้ย่าผมเข้าโรงพยาบาลครับ ช่วงประมาณ 5 ทุ่มครึ่ง ผมกำลังคุยกับแฟนอยู่ พ่อผมได้ยินเสียงย่าพูดอะไรไม่รู้เลยเรียกผมให้เข้าไปดู ผมเลยวางโทรศัพท์แล้วเข้าห้องย่าไป พอผมเข้าไปผมก็เห็นย่านอนช็อคอยู่บนเตียง ผมทำอะไรไม่ถูกเลยให้พ่อโทรไปหาป้า เพราะว่าทั้งบัตรประชน ยา และทุกอย่างของย่าอยู่กับป้าหมดเลยครับ หลังจากนั้นก็เรียกกู้ภัยมาให้เอาตัวย่าไปโรงพยาบาล

ระหว่างรอกู้ภัยมาผมรู้สึกว่าเวลามันเดินช้ามากเลยครับ ผมจับที่แขนย่าแล้วลูบเบาๆ แกหันมามองผมแล้วบีบแขนผมแน่นเลยครับ เหมือนแกไม่มีสติแล้ว หายใจก็ไม่เป็นจังหวะ ผมหวั่นมากกลัวว่าแกจะเป็นอะไรไป แกดิ้นตลอดเลย ผมต้องพยายามกันให้แกไม่ตกเตียง รอเกือบๆ 20 นาที กู้ภัยก็มาถึงครับ ต้องขอพื้นที่ในการขอบคุณกู้ภัยตรงนี้เลย

กู้ภัยใช้เวลาสักพักใหญ่เลยครับในการปฐมพยาบาล แล้วย่าผมก็ฟื้นกลับมารู้สึกตัวครับ ทีนี้กู้ภัยก็เลยพาแกไปปรับค่าน้ำตาลที่โรงพยาบาล คืนนั้นย่าอยู่โรงพยาบาลทั้งคืนเลยครับ พ่อผมก็ตามไปที่โรงบาลด้วย

พอช่วงเช้าพ่อผมก็กลับมาครับ พ่อบอกว่าเหมือนย่าจะเป็นโรคอื่นเพิ่มนอกจากโรคเบาหวานด้วย ทั้งความดัน โรคหัวใจ แล้วอื่นๆอีกมากเลย

ในตอนนั้นผมรู้สึกดิ่งอย่างบอกไม่ถูกเลยครับ ผมไม่สามารถรู้ได้เลยว่าย่าจะอยู่กับผมได้อีกนานแค่ไหน ผมควรทำยังไงดีครับ ผมเองก็รู้สึกผิดที่แทบไม่ได้ดูแลแกเลย ไปเรียนตั้งแต่เช้ากลับมาก็มืดๆ (ตอนนี้ปวช.1 ตารางมันแน่นครับ เรียน8โมงเลิก5โมงทุกวัน มีแค่พฤหัสที่เลิก4โมง) ผมต้องออกจากบ้านไวเพราะบ้านไกล พอเลิกเรียนก็ถึงดึกเพราะรถติด ยิ่งช่วงนี้ผมถึงบ้านทุ่มสองทุ่มเลยครับ กลับบ้านมาจัดกระเป๋าอาบน้ำทำการบ้านแล้วก็สลบเลยครับ เสาร์อาทิตย์ผมก็หมกตัวนอนอยู่ในห้อง แทบจะไม่ได้ใช้เวลากับแกเลย ผมรู้สึกผิดมากเลยที่ตัวเองเป็นแบบนี้ ผมควรทำยังไงให้ได้คุยกับแกบ้างครับ