ผมเจอผู้หญิงคนหนึ่งผ่านทางFacebook ซึ่งตอนนั้นเป็นช่วงเวลาที่ผมอกหักมา แล้วผมได้โพสต์ลงFacebookตัวเองว่า “ลท”ซึ่งมันแปลว่า ไลค์ทัก ผมได้โพสต์ไปซักพัก ก็เริ่มมีคนกดไลค์เข้ามา อาจจะไม่มาก แต่บังเอิญ มีผู้หญิงคนหนึ่งได้มากดไลค์โพสต์ผม ซึ่งผมเองก็ไม่รู้ว่าเขาคนนั้นเป็นใคร ไม่เคยคุย ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน แล้วผมก็ได้ทักไปในข้อความของผู้หญิงคนนั้นว่า “ทักค้าบบ มาตามโพสต์” แล้วเราก็ได้เริ่มพูดคุยกัน เราได้ถามชื่อของกันและกัน แล้วก็คุยกันไปเรื่อยๆ ในใจผมตอนนั้นคิดแค่ว่าคุยกันเล่นๆไม่ได้คิดอะไร ไม่ได้หวังจะคบเป็นแฟนกันด้วยซ้ำ
คุยกันแทบไม่กี่วัน ผมจึงตัดสินใจขอคบเป็นแฟน แล้วเขาก็ตอบ“ตกลง”ที่จะเป็นแฟนกัน อ่อผมลืมบอกไป ตัวผมเองอยู่จังหวัดอุดร ส่วนผู้หญิงอยู่โคราช(นครราชสีมา)
แล้วเราก็คบกันและคุยกันผ่านทางโทรศัพท์รวมระยะเวลาทั้งหมด3-4ปี โดยที่ไม่ได้เจอกันจริงๆซักที เนื่องด้วยต่างคนต่างอยู่ในช่วงของวัยเรียน ตอนนั้นผมกับเธออายุ15ย่าง16 ปีเท่ากัน
ซึ่งผมเรียนสายช่างอยู่ ณ โรงเรียนแห่งหนึ่ง ในตัวเมืองอุดร
ส่วนเธอนั้นก็เรียนสายอาชีวะ ณ โรงเรียนแห่งหนึ่ง ในตัวโคราช ช่วงคบกันแรกๆก็หวานเหมือนคู่รักปกติ มีทะเลาะกันบ้าง งอลกันบ้าง บอกเลิกกันบ้าง แต่ต่างคนต่างไม่ปล่อยกันและกัน เป็นอยู่แบบนี้นาน3-4เดือนผมก็มีนอกลู่นอกทางไปบ้างหลายครั้งแต่เธอก็ยังให้อภัยผมเสมอ
ตั้งแต่ผ่านช่วงหวานกันมา และจนผ่านล่วงเลยมาจนถึงปีที่3 ผมได้ขึ้นไปทำงานที่ระยอง ซึ่งต่างคนก็ต่างเรียนจบ ต่างคนต่างทำงาน ส่วนเธอนั้นทำงานในร้านขนม ร้านเบอเกอร์รี่
ส่วนผมทำงานโรงงาน ซึ่งอย่างที่รู้กันดีว่า คนที่ทำงานโรงงานเวลาว่างแทบไม่มี เวลาว่างก็ไม่ตรงกัน ซึ่งบ้างวันผมทำงานกะดึก กว่าจะพัก เธอก็หลับไปแล้ว หรือบางทีเธอก็จะรอ เพื่อที่จะได้คุยกันกับผม ผมทำงานอยู่ระยอง1ปีเต็ม
เวลาจะคุยกับเธอก็น้อยลง แต่ว่าความรักของผมนั้นไม่เคยจะน้อยลงเลย วันหนึ่งผมเลยตัดสินใจว่า จะไปหาเธอที่โคราช วันนั้นเป็นวันที่30ธันวาคม 65 ผมได้ขึ้นรถทัวร์จาก ระยอง เพื่อมุ่งหน้าไปยังโคราช ซึ่งก่อนขึ้นรถเราก็โทรคุยกันตลอด ผมถึงวันที่31ธันวาคม65 ประมาณบ่ายๆ ผมเลยโทรบอกให้เธอมารับผมที่ บขส โคราช และแล้วในระยะเวลา2-3ปี จากเราทั้งสองไม่เคยเจอกันมาก่อน เราทั้งสองก็ได้เจอกันครั้งแรก ซึ่งระหว่างทางผมได้บอกเธอว่า ผมอยากกินเกี๊ยวน้ำ ซึ่งเป็นเมนูที่เธอชอบทำบ่อย และเธอก็ทำให้ผมได้กิน ที่บ้านเธอ ไม่ว่าจะเป็น แม่ พ่อ พี่ชาย ของเธอต้อนรับดีมากๆ ทุกคนน่ารักและเป็นกันเอง ซึ่งตัวผมเองก็มีอาการเกร็งๆ และรู้สึก เกรงใจ อยู่เหมือนกัน มีทำตัวไม่ถูกบ้าง ตามประสาวัยรุ่น(ปล.เป็นครั้งแรกที่ผมได้ไปหาแฟนที่บ้าน ) วันที่31ซึ่งเป็นวันสิ้นปีที่บ้านเธอได้จัดงานฉลองปีใหม่กัน ก็มีกินเลี้ยงกันตามเทศกาล วันนั้นผมก็ได้ออกเป็นเนื้อย่าง เราก็กินกันที่บ้านของเธอ เธอแกะกุ้งให้ผม ซึ่งเป็นอะไรที่ผมประทับใจมาก แล้วเราก็ countdownด้วยกันเป็นครั้งแรกที่อยู่ด้วยกันจริงๆ เราเล่นพลุ และ ดอกไม่ไฟกัน เรานั่งถ่ายรูปด้วยกัน และก็ผ่านเป็นวันที่1 มกราคม66 ผมยังจำโมเมนนั้นไม่เคยลืม พอตอนเย็นของวันที่1ผมยังอยู่โคราช ผมเลยบอกเธอว่าอยากจะไปไหว้ขอพรที่อนุสาวรีย์ท้าวสุรนารี(ย่าโม) แล้วเราก็ไปกัน4คน มีผม และ เธอ และหลานเธอและแฟนหลานเธอ
วันนั้นซึ่งมีงานพอดี แต่ตัวผมเองก็ไม่ทราบว่าเป็นงานอะไร
และวันนั้นเราได้ไปไหว้ย่าโมกัน ซึ่งผมเองก็อธิฐานว่า ขอให้เราทั้งสองคนอยู่ด้วยกันนานๆ และตลอดไป และวันนั้นเราก็ได้ถ่ายรูปด้วยกันที่หน้าอนุสาวรีย์ย่าโม แล้วเราก็กลับมายังที่บ้านของเธอเพื่อจะมาพักผ่อน ซึ่งวันที่2ผมจะได้เดินทางกลับบ้านที่ อุดร ซึ่งระหว่างนั้น ผมจึงขอให้เธอมานอนด้วยเพื่อจะได้เก็บความทรงจำที่ดีของกันและกัน ซึ่งวันนั้นเธอนอนซบที่แขนซ้ายของผมแล้วเราก็หลับกัน พอตอนเช้า
ผมก็รีบอาบน้ำแต่งตัวเพื่อที่จะได้ไปขึ้นรถที่ บขส โคราช
และในตอนนั้นเธอก็ทำข้าวไข่เจียวมาให้ผมกินก่อนออกเดินทาง ถึงแม้ว่าจะเป็นข้าวไข่เจียวที่แสนจะธรรมดา แต่ผมรู้สึกว่า มันวิเศษมากๆสำหรับผม จากนั้นเธอก็ไปส่งผมที่ บขส โคราช และเราจะต้องได้ลากัน เราได้กอดกันก่อนที่ผมจะขึ้นรถ ผมมองเห็นเธอร้องให้ ส่วนผมเองก็รู้สึกซึมๆเหมือนน้ำตาจะคลอ และแล้วผมก็ได้ขึ้นรถรอเวลาที่รถจะได้ออกเดินทางไปยังอุดร ในระหว่างนั้นเราก็โทรคุยกัน จนเธอถึงบ้าน และเป็นจังหวะนั้นที่ผมได้มีน้ำตาไหลลงผ่านแก้ทั้งสองข้าง มันเป็นช่วงเวลาสั้นๆ แต่มันทำให้ผมมีความสุขมากกจนบรรยายไม่ออก ผมขอข้ามไปยังตอนที่ผมกลับไปทำงานต่อที่ระยองนะครับ พอถึงเวลาอายุครบผมจึงได้หมายเรียกมาเพื่อคัดเลือกทหารกองเกิน ที่บ้านเกิด และผมเคย พูดกับที่บ้านไว้ ว่า ถ้าไม่ติดทหาร หรือ ติด ผมก็จะบวชให้ แต่ไม่ได้ระบุว่าจะได้กี่พรรษา หรือกี่ปี จนผมถึงเวลาที่จะต้องออกบวช ตอนที่ผมเข้านาค เราก็ยังคุยกันอยู่เหมือนเดิม ผมหวังว่าอยากจะให้เธอมาร่วมงานบวชผมครั้งนี้ด้วย แต่สุดท้ายเธอบอกว่าเธอติดงาน มาร่วมงานบวชด้วยไม่ได้ และผมก็ได้บวช และเราก็ยังคุยกันอยู่ตลอดเหมือนเดิม จนผ่านไปจะเป็นปีที่4-5 และเข้าปีที่6 ถึงแม้ผมและเธอก็รู้อยู่แก่ใจว่ามันไม่ควร ซึ่งเธอจะคอยถามผมอยู่ตลอดว่า จะสึกตอนไหน ซึ่งตัวผมเองก็ยังให้คำตอบที่แน่ชัดไม่ได้ และแล้ว วันที่20 มิถุนายน67 ผมได้ไปเจอโพสต์ โพสต์หนึ่ง ซึ่งเขาได้แท๊กFaceเธอ ผมก็เลยกดเข้าไปดู จึงได้พบว่า เขาและเธอได้คุยกันและได้คบกันไปแล้ว ซึ่งผมเองก็ได้เสียใจเป็นอย่างมาก จึงทำให้ขาดสติ และอารมณ์ จึงหลุดปากไปพูดกับเธอว่า ”ก็ลองคบกันดู เพื่ออาจจะดีกว่าเราก็ได้“ และคำพูดนั้นเองที่เป็นคำพูดที่ตัวผงเองเมื่อได้ยิน ก็ยังเสียใจ จนทุกวันนี้ 🥀💔
รวมระยะเวลาทั้งหมด5ปี6เดือน กับอีก111วัน ที่เราคบกันมา และวันนี้เธอก็ได้เหลือแต่ความทรงจำดีๆไว้ให้ผมคิดถึงอยู่เสมอมา 😊
Memory
คุยกันแทบไม่กี่วัน ผมจึงตัดสินใจขอคบเป็นแฟน แล้วเขาก็ตอบ“ตกลง”ที่จะเป็นแฟนกัน อ่อผมลืมบอกไป ตัวผมเองอยู่จังหวัดอุดร ส่วนผู้หญิงอยู่โคราช(นครราชสีมา)
แล้วเราก็คบกันและคุยกันผ่านทางโทรศัพท์รวมระยะเวลาทั้งหมด3-4ปี โดยที่ไม่ได้เจอกันจริงๆซักที เนื่องด้วยต่างคนต่างอยู่ในช่วงของวัยเรียน ตอนนั้นผมกับเธออายุ15ย่าง16 ปีเท่ากัน
ซึ่งผมเรียนสายช่างอยู่ ณ โรงเรียนแห่งหนึ่ง ในตัวเมืองอุดร
ส่วนเธอนั้นก็เรียนสายอาชีวะ ณ โรงเรียนแห่งหนึ่ง ในตัวโคราช ช่วงคบกันแรกๆก็หวานเหมือนคู่รักปกติ มีทะเลาะกันบ้าง งอลกันบ้าง บอกเลิกกันบ้าง แต่ต่างคนต่างไม่ปล่อยกันและกัน เป็นอยู่แบบนี้นาน3-4เดือนผมก็มีนอกลู่นอกทางไปบ้างหลายครั้งแต่เธอก็ยังให้อภัยผมเสมอ
ตั้งแต่ผ่านช่วงหวานกันมา และจนผ่านล่วงเลยมาจนถึงปีที่3 ผมได้ขึ้นไปทำงานที่ระยอง ซึ่งต่างคนก็ต่างเรียนจบ ต่างคนต่างทำงาน ส่วนเธอนั้นทำงานในร้านขนม ร้านเบอเกอร์รี่
ส่วนผมทำงานโรงงาน ซึ่งอย่างที่รู้กันดีว่า คนที่ทำงานโรงงานเวลาว่างแทบไม่มี เวลาว่างก็ไม่ตรงกัน ซึ่งบ้างวันผมทำงานกะดึก กว่าจะพัก เธอก็หลับไปแล้ว หรือบางทีเธอก็จะรอ เพื่อที่จะได้คุยกันกับผม ผมทำงานอยู่ระยอง1ปีเต็ม
เวลาจะคุยกับเธอก็น้อยลง แต่ว่าความรักของผมนั้นไม่เคยจะน้อยลงเลย วันหนึ่งผมเลยตัดสินใจว่า จะไปหาเธอที่โคราช วันนั้นเป็นวันที่30ธันวาคม 65 ผมได้ขึ้นรถทัวร์จาก ระยอง เพื่อมุ่งหน้าไปยังโคราช ซึ่งก่อนขึ้นรถเราก็โทรคุยกันตลอด ผมถึงวันที่31ธันวาคม65 ประมาณบ่ายๆ ผมเลยโทรบอกให้เธอมารับผมที่ บขส โคราช และแล้วในระยะเวลา2-3ปี จากเราทั้งสองไม่เคยเจอกันมาก่อน เราทั้งสองก็ได้เจอกันครั้งแรก ซึ่งระหว่างทางผมได้บอกเธอว่า ผมอยากกินเกี๊ยวน้ำ ซึ่งเป็นเมนูที่เธอชอบทำบ่อย และเธอก็ทำให้ผมได้กิน ที่บ้านเธอ ไม่ว่าจะเป็น แม่ พ่อ พี่ชาย ของเธอต้อนรับดีมากๆ ทุกคนน่ารักและเป็นกันเอง ซึ่งตัวผมเองก็มีอาการเกร็งๆ และรู้สึก เกรงใจ อยู่เหมือนกัน มีทำตัวไม่ถูกบ้าง ตามประสาวัยรุ่น(ปล.เป็นครั้งแรกที่ผมได้ไปหาแฟนที่บ้าน ) วันที่31ซึ่งเป็นวันสิ้นปีที่บ้านเธอได้จัดงานฉลองปีใหม่กัน ก็มีกินเลี้ยงกันตามเทศกาล วันนั้นผมก็ได้ออกเป็นเนื้อย่าง เราก็กินกันที่บ้านของเธอ เธอแกะกุ้งให้ผม ซึ่งเป็นอะไรที่ผมประทับใจมาก แล้วเราก็ countdownด้วยกันเป็นครั้งแรกที่อยู่ด้วยกันจริงๆ เราเล่นพลุ และ ดอกไม่ไฟกัน เรานั่งถ่ายรูปด้วยกัน และก็ผ่านเป็นวันที่1 มกราคม66 ผมยังจำโมเมนนั้นไม่เคยลืม พอตอนเย็นของวันที่1ผมยังอยู่โคราช ผมเลยบอกเธอว่าอยากจะไปไหว้ขอพรที่อนุสาวรีย์ท้าวสุรนารี(ย่าโม) แล้วเราก็ไปกัน4คน มีผม และ เธอ และหลานเธอและแฟนหลานเธอ
วันนั้นซึ่งมีงานพอดี แต่ตัวผมเองก็ไม่ทราบว่าเป็นงานอะไร
และวันนั้นเราได้ไปไหว้ย่าโมกัน ซึ่งผมเองก็อธิฐานว่า ขอให้เราทั้งสองคนอยู่ด้วยกันนานๆ และตลอดไป และวันนั้นเราก็ได้ถ่ายรูปด้วยกันที่หน้าอนุสาวรีย์ย่าโม แล้วเราก็กลับมายังที่บ้านของเธอเพื่อจะมาพักผ่อน ซึ่งวันที่2ผมจะได้เดินทางกลับบ้านที่ อุดร ซึ่งระหว่างนั้น ผมจึงขอให้เธอมานอนด้วยเพื่อจะได้เก็บความทรงจำที่ดีของกันและกัน ซึ่งวันนั้นเธอนอนซบที่แขนซ้ายของผมแล้วเราก็หลับกัน พอตอนเช้า
ผมก็รีบอาบน้ำแต่งตัวเพื่อที่จะได้ไปขึ้นรถที่ บขส โคราช
และในตอนนั้นเธอก็ทำข้าวไข่เจียวมาให้ผมกินก่อนออกเดินทาง ถึงแม้ว่าจะเป็นข้าวไข่เจียวที่แสนจะธรรมดา แต่ผมรู้สึกว่า มันวิเศษมากๆสำหรับผม จากนั้นเธอก็ไปส่งผมที่ บขส โคราช และเราจะต้องได้ลากัน เราได้กอดกันก่อนที่ผมจะขึ้นรถ ผมมองเห็นเธอร้องให้ ส่วนผมเองก็รู้สึกซึมๆเหมือนน้ำตาจะคลอ และแล้วผมก็ได้ขึ้นรถรอเวลาที่รถจะได้ออกเดินทางไปยังอุดร ในระหว่างนั้นเราก็โทรคุยกัน จนเธอถึงบ้าน และเป็นจังหวะนั้นที่ผมได้มีน้ำตาไหลลงผ่านแก้ทั้งสองข้าง มันเป็นช่วงเวลาสั้นๆ แต่มันทำให้ผมมีความสุขมากกจนบรรยายไม่ออก ผมขอข้ามไปยังตอนที่ผมกลับไปทำงานต่อที่ระยองนะครับ พอถึงเวลาอายุครบผมจึงได้หมายเรียกมาเพื่อคัดเลือกทหารกองเกิน ที่บ้านเกิด และผมเคย พูดกับที่บ้านไว้ ว่า ถ้าไม่ติดทหาร หรือ ติด ผมก็จะบวชให้ แต่ไม่ได้ระบุว่าจะได้กี่พรรษา หรือกี่ปี จนผมถึงเวลาที่จะต้องออกบวช ตอนที่ผมเข้านาค เราก็ยังคุยกันอยู่เหมือนเดิม ผมหวังว่าอยากจะให้เธอมาร่วมงานบวชผมครั้งนี้ด้วย แต่สุดท้ายเธอบอกว่าเธอติดงาน มาร่วมงานบวชด้วยไม่ได้ และผมก็ได้บวช และเราก็ยังคุยกันอยู่ตลอดเหมือนเดิม จนผ่านไปจะเป็นปีที่4-5 และเข้าปีที่6 ถึงแม้ผมและเธอก็รู้อยู่แก่ใจว่ามันไม่ควร ซึ่งเธอจะคอยถามผมอยู่ตลอดว่า จะสึกตอนไหน ซึ่งตัวผมเองก็ยังให้คำตอบที่แน่ชัดไม่ได้ และแล้ว วันที่20 มิถุนายน67 ผมได้ไปเจอโพสต์ โพสต์หนึ่ง ซึ่งเขาได้แท๊กFaceเธอ ผมก็เลยกดเข้าไปดู จึงได้พบว่า เขาและเธอได้คุยกันและได้คบกันไปแล้ว ซึ่งผมเองก็ได้เสียใจเป็นอย่างมาก จึงทำให้ขาดสติ และอารมณ์ จึงหลุดปากไปพูดกับเธอว่า ”ก็ลองคบกันดู เพื่ออาจจะดีกว่าเราก็ได้“ และคำพูดนั้นเองที่เป็นคำพูดที่ตัวผงเองเมื่อได้ยิน ก็ยังเสียใจ จนทุกวันนี้ 🥀💔
รวมระยะเวลาทั้งหมด5ปี6เดือน กับอีก111วัน ที่เราคบกันมา และวันนี้เธอก็ได้เหลือแต่ความทรงจำดีๆไว้ให้ผมคิดถึงอยู่เสมอมา 😊