เรารักใครช้าเกินไปรึป่าว....

คือเราเป็นเด็กคนนึงค่ะคนทางบ้านกดดันมาตลอด(ด้วยความหวังดีของผู้ใหญ่หน่ะค่ะ) ก็พยายามเข้มแข็งไม่อยากให้คนในบ้านต้องมาเครียดเพราะเรา จนเมื่อสิ้นปีที่ผ่านมา พ่อแม่เราแยกทางกันค่ะ ตอนแรกก็กลับมาอยู่กับพ่อตอนแรกก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรกันค่ะจนวันนั้นในเดือนเมษาเราทะเลาะกับพ่อเลยบอกให้แม่มารับค่ะ ไปอยู่กับแม่ 1 เดือน จนอยู่มาวันหนึ่งแม่บอกถ้าอยู่ต่อคงเลี้ยงไม่ไหว(ด้วยปัญหาหนี้สิ้น) แต่วันนั้นยอมรับเลยค่ะว่าร้องไห้แม่ก็รู้สึกเสียใจค่ะแต่แม่ก็บอกว่าฝากดูแลน้องด้วย(เรามีน้องชายกับน้องสาวค่ะ) เราก็ยอมกลับมาดูแลน้องค่ะ ส่วนตาเราก็พยายามถามเราว่าเป็นยังไงบ้างสบายดีมั้ย เราก็ตอบบ้างไม่ตอบบ้างค่ะ จนพ่อเริ่มละเลยน้อง 2คนกับเราค่ะ แต่ตาก็ดูแลพวกเรา 3 คนเหมือนลูกของแกเลย จนเราพึ่งนึกได้ว่า ตาเองก็เป็นคนที่เลี้ยงเรามาตั้งแต่เด็กๆเลย ทำไมเราไม่ดูแลท่านบ้าง 13-14 ปีมานี้เราไม่สนใจท่านเลยค่ะ ท่านบ่น ว่า เราตลอดเลยค่ะ เราก็คิดว่าท่านไม่เข้าใจอะไรเราเลย แต่จริงๆท่านเป็นห่วงเรามากเลยค่ะคอยดูแล คอยถามว่าเรียนเป็นยังไงบ้าง เราเองก็พึ่งคิดได้ในหลายๆเรื่องเลยค่ะ อยากจะขอขมาท่านมากๆที่เคยทำผิดพลาดไปในหลายๆเรื่อง เราเองก็ไม่สามารถรู้อนาคตได้ว่าจะอยู่กับท่านได้นานแค่ไหน แต่อยากให้ท่านยิ้มเยอะๆเลยค่ะ อยากให้มีความสุขทุกวัน แต่เราเองก็ไม่รู้จะตอบแทนท่านยังไงดีเลยค่ะ เพราะเราเองก็พึ่งคิดได้ในเร่ื่องนี้เหมือนกันค่ะ

*เราควรตอบแทนยังไงดีคะ ช่วยบอกกันหน่อยนะคะ