เราเเค่มาระบายเฉยๆนะ

ไม่เข้าใจว่าครอบครัวทำไมเป็นเเบบนี้ เรามาอยู่กับคุณปู่คุณย่าตั้งเเต่เด็ก ตั้งเเต่จำความได้ ปู่เรามีนิสัยชอบทำร้ายร่างกายเราหรือข่มขู่จะตีเราตลอดเวลา เเต่กับหลานคนอื่นๆเขาจะโดนไม่เท่าเรา ตอนเด็กจำได้ว่าเราเเค่ไม่ชอบยิ้มเขาเลยเอาหนังยางมาดีดปากเราจนเราร้องไห้เเล้วเขาก็บอกให้เราหยุดร้องเเต่ตอนนี้มันทั้งเจ็บทั้งกลัวเราเลยหยุดไม่ได้ เขาเลยตีเราอยูาเรื่อยๆจนเราหอบจนเราโตขึ้น ตอนนี้มีอายุจะ15 เรายืมรถลูกพี่ลูกน้องขับไปในเมือง เเล้วเกิดล้มเขาก็ด่าเราต่อหน้าหลายคนเเละบอกกับครูเราว่าถ้าเป็นเเต่ก่อนเขาจะตีเรายิ่งกว่านี้ตอนเด็กเขายังมาบอกเราว่าที่เเม่ไม่ได้เลี้ยงเราเพราะเเม่เราติดการพนันจนทำให้เราเกลียดเเม่ เเต่พอโตป.5ได้ไปอยู่กับเเม่ถึงได้รู้ว่าเขาโกหกเรา เเม่เราเเค่สร้างครอบครัวใหม่กับสามีใหม่ของเเม่ เเละมีน้องๆ2คน เเต่เเม่เล่าให้พี่สาวเราที่เป็นคนละเเม่ เเละเขาก็ไม่เคยเเยเเสเเม่เราเลย เราเลยคิดว่าที่เขาไม่ดีกับเราอาจจะเป็นเพราะเขาไม่ชอบเเม่เรา เเต่พอนานๆเข้าเราก็ยิ่งรู้สึกว่าเขาก็น่าจะไม่ชอบเราด้วยเเล้ว จากเหตุการณ์ที่เรารถล้ม ทุกคนก็ไม่ยอมให้เรายุ่งใกล้กับสิ่งของทุกคนเพราะกลัวว่าเราจะทำพัง เเถมยังใช้เราทำงานบ้านหนักๆ เหมือนกับว่าเราเป็นเเม่บ้าน ทั้งที่เเผลจากการณ์รถล้มเรายังไม่หายเลยด้วยซ้ำ ทั้งที่รู้ว่าเรายืนนานๆไม่ได้เพราะจะทำให้ขาบวมกว่าเดิมเเต่เขาก็ไม่สนใจ เเถมยังเอาเรื่องที่เราล้มไปพูดให้คนอื่นฟังในทางร้ายๆ ทั้งๆที่เขาเป็นปู่เรา เเต่กลับทำตัวเเบบนี้ ส่วนเเม่เราเองก็ใช่ว่าจะเข้าใจเรา เราเคยขอเเม่ไปอยู่ด้วยหลายครั้งเเล้วเเต่เเม่ก็ชอบทำเป็นว่าให้ไปได้ เเต่ก็ไม่ได้อยู่ดี เราเลยต้องทนอยู่กับเขาถึงขนาดนี้ นิสัยเราเป็นคนสดใส กลัวการตาย เเต่พอมาถึงวันนี้เเล้ว เรารู้สึกว่า การตายไม่หน้าจะน่ากลัวเท่าการใช้ชีวิตต่อไปในวงจรเเบบนี้