อึดอัดใจมากค่ะ
คบกับแฟนมาได้ 4 ปีค่ะ ต้องบอกก่อนว่าตอนนี้เราอายุ 31 แล้ว แฟนอายุ 30
ในตอนแรกแฟนคนนี้มาจีบเราค่ะ สำหรับเราในตอนนั้นก็เพิ่งอักหักมา เค้าเหมือนเจ้าชายขี่ม้าขาวเลยค่ะ มาช่วยเราจากความเสียใจ เราบอกเค้าว่า จริงจังกับเราไหม คิดจะแต่งงานกับเราไหมเค้า หากไม่มีความคิดที่จะคบถึงแต่งงานกรุณาออกจากชีวิตเราไปเลย เพราะ เรากลัวว่าเราจะรักเค้า วันนั้นมันทำใจลำบากค่ะ เค้าก็โอเคนะคะ
เรากับเค้าทำงาน IT ทั้งคู่ก็มีเงินเดือนที่มากพอสมควร เวลากินข้าว แชร์กันออกคนละครึ่งตลอด เราก็โอเคนะคะ มันดูไม่เอาเปรียบฝ่ายชาย ในตอนนั้นเราก็คิดว่าเรายังเป็นแค่แฟนกันให้เค้ามาออกให้ก็ดูไม่ดี เราเลยไม่ค่อยสนใจค่ะ แต่พอวันเวลาผ่านไปเรื่อยๆ เค้าย้ายมาอยู่ห้องเดียวกับเราค่ะ ในช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกันเรากับเค้ามักมีความคิดเห็นที่ไม่ตรงกันมาเสมอค่ะ เช่นเงินเดือนออกเราอยากไปเที่ยวต่างจังหวัด แต่เค้าบอกไม่อยากไปมันเปลืองเงิน เราไม่ได้ไปเที่ยวที่ไหนเลย อยู่แต่ห้อง อยากมีโมเมนต์ไปเที่ยวต่างจังหวัดกับแฟนบ้าง แต่ก็ไม่มีเลยค่ะ ทำให้ทะเลาะกันบ่อยๆ
เราก็เลยคิดว่าไม่เป็นไรเค้าคงเก็บเงินไว้แต่งงาน เราก็เลยเริ่มพูดถึงเรื่องแต่งงานอีกครั้ง แต่คำพูดเค้าเปลี่ยนไปค่ะ เค้าบอกไม่อยากแต่งงาน ยังไม่พร้อม เราก็เลยบอก ไม่ได้บอกให้แต่งตอนนี้คบกันครบ 3 ปีค่อยแต่งก็ได้ เค้าก็พูดคำเดิมไม่อยากแต่งมันเปลือง เราก็เลยคิดว่าเค้าคงไม่อยากเอาเงินไปทุ่มในงานแต่งเพราะเราก็คิดว่ามันเปลืองเหมือนกันค่ะ แต่ด้วยความที่เราอยากแต่งให้มันจบๆไป เพราะป้าข้างบ้านชอบพูดข่มแม่ว่าลูกตัวเองแต่งงานแล้ว ลูกสาวเมื่อไหร่จะแต่ง อายุเยอะแล้ว เดี๋ยวแก่ไม่มีใครเอานะ และคำพูดอีกเยอะแยะจากป้าข้างบ้าน พ่อกับแม่อาจบอกว่าไม่เป็นไรค่ะ แต่เรารู้ว่าเค้าก็แคร์ปากชาวบ้าน เพราะเค้ามักจะมาเล่าให้ฟังและพอเค้าเห็นญาติคนอื่นได้อุ้มหลาน เค้าก็เศร้าค่ะ และมักพูดว่าเมื่อไหร่จะมีกับเค้าบ้างให้เราได้ยินค่ะ ด้วยความที่เราทำงานอยู่กรุงเทพไม่ได้อยู่บ้านดูแลพ่อแม่เราจะอยากทำให้เค้าสมหวังบ้างค่ะ เราเลยไปคุยกับแฟน เราจะเป็นคนออกทั้งค่าสินสอด ค่าจัดงานเองทั้งหมด ขอแค่เค้ามาแต่งกับเราก็พอ เค้าก็พูดเหมือนเดิมค่ะ ยังไม่พร้อม ตอนนั้นเราคิดว่าเค้าคงไม่ได้ รักเราแล้วเลยไม่อยากแต่ง เลยขอเลิกไปค่ะ แต่เค้าก็ไม่เลิก ทะเลาะกันอยู่นานค่ะ แต่เพราะเหนื่อยเลยยุติแค่นั้นก่อน เรื่องราววันนั้นไม่จบค่ะ หลังจากนั้นก็ทะเลาะกันมาตลอด จนเราบอกงั้นไม่เป็นไรรอ 3 ปีก่อนค่อยว่ากัน
ชีวิตดำเนินต่อไปเรื่อยๆค่ะ ที่ผ่านมาเรารู้สึกเหมือนอยู่ร่วมห้องกับเพื่อนไม่ใช่แฟน แต่ที่มากกว่าเพื่อนก็คงมีแค่เรื่องนั้น... ตอนคบแรกๆมีซื้อดอกไม้ขนมมาให้บ้าง ช่วง 2-3 เดือนแรก หลังจากนั้น เค้าไม่เคยให้เราเองเลย ถ้าเราอยากได้ของขวัญวันเกิดต้องไปขอ พอขอก็ไม่อยากให้อีก เราเลยเหนื่อยค่ะ เลยไม่ค่อยสนใจไม่ขอแล้วอยากได้ก็ซื้อเองค่ะ อยู่ด้วยกันความขี้เหนียวเค้าทวีขึ้นเรื่อยๆ ของในบ้านเค้าไม่ค่อยซื้อค่ะ ถ้าไม่บอกให้ซื้อก็จะทำเฉยให้เราจ่ายคนเดียว ซื้อข้าวชวนเค้าซื้อด้วยกันออกคนละครึ่งเค้าก็เริ่มไม่หุ้นกับเราค่ะ เพราะเราซื้อมามักกินไม่หมด เค้าก็จะกินเหลือจากเราค่ะ จะบอกว่าเค้าไม่มีเงินก็เปล่านะคะ เงินเก็บเค้ามากกว่าเราอีก เงินเดือนก็พอๆกัน
พอคบกันครบ 3 ปี เราเริ่มมาคุยเรื่องแต่งงานอีกรอบเค้าก็ไม่พูดกับเราเลยค่ะ เราเลยพยายามถามเพื่อให้เค้าพูด พอเค้ารำคาญหน่อย ก็เลยพูดค่ะ แต่เวลาพูดทุกครั้งก็จะใส่อารมณ์ขึ้นเสียง โวยวาย เราก็ร้องให้ทุกครั้งที่เป็นแบบนี้ เราก็เลยไม่พูดเรื่องนี้ไปพักนึง
ในตอนนั้นเราออกจากงาน เค้าก็ออกจากงานเลยมีเวลาทั้งคู่ เลยตัดสินใจกลับไปอยู่บ้านเราที่ต่างจังหวัดเพื่อพักผ่อน เราเลยบอกเค้าใหม่ ตอนแรกก็ไม่ยอมแต่สักพักก็ยอมค่ะ เพราะชาวบ้านเริ่มถามให้เค้าได้ยิน แต่มีข้อแม้ว่าเราต้องเป็นคนออกเงินทุกอย่างเองทั้งหมด เราก็ตกลงค่ะ
พอเราแต่งงานคบ 1 ปี เราเห็นน้องสาวมีลูกเราก็อยากมีเพราะคิดว่าตัวเองก็อายุมากแล้ว ทรัพย์สมบัติก็มี ได้ยกให้ลูก เพราะ เราก็อายุมากแล้ว หากมากกว่านี้กลัวมีลูกไม่ได้ ผู้ชายยังไปหาเมียใหม่แม่ของลูกได้ แต่เรามีไม่ได้แล้วตลอดชีวิต เราเลยบอกเค้าว่าอยากมีลูก เหมือนเดิมเลยค่ะ ทะเลาะกัน เค้าบอกว่าเราชอบเอาปัญหามาให้เค้า ไม่จบไม่สิ้น เค้าไม่อยากมี และก็จะไม่มีด้วย
ในช่วงเวลาที่คบกัน ตัดเรื่องเงิน เรื่องแต่งงาน เรื่องมีลูก เรากับเค้า ก็คบกันได้เรื่อยๆนะคะ เหมือนเพื่อนกัน คุยเล่นกัน เค้าไปรับไปส่งเราที่ทำงาน (เพราะเราให้ค่าจ้าง ) อยากถามทุกคนค่ะ ว่าผู้ชายบนโลกนี้ยังมีคนที่อยากมีลูกอีกไหมคะ แล้วเราเลิกกับเค้าดีไหม เผื่อเค้าจะมีความสุขกว่านี้ ไม่ต้องมีปัญหากับเราเรื่องที่เราอยากมีลูก ความคิดที่อยากแต่งงาน มีลูกมันผิดหรอคะ เราไม่อยากทำให้เค้าไม่มีความสุขนะ แต่เราก็แค่อยากมีลูกเอง TOT
ผู้ชายไม่อยาก แต่งงาน ไม่อยากมีลูก เลิกดีไหมคะ
คบกับแฟนมาได้ 4 ปีค่ะ ต้องบอกก่อนว่าตอนนี้เราอายุ 31 แล้ว แฟนอายุ 30
ในตอนแรกแฟนคนนี้มาจีบเราค่ะ สำหรับเราในตอนนั้นก็เพิ่งอักหักมา เค้าเหมือนเจ้าชายขี่ม้าขาวเลยค่ะ มาช่วยเราจากความเสียใจ เราบอกเค้าว่า จริงจังกับเราไหม คิดจะแต่งงานกับเราไหมเค้า หากไม่มีความคิดที่จะคบถึงแต่งงานกรุณาออกจากชีวิตเราไปเลย เพราะ เรากลัวว่าเราจะรักเค้า วันนั้นมันทำใจลำบากค่ะ เค้าก็โอเคนะคะ
เรากับเค้าทำงาน IT ทั้งคู่ก็มีเงินเดือนที่มากพอสมควร เวลากินข้าว แชร์กันออกคนละครึ่งตลอด เราก็โอเคนะคะ มันดูไม่เอาเปรียบฝ่ายชาย ในตอนนั้นเราก็คิดว่าเรายังเป็นแค่แฟนกันให้เค้ามาออกให้ก็ดูไม่ดี เราเลยไม่ค่อยสนใจค่ะ แต่พอวันเวลาผ่านไปเรื่อยๆ เค้าย้ายมาอยู่ห้องเดียวกับเราค่ะ ในช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกันเรากับเค้ามักมีความคิดเห็นที่ไม่ตรงกันมาเสมอค่ะ เช่นเงินเดือนออกเราอยากไปเที่ยวต่างจังหวัด แต่เค้าบอกไม่อยากไปมันเปลืองเงิน เราไม่ได้ไปเที่ยวที่ไหนเลย อยู่แต่ห้อง อยากมีโมเมนต์ไปเที่ยวต่างจังหวัดกับแฟนบ้าง แต่ก็ไม่มีเลยค่ะ ทำให้ทะเลาะกันบ่อยๆ
เราก็เลยคิดว่าไม่เป็นไรเค้าคงเก็บเงินไว้แต่งงาน เราก็เลยเริ่มพูดถึงเรื่องแต่งงานอีกครั้ง แต่คำพูดเค้าเปลี่ยนไปค่ะ เค้าบอกไม่อยากแต่งงาน ยังไม่พร้อม เราก็เลยบอก ไม่ได้บอกให้แต่งตอนนี้คบกันครบ 3 ปีค่อยแต่งก็ได้ เค้าก็พูดคำเดิมไม่อยากแต่งมันเปลือง เราก็เลยคิดว่าเค้าคงไม่อยากเอาเงินไปทุ่มในงานแต่งเพราะเราก็คิดว่ามันเปลืองเหมือนกันค่ะ แต่ด้วยความที่เราอยากแต่งให้มันจบๆไป เพราะป้าข้างบ้านชอบพูดข่มแม่ว่าลูกตัวเองแต่งงานแล้ว ลูกสาวเมื่อไหร่จะแต่ง อายุเยอะแล้ว เดี๋ยวแก่ไม่มีใครเอานะ และคำพูดอีกเยอะแยะจากป้าข้างบ้าน พ่อกับแม่อาจบอกว่าไม่เป็นไรค่ะ แต่เรารู้ว่าเค้าก็แคร์ปากชาวบ้าน เพราะเค้ามักจะมาเล่าให้ฟังและพอเค้าเห็นญาติคนอื่นได้อุ้มหลาน เค้าก็เศร้าค่ะ และมักพูดว่าเมื่อไหร่จะมีกับเค้าบ้างให้เราได้ยินค่ะ ด้วยความที่เราทำงานอยู่กรุงเทพไม่ได้อยู่บ้านดูแลพ่อแม่เราจะอยากทำให้เค้าสมหวังบ้างค่ะ เราเลยไปคุยกับแฟน เราจะเป็นคนออกทั้งค่าสินสอด ค่าจัดงานเองทั้งหมด ขอแค่เค้ามาแต่งกับเราก็พอ เค้าก็พูดเหมือนเดิมค่ะ ยังไม่พร้อม ตอนนั้นเราคิดว่าเค้าคงไม่ได้ รักเราแล้วเลยไม่อยากแต่ง เลยขอเลิกไปค่ะ แต่เค้าก็ไม่เลิก ทะเลาะกันอยู่นานค่ะ แต่เพราะเหนื่อยเลยยุติแค่นั้นก่อน เรื่องราววันนั้นไม่จบค่ะ หลังจากนั้นก็ทะเลาะกันมาตลอด จนเราบอกงั้นไม่เป็นไรรอ 3 ปีก่อนค่อยว่ากัน
ชีวิตดำเนินต่อไปเรื่อยๆค่ะ ที่ผ่านมาเรารู้สึกเหมือนอยู่ร่วมห้องกับเพื่อนไม่ใช่แฟน แต่ที่มากกว่าเพื่อนก็คงมีแค่เรื่องนั้น... ตอนคบแรกๆมีซื้อดอกไม้ขนมมาให้บ้าง ช่วง 2-3 เดือนแรก หลังจากนั้น เค้าไม่เคยให้เราเองเลย ถ้าเราอยากได้ของขวัญวันเกิดต้องไปขอ พอขอก็ไม่อยากให้อีก เราเลยเหนื่อยค่ะ เลยไม่ค่อยสนใจไม่ขอแล้วอยากได้ก็ซื้อเองค่ะ อยู่ด้วยกันความขี้เหนียวเค้าทวีขึ้นเรื่อยๆ ของในบ้านเค้าไม่ค่อยซื้อค่ะ ถ้าไม่บอกให้ซื้อก็จะทำเฉยให้เราจ่ายคนเดียว ซื้อข้าวชวนเค้าซื้อด้วยกันออกคนละครึ่งเค้าก็เริ่มไม่หุ้นกับเราค่ะ เพราะเราซื้อมามักกินไม่หมด เค้าก็จะกินเหลือจากเราค่ะ จะบอกว่าเค้าไม่มีเงินก็เปล่านะคะ เงินเก็บเค้ามากกว่าเราอีก เงินเดือนก็พอๆกัน
พอคบกันครบ 3 ปี เราเริ่มมาคุยเรื่องแต่งงานอีกรอบเค้าก็ไม่พูดกับเราเลยค่ะ เราเลยพยายามถามเพื่อให้เค้าพูด พอเค้ารำคาญหน่อย ก็เลยพูดค่ะ แต่เวลาพูดทุกครั้งก็จะใส่อารมณ์ขึ้นเสียง โวยวาย เราก็ร้องให้ทุกครั้งที่เป็นแบบนี้ เราก็เลยไม่พูดเรื่องนี้ไปพักนึง
ในตอนนั้นเราออกจากงาน เค้าก็ออกจากงานเลยมีเวลาทั้งคู่ เลยตัดสินใจกลับไปอยู่บ้านเราที่ต่างจังหวัดเพื่อพักผ่อน เราเลยบอกเค้าใหม่ ตอนแรกก็ไม่ยอมแต่สักพักก็ยอมค่ะ เพราะชาวบ้านเริ่มถามให้เค้าได้ยิน แต่มีข้อแม้ว่าเราต้องเป็นคนออกเงินทุกอย่างเองทั้งหมด เราก็ตกลงค่ะ
พอเราแต่งงานคบ 1 ปี เราเห็นน้องสาวมีลูกเราก็อยากมีเพราะคิดว่าตัวเองก็อายุมากแล้ว ทรัพย์สมบัติก็มี ได้ยกให้ลูก เพราะ เราก็อายุมากแล้ว หากมากกว่านี้กลัวมีลูกไม่ได้ ผู้ชายยังไปหาเมียใหม่แม่ของลูกได้ แต่เรามีไม่ได้แล้วตลอดชีวิต เราเลยบอกเค้าว่าอยากมีลูก เหมือนเดิมเลยค่ะ ทะเลาะกัน เค้าบอกว่าเราชอบเอาปัญหามาให้เค้า ไม่จบไม่สิ้น เค้าไม่อยากมี และก็จะไม่มีด้วย
ในช่วงเวลาที่คบกัน ตัดเรื่องเงิน เรื่องแต่งงาน เรื่องมีลูก เรากับเค้า ก็คบกันได้เรื่อยๆนะคะ เหมือนเพื่อนกัน คุยเล่นกัน เค้าไปรับไปส่งเราที่ทำงาน (เพราะเราให้ค่าจ้าง ) อยากถามทุกคนค่ะ ว่าผู้ชายบนโลกนี้ยังมีคนที่อยากมีลูกอีกไหมคะ แล้วเราเลิกกับเค้าดีไหม เผื่อเค้าจะมีความสุขกว่านี้ ไม่ต้องมีปัญหากับเราเรื่องที่เราอยากมีลูก ความคิดที่อยากแต่งงาน มีลูกมันผิดหรอคะ เราไม่อยากทำให้เค้าไม่มีความสุขนะ แต่เราก็แค่อยากมีลูกเอง TOT