***คนเขียนตอนนี้อายุ14ถ้าดูไร้สาระหรืออ่านไม่รู้เรื่องยังไงอย่าว่าเราเลยนะคะ***
คือนี่เป็นคนที่คิดมากแล้วก็เครียดง่ายด้วย อารมณ์จะจอยก็จอยเลยจะดิ่งก็ดิ่งสุดๆเลย เป็นคนที่พูดไม่เก่งเท่าไรแล้วก็คาดหวังเก่งนิดหน่อยด้วย
ตั้งแต่ตอนสอบเข้าม1หนึ่งมาเราติดห้อง พสวท ซึ่งมันทำให้จากที่เมื่อก่อนเป็นเด็กMepชิวๆมากๆ เริ่มรู้สึกคาดหวังกับตัวเองหน่อยๆ คนรอบข้างก็คาดหวังจนพอเกรดออกมาเทอมเเรก เกรดตกฮวบ(3.27) ปรับตัวแทบไม่ได้ เพื่อนก็ไม่มี ตอนแรกคุณพ่อ แม่ ก็ไม่ได้ถือสาอะไรแต่กดดันขึ้นในช่วงนั้น จัดหนังสือ บังคับเวลาไหนต้องอ่านหนังสือตลอดหลังจากนั้นค่ะ(จริงก็ไม่แปลกสมควรทำอยู่แล้ว…) จนม1เทอม2เกรดออกแล้วได้3.29 เริ่มเครียดแล้วค่ะ เพราะคาดหวังตัวเองแถมยังโดนคนอื่นคาดหวัง ตอนนั้นเป็นตอนที่เราทำร้ายตัวเองครั้งแรก จะไม่ใช้ของมีคมที่ทำให้เลือดออกเป็นรอยชัดหรือแผลหายยากเลยใช้ดินสอกรีดๆขูดๆแขน แต่ว่าตอนนั้นทำแค่รอบเดียวและไม่ทำอีก(จริงๆตอนนั้นเริ่มคิดเรื่องฆตตแล้ว) และคิดว่าจะไม่ทำอีกแล้ว จนพอม2 เริ่มคาดหวัง เริ่มตั้งใจละสอบเก็บคะแนนบางทีคะแนนก็ไม่สมดั่งที่คาดหวังบ้างแต่ก็ยังcheerupตัวเองอยู่และเกรดก็ออกมาดีขึ้นมากค่ะ(3.75) เป็นช่วงที่แฮปปี้แบบสุดๆและดีขึ้น
เรื่อยๆ ม2เทอม2ก็ด้วย(3.95) ปิดเทอมช่วงนั้นก็เริ่มคิดว่า ถ้าม3เกรดเราตกล่ะ? จะรักษาเกรดยังไงล่ะ? เราทำได้ยากอยู่แล้วหนิ จนช่วงนั้นดิ่งมากแต่ก็พยายามจะไม่คิดอีก และที่ผ่านมาทั้งสองปีเราจะระบายให้เพื่อนสนิทที่พอจะมีบางคนฟังบ้างบางครั้ง ยอมรับว่าเก็บกดแบบสุดๆแต่ก็ไม่เคยร้องไห้เลย
จนเทอมนี้ ม3เทอม1พอยิ่งคิดว่าต้องทำเกรด แถมยังคาดหวังเกรดสี่ก็เริ่มรู้สึกกดดันตัวเองหน่อยๆแล้วจนกระทั่งเรียนไปซักพักและสอบเก็บคะแนนด้วยก็รู้สึกว่าเราทำได้แย่ ห่วย ทุเรศ คะแนนก็ไม่ได้ตามที่หวังอีกและเริ่มกลับมาทำร้ายตัวเองอีกแล้วและทำถี่ขึ้นเรื่อยๆจนเรียกว่ากิจวัตรยังได้ อาจจะไม่ได้ทำให้เป็นแผลลึก ไม่ได้เลือดออก ไม่ได้เป็นแผลลึก แค่ให้รู้ว่าเจ็บให้รู้ว่าเรามันโง่ไม่สมควรอยู่บนโลกต่อแล้ว บางทีโดนเพื่อนแกล้งก็คิดบ้าง(จริงๆการที่เพื่อนแกล้งอาจจะมาจากสนิทกันแหละ อาจจะแย่งของเราบ้าง แกล้งแหย่ตอนเรียนบ้างแต่บางทีมันก็ทำทั้งคาบจนครูคิดว่าเราไม่ได้ฟังเลย อาจจะพูดถึงเราเสียๆหายๆบ้างตอนอยู่ต่อหน้าครู(ฟีลๆเรื่องขำๆแหละ เราก็คิดว่าไม่หนักแหละแต่เราแค่คิดมาก) อาจจะโทษเราขำๆบ้าง แต่เพื่อน2คนนี้น่ารักจริงๆค่ะเค้าดีกับเราจริงๆ จนเพื่อนที่อยู่แก๊งเดียวกัน ทำงานด้วยกันบ่อยแต่ไม่สนิทกัน เค้าดูไม่ค่อยชอบเรา ไม่รู้ว่าเพราะอะไรแต่เรากลัวเค้าตั้งแต่ม1แล้ว(จะไม่เล่าตรงนี้เยอะนะคะ ไม่อยากนึกถึงแล้ว เรื่องมันยาวด้วย) จนทำงานกลุ่มครั้งนี้(มีเพื่อนน่ารักๆจากกลุ่มอื่นมาด้วย เค้าดูนิสัยดีแต่เราเดไม่ออกว่าเค้าคิดอะไรอยู่เวลาอยู่รร)เราเผลอไปพูดอะไรที่มันดูเสร่อ ดูโง่แถมยังเยอะดูวกๆไปมา จนเค้าบอกว่าเราต้องการอะไร แค่นั้นแหละค่ะ เรารู้สึกอยากพอ ไม่อยากเสนอ ไม่อยากพิมพ์อะไรในกลุ่มต่อแล้ว แค่คิดว่าต้องเจอหน้ากันอีกมันก็ไม่ไหวแล้ว รู้สึกที่ตาเหมือนจะน้ำตาคลอแต่ก็ไม่ อธิบายไม่ถูกแต่ตอนนั้นเราว่าเราโง่จริงๆแล้วค่ะ ไม่ได้เรื่อง ขอแค่ได้ระบายกับใครก็พอแล้ว
ปัญหาที่โรงเรียน(?)
คือนี่เป็นคนที่คิดมากแล้วก็เครียดง่ายด้วย อารมณ์จะจอยก็จอยเลยจะดิ่งก็ดิ่งสุดๆเลย เป็นคนที่พูดไม่เก่งเท่าไรแล้วก็คาดหวังเก่งนิดหน่อยด้วย
ตั้งแต่ตอนสอบเข้าม1หนึ่งมาเราติดห้อง พสวท ซึ่งมันทำให้จากที่เมื่อก่อนเป็นเด็กMepชิวๆมากๆ เริ่มรู้สึกคาดหวังกับตัวเองหน่อยๆ คนรอบข้างก็คาดหวังจนพอเกรดออกมาเทอมเเรก เกรดตกฮวบ(3.27) ปรับตัวแทบไม่ได้ เพื่อนก็ไม่มี ตอนแรกคุณพ่อ แม่ ก็ไม่ได้ถือสาอะไรแต่กดดันขึ้นในช่วงนั้น จัดหนังสือ บังคับเวลาไหนต้องอ่านหนังสือตลอดหลังจากนั้นค่ะ(จริงก็ไม่แปลกสมควรทำอยู่แล้ว…) จนม1เทอม2เกรดออกแล้วได้3.29 เริ่มเครียดแล้วค่ะ เพราะคาดหวังตัวเองแถมยังโดนคนอื่นคาดหวัง ตอนนั้นเป็นตอนที่เราทำร้ายตัวเองครั้งแรก จะไม่ใช้ของมีคมที่ทำให้เลือดออกเป็นรอยชัดหรือแผลหายยากเลยใช้ดินสอกรีดๆขูดๆแขน แต่ว่าตอนนั้นทำแค่รอบเดียวและไม่ทำอีก(จริงๆตอนนั้นเริ่มคิดเรื่องฆตตแล้ว) และคิดว่าจะไม่ทำอีกแล้ว จนพอม2 เริ่มคาดหวัง เริ่มตั้งใจละสอบเก็บคะแนนบางทีคะแนนก็ไม่สมดั่งที่คาดหวังบ้างแต่ก็ยังcheerupตัวเองอยู่และเกรดก็ออกมาดีขึ้นมากค่ะ(3.75) เป็นช่วงที่แฮปปี้แบบสุดๆและดีขึ้น
เรื่อยๆ ม2เทอม2ก็ด้วย(3.95) ปิดเทอมช่วงนั้นก็เริ่มคิดว่า ถ้าม3เกรดเราตกล่ะ? จะรักษาเกรดยังไงล่ะ? เราทำได้ยากอยู่แล้วหนิ จนช่วงนั้นดิ่งมากแต่ก็พยายามจะไม่คิดอีก และที่ผ่านมาทั้งสองปีเราจะระบายให้เพื่อนสนิทที่พอจะมีบางคนฟังบ้างบางครั้ง ยอมรับว่าเก็บกดแบบสุดๆแต่ก็ไม่เคยร้องไห้เลย
จนเทอมนี้ ม3เทอม1พอยิ่งคิดว่าต้องทำเกรด แถมยังคาดหวังเกรดสี่ก็เริ่มรู้สึกกดดันตัวเองหน่อยๆแล้วจนกระทั่งเรียนไปซักพักและสอบเก็บคะแนนด้วยก็รู้สึกว่าเราทำได้แย่ ห่วย ทุเรศ คะแนนก็ไม่ได้ตามที่หวังอีกและเริ่มกลับมาทำร้ายตัวเองอีกแล้วและทำถี่ขึ้นเรื่อยๆจนเรียกว่ากิจวัตรยังได้ อาจจะไม่ได้ทำให้เป็นแผลลึก ไม่ได้เลือดออก ไม่ได้เป็นแผลลึก แค่ให้รู้ว่าเจ็บให้รู้ว่าเรามันโง่ไม่สมควรอยู่บนโลกต่อแล้ว บางทีโดนเพื่อนแกล้งก็คิดบ้าง(จริงๆการที่เพื่อนแกล้งอาจจะมาจากสนิทกันแหละ อาจจะแย่งของเราบ้าง แกล้งแหย่ตอนเรียนบ้างแต่บางทีมันก็ทำทั้งคาบจนครูคิดว่าเราไม่ได้ฟังเลย อาจจะพูดถึงเราเสียๆหายๆบ้างตอนอยู่ต่อหน้าครู(ฟีลๆเรื่องขำๆแหละ เราก็คิดว่าไม่หนักแหละแต่เราแค่คิดมาก) อาจจะโทษเราขำๆบ้าง แต่เพื่อน2คนนี้น่ารักจริงๆค่ะเค้าดีกับเราจริงๆ จนเพื่อนที่อยู่แก๊งเดียวกัน ทำงานด้วยกันบ่อยแต่ไม่สนิทกัน เค้าดูไม่ค่อยชอบเรา ไม่รู้ว่าเพราะอะไรแต่เรากลัวเค้าตั้งแต่ม1แล้ว(จะไม่เล่าตรงนี้เยอะนะคะ ไม่อยากนึกถึงแล้ว เรื่องมันยาวด้วย) จนทำงานกลุ่มครั้งนี้(มีเพื่อนน่ารักๆจากกลุ่มอื่นมาด้วย เค้าดูนิสัยดีแต่เราเดไม่ออกว่าเค้าคิดอะไรอยู่เวลาอยู่รร)เราเผลอไปพูดอะไรที่มันดูเสร่อ ดูโง่แถมยังเยอะดูวกๆไปมา จนเค้าบอกว่าเราต้องการอะไร แค่นั้นแหละค่ะ เรารู้สึกอยากพอ ไม่อยากเสนอ ไม่อยากพิมพ์อะไรในกลุ่มต่อแล้ว แค่คิดว่าต้องเจอหน้ากันอีกมันก็ไม่ไหวแล้ว รู้สึกที่ตาเหมือนจะน้ำตาคลอแต่ก็ไม่ อธิบายไม่ถูกแต่ตอนนั้นเราว่าเราโง่จริงๆแล้วค่ะ ไม่ได้เรื่อง ขอแค่ได้ระบายกับใครก็พอแล้ว