ลูกอายุ 12 ปกติทางบ้านก็ไม่ได้บังคับเรื่องเรียน และให้เค้าเลือกเอง ตัดสินใจเองเสมอ
มีความสนิทสนม พูดคุยกันเสมอ สนใจเรียนเสริมอะไรก็ให้ทดลอง 
จนกระทั่งเค้าได้มามีเรียนวาดรูป รู้ได้ว่าชอบเรียน ชอบวาดรูปเล่น แต่ก็ไม่ได้เก่งอะไร
และแล้วเค้าก็ตัดสินใจว่าเค้าอยากเป็นจิตรกร อารมณ์ศิลปินมาเต็ม 
มาคุยและบอกว่าจะเรียนทางไหน วิชาการไม่เอา จะวาดรูปอย่างเดียว

คือผมเข้าใจในแนวคิดที่ให้เด็กเลือกในสิ่งที่ต้องการและถนัด พ่อแม่มีหน้าที่สนับสนุน
ตอนนี้เกิดคำถามมากมายในครอบครัว
- เอาจริงใช่มั้ย 
ลูกตอบ..ใช่
- จะทิ้งวิชาการ แล้วถ้าเปลี่ยนใจตอนโตล่ะ 
ลูกตอบ..ก็ยังเรียนหนังสือแต่ไม่เรียนเสริม ขอเรียนวาดรูปเป็นหลัก 
- ทำแล้วมีความสุข ชอบ แต่ถ้าวาดรูปแล้วขายไม่ได้ ไม่ได้ตังล่ะ จะทำยังไง (แววก็ไม่เห็นว่าจะวาดเก่ง)
ลูกตอบ.. ต้องมั่นใจในตัวหนูสิ

ผมควรทำยังไงครับ จริงๆคุยกันเสมอ ไม่ได้คาดหวังอะไร ให้เป็นคนดี ดูแลตัวเองได้
แต่พอลูกเลือกแล้ว เรากลับรู้สึกว่ามันจะไหวเหรอ

ในห้องมีเพื่อนอีกคนอยากเป็นนักเขียนนิยาย อีกคนอยากเป็นนักเทนนิสมืออาชีพ กลุ้มพอๆกัน

**ไม่ใช่ดูถูกอาชีพนะครับ แค่ความเป็นห่วงของพ่อแม่ เชื่อว่าพ่อแม่ทุกคนเข้าใจ แต่คนไม่มีลูกอาจจะไม่เข้าใจ
**ขอแทกสังคมคุณแม่ด้วยนะครับ