ระบาย ระบาย...ชีวิตที่มหาลัย

แค่อยากจะมาระบาย เรื่องเครียดๆที่ร้องไห้กับแฟนแล้วช่างมันกับทุกอย่าง 55555555 คือตั้งแต่เราเข้าเรียนมหาลัย แยกย้ายกับเพื่อนไปต่างคนต่างมหาลัย เราก็เลือกมหาบัยที่ใกล้บ้าน และมีคณะที่น่าสนใจเรียน เข้ามาปี1 ฟก็เหมือนจะมีเพื่อนนั่งคุย ไปกินข้าว มีกลุ่มทำรายงาน จับกลุ่มได้อย่างง่ายดาย แต่พอนานๆไป เหมือนเพื่อนที่เราไปอยู่ด้วย เค้าจับกลุ่มและรู้จักกันมาก่อนหน้านั้นแล้ว จริงๆเราพยายามมาก แต่พอเอาเข้าจริงๆนานไปเราก็รู้สึกแบบ มันไม่ใช่เลยยยอะ ไม่เหมือนฟีลที่คุยกับเพื่อนตอนมัธยม เราจึงค่อยเฟดตัวออกมา เริ่มคุยน้อย ตอนเรียนก็นั่งแยกออกมาคนเดียว คนอื่นๆเค้าก็นั่งด้วยกันจับกลุ่มใหญ่ ..คือเราก็ไม่ทีอะไรจะพูดด้วยแหละ ไม่รู้จะเริ่มไง เพราะทุกคนต่างมีกลุ่มของกันอยู่แล้ว ..พอมาปีนี้ ขึ้นปี 2 จริงๆความรู้สึกก็เหมือนเดิม จนเริ่มเรียนได้ 2-3 วัน มีการจับกลุ่มทำรายงาน แต่น่าเสียดายที่เราแบบไม่ได้อยู่กับเพื่อนที่เคยได้อยู่ ทักไปถามขออยู่ด้วย ก็คนเต็มแล้ว กลับบ้านมาวันนั้นร้องไห้เลยแบบว่าเครียดและคิดมากว่ากลัวตัวเองจะไม่มีกลุ่ม เพราะเราไม่อยากอยู่กับพวกคนที่ไม่ค่อยสนใจการเรียนหรือการทำงาน ไม่งั้นเราตะเหนื่อยคนเดียว รู้สึกว่ามันไม่เหมือนตอนมัธยมเลย ตอนไปไปนก็ไปด้วยกัน พอมามหาลัยก็มาใช้ชีวิตคนเดียว นั่งกินข้าวคนเดียว ไปนู่นนี่คนเดียว เฮ้อออ จริงๆตรงนี้เราค่อนข้างที่จะโอเคแล้ว แต่ก็แอบคิดถึงฟีลตอนเราเรียนมอปลาย 5555555 ..แค่รู้สึกเจ็บใจที่ไม่ได้อยู่กับเพื่อนกลุ่มที่เคยทำรายงานด้วยกันก่อนหน้า ดังนั้น เราคงต้องวนเวียนและเปลี่ยนกลุ่มการทำงานไปเรื่อยๆสินะ ชีวิตมหาลัย ฮืออออออออออออ จะไม่เส้าาาาา สู้ๆ(บอกตัวเองนี่แหละ5555)

ช่วยปลอบใจ หรือให้ข้อคิดในแง่ดีๆหน่อยได้ไหมคะ อยากมีกำลังใจเยอะๆให้เต็มเปี่ยม หรือมีความคิดเห็นกันยังไงบ้างง มาแชร์กัน ^^