ผมคือนักเรียนจากโรงเรียนเทพศิรินทร์ ย่านคลองพดุง เริ่มจากจบป6 จากโรงเรียนกุหลาบวิทยา ย่านตลาดน้อย เเละได้เข้าศึกษาต่อชั้นม1ที่โรงเรียนเทพศิรนทร์ เริ่มเข้าช่วงม1 ต้องปรับตัวจากป6ที่มีครูมาคอยรับผิดชอบเรื่องต่างๆ ปรับตัวเป็นต้องรู้จักใช้ชีวิต การเรียน ต่างๆ รู้จักรับผิดชอบ ส่งการบ้าน อ่านหนังสือ เเต่ผมนั้นเป็นเด็กที่เรียนไม่ค่อยเก่งสักเท่าไหร่ ในความคิดผมคืออย่างน้อยเราเรียนไม่เก่งก็อาจจะส่งงานให้ครบเเละตรงตามเวลาเพื่อที่จะเก็บคะเเนนจากงานให้ได้ ช่วงสอบกลางภาค ผมก็สอบตก เป็นการสอบตกครั้งเเรกของชีวิต ผมเครียดมาก จนเเทบจะร้องไห้ ผมไม่เข้าใจว่าสอบตกคือยังไง ต้องทำอะไร จะเป็นไรไหม อยากบอกไว้เลยนะครับว่าไม่ต้องตกใจเพราะสอบตกเป็นเรื่องธรรมชาติ55555555 ช่วงมัธยมต้นการเรียนให้เรานั้นเรียน เล่นได้ เเต่อย่าเล่นเยอะเกินเพื่แที่จะนำเกรดนั้นไปต่อมัธยม4 เล่นกับเพื่อนเยอะๆทำไรก็คิดดีๆ เพราะอดีตเราจะกลับมาเเก้ไขอะไรไม่ได้เเล้ว เชื่อผมเถอะครับ คำว่า"ชีวิตช่วงมัธยมนั้นเป็นช่วงชีวิตที่สนุกที่สุด" เเรกๆนั้นผมก็ยังคงอยู่ในเส้นทางการเรียนไม่เล่นโทรศัพท์ ตั้งใจเรียน เเต่พอเจอเพื่อนๆที่หลากหลาย เจอคนที่มุมมองต่างกัน ผมก็เริ่มรู้จักการใช้ชีวิต เล่นให้เต็มที่ เรียนก็เรียนให้เต็มที่ พอมาช่วงม ปลายนั้น เราจะค่อนข้างเครียดกับการที่จะเข้ามหาลัย ม4ผมนึกว่า
โอะเหลือเวลาอีกตั้งเยอะค่อยอ่านหนังสือ ค่อยเก็บรางวัล ค่อยทำพอทดีกว่า บอกเลยนะครับการคิดเเบบนี้ไม่ดีหรอกครับ ตั้งเเต่นั้นมาผมติดเล่นมาก ติดเล่นจนที่ว่าเวลาเรียนก็ไม่ตั้งใจเรียนคุยกับเพื่อนเล่นเกม นอนบ้างโดดเรียนบ้าง จนผมไ้เข้าสู่ช่วงม6ช่วงสุดท้ายในการเข้ามหาลัย ผมโดนเตือนจากผู้ใหญ่ท่านนึง ว่า จงเรียนรู้จากความผิดพลาดของคนอื่น เเละนำมาเป็นเเรงพลักดันตัวเอง ผมก็มีพี่อยู่คนหนึ่ง เขาก็เรียนๆเล่นๆเหมือนผม เขานั้นได้ตั้งเป้าหมายการเข้ามหาลัยไว้ค่อนข้างสูง เเละวิธีที่เขาทำคือ การอ่านหนังสือ ตั้งเเต่เช้ายันดึกเป็นเวลา1อาทิตย์ก่อนสอบ ซึ่งนั่นเเหละครับ พี่ผมเขาก็ไม่ติด ผมจึงนึกขึ้นได้ มันเหลือเวลาอีกเเค่4เดือนในการจะสอบ ผมได้เเต่มัวคิดว่า ถ้าเรารู้ตัวเร็วกว่านี้ เราคงจะไม่ต้องมาเครียดในช่วงปลาย ตอนนี้ผมเริ่มรู้ตัวเองผมจึงนั่งอ่านหนังสือวนๆ ทำโจทย์ซ้ำๆ ผมิยากเอาความผิดพลาดของผมนั้นมาเล่าให้เพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ เพื่อเตือนว่าควรรู้ตัวเองว่าหน้าที่ของเรานั้นคืออะไรจงทำหน้าที่ของตนเองนั้นให้ดีที่สุดเพื่อที่จะไม่เสียดายทีหลัง รู้อะไรไม่เท่ารู้งี้
การใช้ชีวิต
โอะเหลือเวลาอีกตั้งเยอะค่อยอ่านหนังสือ ค่อยเก็บรางวัล ค่อยทำพอทดีกว่า บอกเลยนะครับการคิดเเบบนี้ไม่ดีหรอกครับ ตั้งเเต่นั้นมาผมติดเล่นมาก ติดเล่นจนที่ว่าเวลาเรียนก็ไม่ตั้งใจเรียนคุยกับเพื่อนเล่นเกม นอนบ้างโดดเรียนบ้าง จนผมไ้เข้าสู่ช่วงม6ช่วงสุดท้ายในการเข้ามหาลัย ผมโดนเตือนจากผู้ใหญ่ท่านนึง ว่า จงเรียนรู้จากความผิดพลาดของคนอื่น เเละนำมาเป็นเเรงพลักดันตัวเอง ผมก็มีพี่อยู่คนหนึ่ง เขาก็เรียนๆเล่นๆเหมือนผม เขานั้นได้ตั้งเป้าหมายการเข้ามหาลัยไว้ค่อนข้างสูง เเละวิธีที่เขาทำคือ การอ่านหนังสือ ตั้งเเต่เช้ายันดึกเป็นเวลา1อาทิตย์ก่อนสอบ ซึ่งนั่นเเหละครับ พี่ผมเขาก็ไม่ติด ผมจึงนึกขึ้นได้ มันเหลือเวลาอีกเเค่4เดือนในการจะสอบ ผมได้เเต่มัวคิดว่า ถ้าเรารู้ตัวเร็วกว่านี้ เราคงจะไม่ต้องมาเครียดในช่วงปลาย ตอนนี้ผมเริ่มรู้ตัวเองผมจึงนั่งอ่านหนังสือวนๆ ทำโจทย์ซ้ำๆ ผมิยากเอาความผิดพลาดของผมนั้นมาเล่าให้เพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ เพื่อเตือนว่าควรรู้ตัวเองว่าหน้าที่ของเรานั้นคืออะไรจงทำหน้าที่ของตนเองนั้นให้ดีที่สุดเพื่อที่จะไม่เสียดายทีหลัง รู้อะไรไม่เท่ารู้งี้