เริ่มทำงานในหน่วยงานรัฐแห่งหนึ่งครับ ไม่ได้มีปัญหาอะไรกับผู้ใหญ่อาวุโส แถมพวกท่านยังเมตตา
แต่มีปัญหากับคนรอบตัวที่วัยใกล้เคียงกันครับ ผมมักจะถูกบงการอยู่เสมอ ทำอะไรคือผิดหมด มักโดน
คำพูดประชดประชันแม้กระทั่งเรื่องอาหาร ออกคำสั่งให้เลิกรากับคนรัก ( แต่ผมไม่ทำตาม)
รุ่นพี่คนนี้เป็นคนรู้จักมาแต่ก่อนหน้าครับ ด้วยความเกรงใจ
และความเคารพแต่เดิมจึงทำได้แต่เพียงนิ่งเฉย   อุปนิสัยส่วนตัวเขาเป็นคนคิดมาก ประชดเก่ง
ชอบให้คนเอาใจ เข้าหาผู้ใหญ่เก่ง และติดจะบงการหน่อยครับ เขาให้เหตุผลว่ารักเหมือนน้อง
อยากให้เติบโตในทางที่ดี
     ส่วนอีกเคส คือห้ามแสดงความคิดเห็น ห้ามอธิบาย มีหน้าที่ยอมรับและทำตามเท่านั้น
แม้จะมีการถามความคิดเห็น หากนำเสนอไอเดีย จะถูกมองว่ามั่น ก้าวร้าว ทำได้เพียงยอมรับ
และชื่นชมคล้อยตามเท่านั้นครับ มิวายจะโดนนินทา และโดนซ้ำเติมจากรุ่นพี่คนอื่นๆ อีก
กรณีเคสนี้กับเคสแรก เขาก็ไม่ค่อยลงรอยกันนะครับ และตามมาด้วยการนำเราไปพูดไปต่อ
ในเชิงว่าดื้อ หัวแข็งเช่นเดียวกันทั้งสองเคส แต่เราต้องทำงานร่วมกันครับ
     ผมไม่คาดคิดว่าสังคมการทำงานจะโหดร้ายแบบนี้ ผู้ที่เข้ามาใหม่แทบไม่มีสิทธิ์อะไรกับรุ่นพี่
สืบทราบมาว่าในอดีตพวกเขาก็เคยโดนลักษณะเดียวกัน และก็ก้มหน้า ร้องไห้ จึงส่งต่อประสบการณ์
รุ่นสู่รุ่น แต่นั่นไม่ใช่ผมครับ ที่จะร้องไห้ วิงวอนร้องขอความเห็นใจ หรือไปประจบผู้ใหญ่
นอกจากนี้ผมเคยถูกบงการให้เข้าหาผู้บริหาร และการเข้าหาหรือไม่เข้าหาย่อมผิดในสายตาพวกเขาเสมอ
และกลายเป็นเรื่องใหญ่ ขณะที่ผู้ใหญ่เองท่านไม่ได้ขุ่นข้องในตัวผม   
     ทุกวันนี้ผมตัดปัญหาโดยการปลีกตัวออกมาครับ ทำงานเฉพาะงานที่สั่ง เวลาพักก็แอบ
ไปที่สงบด้านนอก แต่ปัญหาก็ยังตามมาหลอกหลอน  ผมเติบโตมาในครอบครัวที่รับราชการและรัฐวิสาหกิจครับ
ทางบ้านไม่ได้มีตำแหน่งใหญ่โต ไม่มีคนพินอบพิเทาและไม่พินอบพิเทา ประจบสอพลอเจ้านาย
พวกท่านเองก็ไม่เคยเจอประสบการณ์แบบนี้ ทั้งรุ่นท่านและรุ่นหลัง ๆ ในหน่วยงาน ที่บ้านสอนมาว่าผู้ใหญ่ถามต้องตอบ
ถ้าไม่ตอบจะเสียมารยาท ทุกคนมีสิทธิ์แสดงความคิดเห็น และให้เหตุผล แต่ต้องอยู่ในขอบเขต แม้ผู้ใหญ่จะยอมรับหรือไม่ก็ตาม
และที่บ้านไม่นิยมการประชดประชันครับ เมื่อเข้าโรงเรียนตลอดจนถึงมหาวิทยาลัย การแสดงความคิดเห็น
การตั้งคำถามเป็นเรื่องปกติมากมโดยเฉพาะในรั้วมหาวิทยาลัย อาจเพราะ ม.ผม เน้นเรื่องเสรีภาพอยู่แล้ว
แต่ละคนเติบโตมาไม่เหมือนกัน แต่สิ่งที่ควรจะมีร่วมกันคือการให้เกียรติ เคารพในความคิด และวิถีส่วนตัวผู้อื่น
ผมเกรงมากครับ ว่าหมดความอดทนสักวัน ผมอาจจะพูดตรงๆ หรือต่อว่าไป และจะกลายเป็นคนร้ายในสายตาคนอื่นๆ ทวีคูณ
วิเคราะห์ดูแล้ว เหมือนเขาแค่ต้องการจะควบคุมหรือเอาชนะให้สยบคล้อยตามเท่านั้นครับ 
     ผมควรทำอย่างไรดีครับ มีคนบอกว่าให้แกล้งสมยอมคล้อยตามให้จบปัญหาไป แต่ผมอึดอัดมาก เลยปลีกตัวออกมา
อยากขอคำแนะนำไว้รับมือด้วยครับ และที่แน่นอน ผมจะไม่มีทางส่งต่อประสบการณ์นี้โดยเอาไปใช้กับรุ่นถัดเป็นอันขาด
ให้มันจบที่ผมครับ ขอบคุณครับ