0 แล้วรูปรอยเจ็บปวดแสนรวดร้าว ค่อยโน้มน้าวกำสรดจรดสมัย เพื่อรับรองรับช่วงจู่ห้วงใจ มรรคาใด .. จะเหลือวางให้ย่างเดิน ? 0 กรรมบทเคยมีกระวีกระวาด ย่อมมิอาจร่วมชั้นด้วยสรรเสริญ ไร้สิ้นการณ์จะบรรเจิดให้เพล