เมื่อวานนี้ สามีพูดถึงที่ดินการเกษตร 3 ไร่ ว่า ใครมาซื้อก็ไม่ขาย
หรือไม่ก็ขายตอนไม้ใกล้ฝั่งเอาเงินมากินใช้จนกว่าจะตายไป
หรือ ถ้าตามหาหลานสองคนเจอ ก็อาจจะยกให้หลาน 
......
ล้างจานอยู่ เราก็นึกในใจ แล้วเราหละ 
เราอยู่กับเขามา 14 ปี ไม่เคยคิดจะให้อะไรเลยเหรอ 

เกริ่นก่อนนะคะ เราไม่ได้อยากได้อะไรจากสามี 
เราอยู่กันแบบเพื่อนคิด ช่วยเหลือกันยามลำบาก 
เพราะชีวิตมันไม่ได้ขึ้นตลอด มันก็มีช่วงลง 
เราต่างซัพพอร์ตกัน ในด้านการเงิน และการกินอยู่ 

เราเองมีเงินเก็บอยู่ก้อนหนึ่ง ได้เขียนไว้ในสมุดบันทึก
หากเกิดเหตุเราไปกระทันหันหรืออะไร 
เงินนี้เราแบ่งให้เขาครึ่งหนึ่ง ลูกครึ่งหนึ่ง(ลูกติดเราค่ะ)
และรบกวนให้เขาเป็นผู้จัดการงานศพให้

เรามาสะท้อนใจ ว่าถึงแม้เรามีแค่นี้ เราก็นึกถึงเขาเป็นคนแรก
กับที่ดิน 3 ไร่ คือสมบัติที่มีเพียงชิ้นเดียวของเขา 
เขากับนึกถึงหลานที่ไม่เคยได้คุยกันทุกวันเหมือนเรา 

เราเคยจดทะเบียนสมรสกับเขา แต่ต้องหย่าเพราะเหตุผลทางธุรกิจ
เมื่อหมดภาระแล้ว เขาก็ไม่ได้ใส่ใจจะไปจดทะเบียนกันอีก 
เราก็ไม่ได้คิดมาก จดไม่จดก็ได้ 
แต่ตอนนี้ก็เริ่มคิดหน่อยๆ ว่าจะจดดีไหม 
และท้ายสุด เราก็ไม่ได้อยากได้อะไรจากเขา 
จะจดเพื่อให้ได้สิทธิ์ตามกฏหมายเหรอ แค่นั้นเหรอ 

แล้วที่อยู่กันทุกวัน กับความคิดที่จะอยู่กันจนแก่เฒ่า
ไม่ว่าเขาจะอยู่ในสภาพใด มันมีในหัวเขารึเปล่าก็ไม่รู้ 

เราน้อยใจค่ะ
เราไม่อยากพูดเรื่องนี้กับเขา เกรงว่าเขาจะมองว่าเราอยากได้ของเขา
แต่ถ้าเขาตาย เราก็จะไม่ได้อะไร เพราะไม่ได้จดทะเบียน 
และเกิดเขาเขียนไว้ในบันทึกว่ามอบให้หลาน 
เหมือนที่เราบันทึกว่ามอบเงินให้เขา 
มันก็เท่านั้น 

เราคิดว่า ไม่อยากอยู่กับเขาจนแก่จนเฒ่าแล้ว 
เพราะเราอายุเพิ่มขึ้นทุกวัน และวันหนึ่งเราจะกลายเป็นหญิงแก่
ที่ไม่มีใครใส่ใจ ไม่มีสามีดูแล
อยากถามว่า หากเป็นเพื่อนๆ คิดอย่างไรกันบ้างคะ 

ขอคำแนะนำค่ะ ไม่ใช่คำด่า 
แต่ถ้าด่าเยอะ ก็จะปิดโพสต์ค่ะ 
ขอบคุณล่วงหน้านะคะ