คือเรามีแฟนอยู่ตจวค่ะ เคยไปมาหากัน แต่ไม่เคยพาเข้าบ้านค่ะ แต่เรารักเค้ามากเลย เวลาที่อยู่ด้วยกันเรามีความสุข เรามีโอกาสไปหาเค้าน้อยมาก เค้าเองก็เหมือนกัน เจอกันไม่บ่อย ความที่เราไปหาเค้า ไปใช้ชีวิตกับเค้า เราผูกพันทั้งเค้าและเพื่อนๆเค้า เราสบายใจ สไตล์การเป็นอยู่ของคนที่นั่นมันดูสบายใจแบบบอกไม่ถูก เพราะเราเกิดในเมืองโตในเมืองค่ะ ประเด็นคือเราอยากย้ายไปอยู่กับเค้า แต่ย้ายในที่นี้คือ ไม่ใช่อยู่บ้านเค้านะคะ เราเกรงใจ เราตั้งใจว่าจะเช่าห้องอยู่คนเดียวก่อน แบบว่าอยากพึ่งพาตัวเองมากกว่าพึ่งพาเค้าอะค่ะ ถ้าเค้าอยากมาเช่าอยู่กับเราก็มาได้ แต่เค้าก็มีบ้านตัวเองอยู่แล้วแหละ แล้วเราก็ลาออกจากงานประจำที่ทำอยู่ ไปหางานที่นู้นแทน อาจจะเก็บเงินสักก้อน แต่เรามาตัดสินใจเรียนต่อเมื่อไม่นานนี้ เพราะพี่ชายชวนค่ะ เราก็เออ ออไปกับเค้า เค้าหาเพื่อนเรียน เราก็มองว่ามันก็อนาคตเราด้วย พ่อกับแม่ก็อยากให้เรียน แต่เราต้องทำงานไปเรียนไป ส่งตัวเอง ดูแลตัวเอง แค่ว่าเรามีที่ซุกหัวนอนคือบ้านเราเอง ไม่ต้องเช่า 
แต่เราไม่สบายใจเลย😭 พ่อเราเมาเข้าบ้านทุกวัน เมาตั้งแต่เราจำความได้ เราเอือมไปทั้งหัวใจ แม่ก็คอยแซะคอยบ่นลับหลังพ่อ เราเบื่อ คือก่อนหน้านี้ก็รักกันดีค่ะ แต่เคยทะเลาะกันหนัก เรานี่ร้องไห้ทุกครั้งที่เค้าทะเลาะกัน จนทุกวันนี้แม่ไม่รักพ่อแล้วค่ะ แต่ก็ต้องอยู่ด้วยกัน แค่ไม่คุยกันไม่ยุ่งกันอีกเลย เราอึดอัดค่ะ เราเศร้าแปลกๆทุกครั้งที่กลับบ้าน มันเลยไม่มีความสุข เราก็เลยคิดเรื่องจะออกจากบ้านไปอยู่กับแฟนที่ห่างกัน500กว่าโล เค้าก็อยากอยู่ใกล้เราค่ะ อยากให้เราไปทำงานใกล้เค้า ไปไหนมาไหนด้วยกัน เค้าแซวเราทุกวันว่าให้เราลาออก เราเก็บมาคิดนะคะว่าเราจะทิ้งทุกอย่างไว้ที่นี่ แล้วไปรีเซ็ทตัวเองใหม่ที่นู่นดีไหม เราไม่อยากไปแบบว่าหนีไป เราอยากไปแบบให้พ่อกับแม่สบายใจ เลือดข้นกว่าน้ำ แต่เราแค่อยากมีความสุขกับแฟนค่ะ ถ้าเกิดว่าต้องเลิกกัน เราก็ยอมรับค่ะ แล้วอยู่คนเดียวตามไปประสา ถ้าเกิดว่าเรามีงานที่นู่น มีที่พัก เราอยู่ได้ แต่เราติดปัญหาเรื่องรถอีก เพราะตจวจะเดินทางไปไหนต้องอาศัยมอไซค์ส่วนตัวค่ะ ไม่มีวิน 
ใจเราก็อยากจะตั้งใจเรียนให้จบ ระหว่างเรียนก็ออกรถสักคัน พอเรียนจบ ผ่อนรถหมด เราก็พร้อมโบยบิน แต่สิ่งที่เรากลัวคือเวลาค่ะ เรากลัวเค้าจะรอเราไม่ได้😞 
แฟนเราก็มีความคิดที่อยากลองย้ายมาทำงานแถวบ้านเรา แต่เค้าไม่ชอบในเมืองค่ะ รถเยอะวุ่นวาย มันก็วุ่นวายจริงแหละ เราเองก็รำคาญ เค้าก็เลยคิดว่าหรือเค้าจะย้ายมาจังหวัดที่มันใกล้กันมากขึ้น มันก็มีอยู่ที่นึงค่ะที่ห่างเรา200กว่าโล เค้าเคยทำอยู่ที่นี่ปีนึง แต่เราไม่อยากให้เค้ามาทำที่นี่เพราะเค้าจะไม่มีเพื่อน กลัวเค้าเหงา ตอนเค้าทำอยู่นี่เค้าก็ลาแว้นรถกลับบ้าน500โล เราเลยคิดว่างั้นอยู่บ้านดีกว่า เราคิดว่าเค้าก็รักเราค่ะ เราไม่เชื่อว่ารักแท้แพ้ระยะทาง ถ้ารักกันจริงมันจะไม่แพ้ปัจจัยอะไรเลย🥺
แต่ถ้าเค้าไม่คิดแบบเรา งั้นก็คงไปไม่รอดถึงวันที่เราเรียนจบ เห้ออ