สวัสดีค่ะ เมื่อเช้านี้หนูจากกับครอบครัวมาตั้งแต่ตอนเช้านั่งรถมาคนเดียว12ชั่วโมง
ใาถึงประมาณ17:30 และหลังจากเข้าหอในที่เป็นหอรวมในโรงเรียนประจำอันไกลโพ้นทํามห้หนูคิดถึงบ้านมากๆ หลังจากนั้นก็ทำให้รู้สึกปวดหัวไม่สบาย ตัวร้อน ร้องห่มร้องไห้ตลอดเวลา หนูพยายามแล้วนะค่ะที่จะไม่ร้องให้พยายามมากพยายามไม่คิด เวลาเข้าหอก็พยายามอั้นความรู้สึกเอาไว้ จริงๆหนูพึ่งได้มาอยู่โรงเรียนนี้
หนูขึ้นม.4ก็มาเรียนไกลบ้าน
จริงๆหนูเคยอยู่หอตอนม.2ม.3นะคะ แต่มันเป็นโรงเรียนไกลบ้านมีให้เด็กนักเรียนกลับทุกเสาร์อาทิตย์ หนูเลยไม่ค่อยมีความรู้สึกคิดถึงบ้านมากนัก แล้วอีกอย่างสังคมที่โรงเรียนเก่าก็ดีมากด้วย แต่ที่ตัดสินใจยาย บอกตามตรงเพราะเรื่องกานเรียนการสอนที่ไม่ครอบคลุม ตอนนั้นะที่ตัดสินใจย้ายถ้าหนูสามารถย้อนเวลากลับไปได้จะไม่มีวันย้ายเด็ดขาดเลยค่ะ จริงๆมันมีสาเหตุของการย้ายอยู่นะคะ คือการที่หนูตามเพื่อน
หลายคนอ่านมาถึงตรงนี้คงคิดว่า มีเพื่อนที่รู้จักก็ดีแล้วหนื แต่เอาตามจริงหนูยายมาตามเค้าแต่พวกเราก็ไม่ได้สนิทกันมากนัก เวลาอยู่หอก็แทบไม่ได้คุยกับใครเลย แม้แต่เพื่อนที่รู้จักกันมา3ปีก็แทบจะไม่ค่อยได้คุย เพราะเหมือนเค้าจะอยู่แต่ส่วนเค้าคือ เพื่อนหนูชอบใส่หูฟังเวลา อยู่ในหอ หนูเองก็ไม่ๆได้อยากไปรบกวนเพื่อน พอมันเป็นแบบนี้ ต่างฝ่ายก็ต่างไม่สนิทกัน วนกลับมาเรื่องคิดถึงบ้าน
คือหนูพยายามไม่รองใหแล้ว
เวลาโทรคุยกับครอบครัว
แต่มันไม่สามารถอั้นได้จริงๆ
อยู่ๆนํ้าตามันก็ไหล คือพยายามแข้มแข็งแล้วนะคะแต่มันไม่ได้เลยจริงๆคะ ครอบครัวโทรมาหนูก็ร้องไห้ ครอบครัวเป็นห่วงมาก
คุณย่ากับแม่ ก็บอกไม่สบายใจเลยเวลาที่หนูเป็นแบบนี้ แต่หนูก็บอกคุณย่ากับแม่นะค่ะว่า หนูจะพยายามเข้มแข็งแต่รอบนี้ มันไม่ไหวจริงๆ
หนูรู้สึกยังไม่พร้อม แล้วก็ยังต้องการครอบครัว
ยังอยากจะกลับบ้าน แต่มันก็กลับไม่ได้
กว่าจะได้กลับอีกรอบก็น่าจะปิดเทอม คิดถึงที่บ้านมากจนไม่เป็นอันจะนอน แถมหนูก็ยังเครียดเรื่องเรียน
เพราะลามาเยอะแล้ว หนูคิดว่าพรุ่งนี้จะไปโรงเรียนนะค่ะแต่ก็ไม่น่าจะไปไหวจริงๆ อีกอย่างมันมีสาเหตุของการรู้สึกแบบนี้ด้วย
คือเรื่องของเพื่อน หนูรู้สึกยังไม่มีเพื่อนจริงๆเลย
มาอยู่ได้เดือนครึ่งก็ยังรู้สึก มันจึงเป็นความเหงาที่ไม่มีเพื่อนที่เป็นเพื่อนกันจริงๆด้วยแหละคะ
โรคอาการคิดถึงบ้าน
ใาถึงประมาณ17:30 และหลังจากเข้าหอในที่เป็นหอรวมในโรงเรียนประจำอันไกลโพ้นทํามห้หนูคิดถึงบ้านมากๆ หลังจากนั้นก็ทำให้รู้สึกปวดหัวไม่สบาย ตัวร้อน ร้องห่มร้องไห้ตลอดเวลา หนูพยายามแล้วนะค่ะที่จะไม่ร้องให้พยายามมากพยายามไม่คิด เวลาเข้าหอก็พยายามอั้นความรู้สึกเอาไว้ จริงๆหนูพึ่งได้มาอยู่โรงเรียนนี้
หนูขึ้นม.4ก็มาเรียนไกลบ้าน
จริงๆหนูเคยอยู่หอตอนม.2ม.3นะคะ แต่มันเป็นโรงเรียนไกลบ้านมีให้เด็กนักเรียนกลับทุกเสาร์อาทิตย์ หนูเลยไม่ค่อยมีความรู้สึกคิดถึงบ้านมากนัก แล้วอีกอย่างสังคมที่โรงเรียนเก่าก็ดีมากด้วย แต่ที่ตัดสินใจยาย บอกตามตรงเพราะเรื่องกานเรียนการสอนที่ไม่ครอบคลุม ตอนนั้นะที่ตัดสินใจย้ายถ้าหนูสามารถย้อนเวลากลับไปได้จะไม่มีวันย้ายเด็ดขาดเลยค่ะ จริงๆมันมีสาเหตุของการย้ายอยู่นะคะ คือการที่หนูตามเพื่อน
หลายคนอ่านมาถึงตรงนี้คงคิดว่า มีเพื่อนที่รู้จักก็ดีแล้วหนื แต่เอาตามจริงหนูยายมาตามเค้าแต่พวกเราก็ไม่ได้สนิทกันมากนัก เวลาอยู่หอก็แทบไม่ได้คุยกับใครเลย แม้แต่เพื่อนที่รู้จักกันมา3ปีก็แทบจะไม่ค่อยได้คุย เพราะเหมือนเค้าจะอยู่แต่ส่วนเค้าคือ เพื่อนหนูชอบใส่หูฟังเวลา อยู่ในหอ หนูเองก็ไม่ๆได้อยากไปรบกวนเพื่อน พอมันเป็นแบบนี้ ต่างฝ่ายก็ต่างไม่สนิทกัน วนกลับมาเรื่องคิดถึงบ้าน
คือหนูพยายามไม่รองใหแล้ว
เวลาโทรคุยกับครอบครัว
แต่มันไม่สามารถอั้นได้จริงๆ
อยู่ๆนํ้าตามันก็ไหล คือพยายามแข้มแข็งแล้วนะคะแต่มันไม่ได้เลยจริงๆคะ ครอบครัวโทรมาหนูก็ร้องไห้ ครอบครัวเป็นห่วงมาก
คุณย่ากับแม่ ก็บอกไม่สบายใจเลยเวลาที่หนูเป็นแบบนี้ แต่หนูก็บอกคุณย่ากับแม่นะค่ะว่า หนูจะพยายามเข้มแข็งแต่รอบนี้ มันไม่ไหวจริงๆ
หนูรู้สึกยังไม่พร้อม แล้วก็ยังต้องการครอบครัว
ยังอยากจะกลับบ้าน แต่มันก็กลับไม่ได้
กว่าจะได้กลับอีกรอบก็น่าจะปิดเทอม คิดถึงที่บ้านมากจนไม่เป็นอันจะนอน แถมหนูก็ยังเครียดเรื่องเรียน
เพราะลามาเยอะแล้ว หนูคิดว่าพรุ่งนี้จะไปโรงเรียนนะค่ะแต่ก็ไม่น่าจะไปไหวจริงๆ อีกอย่างมันมีสาเหตุของการรู้สึกแบบนี้ด้วย
คือเรื่องของเพื่อน หนูรู้สึกยังไม่มีเพื่อนจริงๆเลย
มาอยู่ได้เดือนครึ่งก็ยังรู้สึก มันจึงเป็นความเหงาที่ไม่มีเพื่อนที่เป็นเพื่อนกันจริงๆด้วยแหละคะ