ผมในวัยเด็กอายุ9ขวบครับอยู่ ป.3 ผมได้ย้ายโรงเรียนมาเรียนที่โรงเรียนบ้านเจาทอง จ.ชัยภูมิ
เพราะเเม่ทำงานก่อสร้างที่โรงเรียนนี้ เเล้วผมก็ไปโรงเรียนวันเเรกก็พบกับเพื่อนที่ชื่อ มีน เข้ามาทักทายผมเป็นอย่างดีเเล้วพาเเนะนำให้เพื่อนๆคนอื่นรู้จักพาไปนู่นไปนี่ เเต่ก็ได้เจอได้เล่นกับมีนเเค่วันเดียวครับ วันต่อมา ได้ข่าวมามีนย้ายโรงเรียนเเล้วครับ ผมคิดถึงมีนมาก ตอนนั้นไม่มีโทรศัพท์เล่นครับไม่รู้จักเฟส ไลน์ อยู่มาสักพักก็มีเพื่อนอีกคนครับเป็นเพื่อนสนิทเลย คนนี้บ้านอยู่ไกล้โรงเรียน ส่วนผมอยู่ในโรงเรียนเเม่ทำเเค้มก่อสร้างอยู่ในโรงเรียนครับ ส่วนเพื่อนสนิทคนนี้ ดีมากๆครับว่างๆเสาร์อาทิตย์ก้จะชวนกันไปหาเเมงกวางบ้าง มาโรงเรียนก้คุยเรื่องหนังกัน ตอนนั้นไม่มีโทรศัพท์ไม่มีเกมให้เล่นหรอกครับ...ต่อไป สิ่งสำคัญในเรื่องนี้คือสิ่งที่ผมจะเล่าต่อไปครับ ผมได้เจอน้องคนหนึ่ง ผมเห็นน้องตั้งเเต่วันเเรกเเล้วเเหละครับ น้องเขาอยู่ ป.2 น่ารักมากๆ ผมอยู่ ป.3 ผมชอบน้องเขาเเล้วเเหละครับ เวลาไปเรียนผมก้ได้เเต่มองน้องเขา เเอบปลื้มเขามาตลอด ผมไม่รู้จักชื่อเขาเลยครับ เวลาเปลี่ยนคาบไปเรียนวิชาอื่นๆก้ได้เเค่มองไปโรงอาหารก็ได้เเต่มองครับ ใจผมอยากไปไกล้น้องเขามากอยากทักน้องเขามากๆ มีอยู่วันหนึ่งฝนตกหนักมาก น้องเขาได้หลบอยู่ที่ศาลาในโรงเรียน เเละผมก้อยู่ในศาลานั้นด้วย เเต่ในศาลานั้นก้มีหลายคน ผมได้เเต่มองเขาผมพยายามเดินๆไปมาอยากไปไกล้ๆเขา (ผมเป็นคนขี้อายมากๆ) เเล้วฝนก้หยุดตก เขาก้กลับบ้าน ผมเศร้ามากทำไมถึงไม่ทักเขาสักที จนไกล้จะปิดเทอมเเล้ว ผมก้ไม่เคยได้คุยได้ทักกับน้องเขาสักที สักคำก้ไม่เคยคุย เเล้วได้เจอน้องวันสุดท้ายก่อนปิดเทอมครับวันนั้นจำได้ว่าไม่มีการเรียนการสอนทั้งวันครับ น้องเขานั่งเล่นหมากเก็บอยู่ที่ศาลาที่เดิมที่เดียวกับที่หลบฝนตอนนั้น ผมก้พอเล่นเป็นครับ ผมได้ชวนเพื่อนผมไปเล่นไกล้ๆน้องเขา เเละฝันผมก้ได้เปนจริงสักทีครับ ผมได้เล่นกับน้องเขาด้วยวันนั้นเปนวันที่มีความสุขมากครับเเต่ความสุขนี้ก้อยู่ได้ไม่นานถึงเวลากลับบ้านเเล้วครับ เเล้วก้เข้าเเถวก่อนกลับบ้านสุดท้ายเเยกกันกลับบ้าน น้องเขารอพ่อเเม่มารับหน้าโรงเรียน ใจผมอยากเดินไปหามากๆ เเต่ผมไม่กล้าจิงๆครับ คิดว่าเปิดเทอมค่อยมาทักดีกว่า สุดท้ายก้ไม่ได้เจอกันอีกเลยครับวันนั้นคือวันสุดท้ายที่ได้เจอกัน เพราะผมได้ย้ายโรงเรียนกลับมาเรียนที่ จ.นครสวรรค์ครับ ตอนนั้นไม่มีโทรศัพท์ครับไม่มีอะไรติดต่อเขาได้ครับ >ตอนนี้ผมอายุ18เเล้วครับผ่านมา 9 ปีเเล้วครับความทรงจำที่อยากจะเล่าครับ ผมเรียนที่ ชัยภูมิเเค่เทอมเดียวครับเพราะงานที่เเม่ทำมันเสร้จเเล้วครับ
เรื่องราวในวัยเด็ก
เพราะเเม่ทำงานก่อสร้างที่โรงเรียนนี้ เเล้วผมก็ไปโรงเรียนวันเเรกก็พบกับเพื่อนที่ชื่อ มีน เข้ามาทักทายผมเป็นอย่างดีเเล้วพาเเนะนำให้เพื่อนๆคนอื่นรู้จักพาไปนู่นไปนี่ เเต่ก็ได้เจอได้เล่นกับมีนเเค่วันเดียวครับ วันต่อมา ได้ข่าวมามีนย้ายโรงเรียนเเล้วครับ ผมคิดถึงมีนมาก ตอนนั้นไม่มีโทรศัพท์เล่นครับไม่รู้จักเฟส ไลน์ อยู่มาสักพักก็มีเพื่อนอีกคนครับเป็นเพื่อนสนิทเลย คนนี้บ้านอยู่ไกล้โรงเรียน ส่วนผมอยู่ในโรงเรียนเเม่ทำเเค้มก่อสร้างอยู่ในโรงเรียนครับ ส่วนเพื่อนสนิทคนนี้ ดีมากๆครับว่างๆเสาร์อาทิตย์ก้จะชวนกันไปหาเเมงกวางบ้าง มาโรงเรียนก้คุยเรื่องหนังกัน ตอนนั้นไม่มีโทรศัพท์ไม่มีเกมให้เล่นหรอกครับ...ต่อไป สิ่งสำคัญในเรื่องนี้คือสิ่งที่ผมจะเล่าต่อไปครับ ผมได้เจอน้องคนหนึ่ง ผมเห็นน้องตั้งเเต่วันเเรกเเล้วเเหละครับ น้องเขาอยู่ ป.2 น่ารักมากๆ ผมอยู่ ป.3 ผมชอบน้องเขาเเล้วเเหละครับ เวลาไปเรียนผมก้ได้เเต่มองน้องเขา เเอบปลื้มเขามาตลอด ผมไม่รู้จักชื่อเขาเลยครับ เวลาเปลี่ยนคาบไปเรียนวิชาอื่นๆก้ได้เเค่มองไปโรงอาหารก็ได้เเต่มองครับ ใจผมอยากไปไกล้น้องเขามากอยากทักน้องเขามากๆ มีอยู่วันหนึ่งฝนตกหนักมาก น้องเขาได้หลบอยู่ที่ศาลาในโรงเรียน เเละผมก้อยู่ในศาลานั้นด้วย เเต่ในศาลานั้นก้มีหลายคน ผมได้เเต่มองเขาผมพยายามเดินๆไปมาอยากไปไกล้ๆเขา (ผมเป็นคนขี้อายมากๆ) เเล้วฝนก้หยุดตก เขาก้กลับบ้าน ผมเศร้ามากทำไมถึงไม่ทักเขาสักที จนไกล้จะปิดเทอมเเล้ว ผมก้ไม่เคยได้คุยได้ทักกับน้องเขาสักที สักคำก้ไม่เคยคุย เเล้วได้เจอน้องวันสุดท้ายก่อนปิดเทอมครับวันนั้นจำได้ว่าไม่มีการเรียนการสอนทั้งวันครับ น้องเขานั่งเล่นหมากเก็บอยู่ที่ศาลาที่เดิมที่เดียวกับที่หลบฝนตอนนั้น ผมก้พอเล่นเป็นครับ ผมได้ชวนเพื่อนผมไปเล่นไกล้ๆน้องเขา เเละฝันผมก้ได้เปนจริงสักทีครับ ผมได้เล่นกับน้องเขาด้วยวันนั้นเปนวันที่มีความสุขมากครับเเต่ความสุขนี้ก้อยู่ได้ไม่นานถึงเวลากลับบ้านเเล้วครับ เเล้วก้เข้าเเถวก่อนกลับบ้านสุดท้ายเเยกกันกลับบ้าน น้องเขารอพ่อเเม่มารับหน้าโรงเรียน ใจผมอยากเดินไปหามากๆ เเต่ผมไม่กล้าจิงๆครับ คิดว่าเปิดเทอมค่อยมาทักดีกว่า สุดท้ายก้ไม่ได้เจอกันอีกเลยครับวันนั้นคือวันสุดท้ายที่ได้เจอกัน เพราะผมได้ย้ายโรงเรียนกลับมาเรียนที่ จ.นครสวรรค์ครับ ตอนนั้นไม่มีโทรศัพท์ครับไม่มีอะไรติดต่อเขาได้ครับ >ตอนนี้ผมอายุ18เเล้วครับผ่านมา 9 ปีเเล้วครับความทรงจำที่อยากจะเล่าครับ ผมเรียนที่ ชัยภูมิเเค่เทอมเดียวครับเพราะงานที่เเม่ทำมันเสร้จเเล้วครับ