อายที่ตัวเองเกิดมา ทำไมเป้าหมายในชีวิตถึงสูงเกินเอื้อม

ตั้งแต่ฟ้ายังมีเหนือฟ้า   
ในใต้หล้าย่อมมีคนเก่งกว่าเสมอ
ทำไมข้าถึงน่าอดสู   
ทั้งๆที่ชีวิตไม่ต่างกันมากมาย   
เกิดมามีเป้าหมายเริ่มยิ่งใหญ่   
เกินเอื้อมไกลสุดยากเข็ญ 
พอจากที่เราเป็น   
กลับลำเข็ญเอื้ออาทร 
สำลักหยาดเหงื่อและแรงกาย
1ปี ที่สูญเปล่า 
กับค่ายกรงที่ยากขาน   
ช่วยกล่าวได้ตราบปาฎิหาย์ 
ช่วยชี้นำทางให้ผมที 
ไม่รู้จะเริ่มแต่อย่างไร   
จากที่มีเป็นเพียงศูนย์
จะกล่าวมิได้สูญ
ก็พอมีบ้างนิดหน่อย 
ข้าแต่ผู้เจริญ
ต้องลองเผชิญกับสิ่งใด 
ถึงข้าจะก้าวไป 
แต่ก็มิกล้าตราบนานเท่านาน 
สาเหตุจากวัยเด็ก
เป็นพวกขี้แพ้ดั่งคนพิการ
ไม่สู้ไม่กล้ารำบากนาน 
เพราะถูกเลี้ยงดั่งไข่ในหินเรื่อยมาตลอดเลย