เดิมทีเราเป็นคนเครียดสะสมค่ะจากที่บ้านแล้วก็โรงเรียนเป็นคนคิดมากค่ะชอบเอาเรื่องอดีตมาคิดวนๆว่าตอนนั้นโดนใครกระทำกับเราแย่ๆแล้วก็รู้สึกแย่ตาม เรามีแฟนคนนึงที่ชอบออกกำลังกายมากๆช่วงที่เราเริ่มคุยกันเขาเริ่มออกกำลังกายช่วงนั้นค่ะ ช่วงนี้เราทะเลาะกันบ่อยเรื่องที่เครียดที่โรงเรียนก็มีบ้างเรื่องที่บ้านก็ เราเป็นคนที่ไม่ได้สนิทกับแม่เท่าเราทำอะไรก็ดูผิดไปในสายตาแม่ทุกอย่างเลย ทำให้เรารู้สึกแย่กับตัวเองว่าเราอยู่ที่นี่เพราะอะไรเพราะแม่ก็ไม่ค่อยจะเลี้ยงเราเท่าไหร่ส่วนมากเราแค่อยู่ในห้องส่วนใหญ่ไม่ค่อยคุยกับใคร บางทีเราไปทักแชทคุยกับแฟนแล้วเราเศร้ามากๆเราดิ่งมากๆ เราอยากจะเป็นเพื่อนให้กับตัวเองอยู่นะคะ แต่ว่าเราก็อยากให้อยู่กับเรา ช่วงที่เราเริ่มร้องไห้และเศร้ามักจะใกล้เคียงกับช่วงเวลาที่แฟนไปออกกำลังกายค่ะไปยิมค่ะคือเวลานั้นเราถึงบ้านแล้วดิ่งพอดีเลยทักหาแฟนอยากให้เขาคุยด้วยอยากให้โทรด้วยอยู่ด้วย แต่เขาก็ไม่ค่อยจะอ่านหรอกค่ะเพราะเวลานั้นเขาต้องกินข้าวๆแล้วเตรียมตัวไปยิมด้วย แต่เราก็ไม่ได้โกรธหรือหงุดหงิดเลย แต่เขาก็เข้ามาอ่านบ้างแต่ก็ไม่ค่อยจะตอบ พอเป็นงี้เข้าบ่อยๆเราก็นอยที่เขาไม่เห็นใจเราสักนิดหน่อยหรอ เรารู้สึกโดดเดี่ยวมากเราเป็นใจคุยกับเขาว่า ตอนที่รู้ว่าเราเศร้ารู้สึกเห็นใจเราบ้างแล้วไม่กระวนกระวายเรื่องเราบ้างเลยหรอเราคิดจะฆตตหลายครั้งค่ะแต่ก็ได้แค่คิดเพราะเรารักยายเรามากๆ ต่อจากที่เราถามกับแฟนนะคะ เขาดันตอบกลับมาว่า เขาผิดใช่ไหมที่เขาไปยิม อยากให้เขาเลิกออกกำลังกายใช่ไหม คือเราไม่ได้คิดแบบนั้นเลยเราแบบ เบิ่ดคำสิเว้าอะค่ะ เราควรต้องจัดการตัวเองยังไงคะ เราอยากจัดการตัวเองไม่ให้เศร้าค่ะ (อาจจะเล่าปัญหาได้ไม่เข้าใจก็ต้องขอโทษนะคะเรารีบพิมพ์มากๆแล้วก็เรียบเรียงไม่ค่อยถูก)
เราผิดไหมคะที่เราต้องการให้แฟนอยู่ด้วยตอนเศร้าแต่..