สวัสดีค่ะ ตอนนี้อายุ22ปีค่ะ มีน้องชายอายุห่างกัน7ปี  2ปีที่แล้ว เคยกินยาฆ่าตัวตายจนต้องเข้าโรงพยาบาลค่ะ เคยรักษาและกินยาหมอบอกว่าเป็นซึมเศร้า เพราะความคาดหวังและการผิดหวังจากคนรอบข้าง ตอนเด็กโดนแม่ใช้ให้ถูพื้น ต้องถูให้สะอาดทุกวัน แต่ก็ต้องถูไปร้องไห้ไป เพราะทุกครั้งที่แม่คิดว่าถูไม่สะอาดแม่จะเรียกน้องและตัวเองมากราบเท้าเรา แม่จะเอามือจับเท้าแล้วไปไว้บนหัวเค้า เป็นแบบนี้แทบตลอด ตั้งแต่9ขวบ เราต้องซักผ้าทั้งที่ในใจอยากดูการ์ตูนตอนเช้าในวันเสาร์และอาทิตย์ ขอแม่ดูก่อนเดี๋ยวไปซักก็ไม่ให้ แม่มักถือไม้แขวนเสื้อมาตีบ้าง ปิดหนังบ้าง ซักผ้าเสร็จก็ถูพื้นและกวาดใบไม้รอบบ้าน  เวลาเข้าห้องน้ำและลืมเช็ดเท้าแม่จะเอามือฟาดมาที่แขน และเอาหัวเราเช็ดพื้น บางครั้งก็มากราบเท้าเรา และเรียกน้องมากราบด้วย บบอกว่าเราจะได้เป็นคนดี ไม่เคยได้ไปเที่ยวไหนเลยจนถึงม.3 ไม่เคยได้ออกไปกับเพื่อนหรือแม้แต่บ้านเพื่อน แต่เราไม่เคยนอกลู่นอกทางนะคะ กลับบ้านตลอด เรียนดี ที่1-2 พ่อชอบตอกย้ำว่าโง่ เคยอุ้มหม้อข้าวเดินมาจะกินข้าวเย็นแต่สะดุดหม้อเลยหลุดมือข้าวหกกระจาย และโดนมือฟาดมาที่หลัง จำไม่ได้ว่ากินข้าวกับน้ำตากี่รอบแล้ว หลังจากนั้นม.4 ย้ายไปอยู่วิทยาลัย อยู่หอใน ม.4ยังไม่เกเร แต่หลังจากม.5เทอม2 เริ่มแอบเที่ยวในตอนกลางคืน แต่ก็ไม่เคยหยุดเรียน และการเรียนไม่เคยตกยันจบม.6  เข้าปวส.ปี1 หลังจากเปิดเทอมได้4-5เดือน โดนแฟนหลอกนอกใจ ร้องไห้และกินข้าวแทบไม่ได้เป็นอาทิตย์ อยู่แต่ในห้องไม่เจอใคร ปิดไฟนั่งร้องไห้ ไม่ไปเรียน การเรียนเริ่มตก คนนี้เป็นแฟนคนที่2 แต่เรามีแฟนคนแรกตั้งแต่ม.5นะคะ แต่การเรียนพึ่งจะมาตกปี.1ค่ะ หลังจากนั้นก็ร้องไห้ง่ายแทบตลอด และเคยทะเลาะกับพ่อแม่เพราะเค้าไม่รับฟังปัญหาของเราปัดวางสายไม่รับโทรศัพท์ และเรามีอาที่เรารักอีกคน เค้าก็ไม่เข้าใจปัญหาของเรา ตอนนั้นจำไม่ได้ว่าเรื่องอะไร แต่นอนร้องไห้หลับทั้งวันทำงานไม่ได้ และสุดท้ายกินยากินน้ำยาบ้วนปากแทนน้ำ นอนไม่ได้ร้อนข้างในอกอาเจียนเป็นเลือดทั้งวัน จนเข้าโรงพยาบาลล้างท้องนอนให้น้ำเกลืออยู่7วัน ตอนนั้นหมอเจี๊ยบที่เป็นดาราเป็นคนมาถามว่าทำไมถึงกินยาเพราะในกระเพราะมีแต่ยาตอนนั้นจำได้ดูดออกมาได้30กว่าเม็ด หมอบอกว่าแล้วที่ละลายไปอีก หลังจากนั้นได้รับการรักษากินยาและเลิกลากับแฟนไป หมกตัวอยู่ในห้องร้องไห้ทั้งตอนไปหาหมอ อายน้ำกินข้าวหรือแม้แต่ก่อนนอน นึกถึงอดีต รู้สึกผิดกับแฟนคนแรก ตอนนั้นแม่ก็ซื้อหมามาให้เลี้ยงเผื่อจะดีขึ้น แต่สุดท้ายก็ต้องเอากลับไปให้แม่เลี้ยง หลังจากนั้นเราก็นั่งกินเบียแทบทุกวัน ร้องไห้แทบทุกวัน เป็นแบบนี้ตั้งแต่ประมานกลางเดือนเมษา จนตุลา จนมีแฟนใหม่ก็ร้องไห้เพราะแฟนผิดสัญญาต่างๆนาๆ ตอนนั้นแฟนคนนี้ก็เป็นคนพาเราไปหาหมอจิตเวชพร้อมพ่อแม่เรา แต่เค้าบอกว่าเราไม่ได้เป็น เราแค่เอาแต่ใจ หลังจากนั้นเราเลยไม่กินยา และร้องไห้ตลอด1อาทิตย์อย่างน้อยร้องไห้4-5วัน เค้าไม่เคยขอโทษหรือรู้สึกผิดสักเรื่อง กว่าเราจะออกมาได้เกือบ2ปีค่ะ และเราก็เลิกกันไป เจ็บจนตอนสุดท้ายที่เลิกกัน ผ่านมา3เดือนเรามีสามี ในระหว่างนี้ก็ร้องไห้เหมือนเดิมแต่เหลือประมานอาทิตย์ละ1-2วัน บางอาทิตย์ก็ไม่ร้องเลย วันนี้ทะเลาะกับแม่และอา ความรู้สึกนึกถึงตอนนั้น เพราะหันไปทางไหนก็ไม่มีใครรับฟัง เค้าไม่เข้าใจเรา ว่าเราพยายามอดทนหรือรับแรงคาดหวังกับเค้ามากแค่ไหน โทรหาแม่บ้างและอาบ้าง แต่ทั้งคู่ตัดบทไม่รับฟังอะไรเลยบอกว่าเพลียบอกว่าปวดหัว เหมือนที่เคยบอกเมื่อสองปีที่แล้ว  พยายามอธิบายร้องไห้ไปคุยไป และหลังจากนั้นก็เป็นความรู้สึกไม่อยากพูดอะไรเลย กลับมาร้องไห้ตอนอาบน้ำกินข้าว ไม่อยากคุยปิดแชท ไม่อยากรับรู้อะไรเลย สามีบอกว่าไม่เคยเห็นเราแย่ได้ขนาดนี้ เค้าก็ถามเป็นอะไรอธิบายได้มั้ย ระบายออกมาได้ แต่เราบอกว่าเหนื่อยแล้ว แค่จะพูดยังเหนื่อยเลย พยายามไม่ร้องไห้ สุดท้ายก็แอบไปร้องไห้ในห้องน้ำ อยากรู้ว่าแบบนี้เรียกว่าโรคซึมเศร้าจริงๆ หรือแค่เรียกร้องความสนใจหรือเอาแต่ใจคะ