เป็นกระทู้แรกที่ตั้งใจจะมาแชร์ประสบการณ์ทั้งความไร้เดียงสา มองโลกในแง่ดีเกินไป และอ่อนต่อโลกของตัวเองที่ตัดสินใจแบบนี้ ซึ่งถ้าครั้งนี้ไม่เวิร์ค ก็ขอไม่เอาตัวเองเข้ามาอยู่ในสถานการณ์แบบนี้อีกต่อไป

ขอบอกก่อนนะคะว่าวินาทีที่เขียนกระทู้นี้อยู่เรายังไม่รู้จุดจบของเรื่องนี้ ว่าจะลงเอยเป็นแฟนกับเอฟคนนี้มั้ย หรือจะจบที่แยกทาง หรือจะจบที่ได้คบแต่สุดท้ายไปไม่รอด (ป.ล. ถือว่าเป็นเรื่องไว้อ่านเพลิน ๆ สำหรับคนที่มีเวลาละกันค่ะ เพราะจะยาวมาก และเราแทรกคำเตือนไว้ทุกจุดจริง ๆ สำหรับทั้งคุณผญ.และคุณผช.ที่กำลังเป็นมือใหม่ในความสัมพันธ์นี้)

อย่างที่เขียนไปในหัวข้อกระทู้ ตอนนี้เราได้เปลี่ยนผช.ในความสัมพันธ์ FWB มาเป็นคนคุยแล้ว หลังจากเป็นเอฟกันได้ประมาณ 6-9 เดือน (ขอไม่ลงรายละเอียดมากกลัวเขามาเจอกระทู้555) ส่วนตอนนี้เราตกลงคุยกันแบบที่เป็นคนคุยจริง ๆ ได้ประมาณ 1-3 เดือนค่ะ แต่ด้วยความที่เราจะเล่าละเอียดมากตั้งแต่เจอกันยันได้เป็นคนคุย(ปัจจุบัน) เดี๋ยวจะแบ่งเป็นหัวข้อย่อย ๆ ไว้ละกันค่ะ เผื่อใครเข้ามาด้วยความสนใจเฉพาะบางหัวข้อก็ข้ามไปอ่านได้เลย ซึ่งหัวข้อที่เราจะพูดถึงก็จะมีประมาณนี้ค่ะ

A. เจอกันได้ยังไง (+แทรกคำเตือนตัวใหญ่ ๆ มาก เพราะเจอกับตัวละอยากส่งต่อให้คนอื่นระวังด้วย)
B. ช่วงเวลาที่วุ่นวายที่สุดคือตอนที่รู้ตัวว่าชอบ (อันนี้ยาวที่สุดละค่ะ เพราะมันคือการวนลูป พยายามตัดใจแล้ววนกลับมาที่เดิม)
C. เพื่อนเป็นตัวแปรสำคัญที่สุดในความสัมพันธ์นี้ (เรื่องนี้อยากเล่าเอง สำหรับเรารู้สึกว่าการมีเอฟเพื่อนต้องรับรู้ และเขาจะมีอิทธิพลกับเรามากจริง ๆ อย่างน้อยถ้าไม่ใช่ในมุมสนับสนุนเรา เขาคือคนเตือนให้เราตื่นและมีสติ)
D. มาเป็นคนคุยกันได้ยังไง (พาร์ทนี้อาจจะมีคนรอด่าหรือรอเตือนเราอีกเยอะ พร้อมรับฟังจริง ๆ ค่ะแต่อย่าแรง หนูจิตใจบอบบาง 5555)
E. เพิ่มเติมจากเรา ยังไม่แน่ใจว่าจะเขียนประเด็นไหนแต่เขียนแน่ ๆ 

ก็ขอโพสแค่ตรงนี้ก่อน เดี๋ยวจะมาทยอยพิมพ์ค่ะ ใด ๆ คือถ้าสุดท้ายกระทู้นี้ร้าง ไม่มีคนมาพูดคุยด้วย ก็คงจะเหงามาก เพราะเอาจริงเราอยากได้คำแนะนำจากมุมมองคนนอกที่เป็นคนแปลกหน้ามากที่สุดเลย