ผมมักจะเคยได้ยินประโยคทำนองที่ว่า

"กินขี้หมาดีกว่าค้าความ"
"กว่าศาลจะตัดสิน กี่ชาติก็ไม่รู้ ยอมๆเขาไปเถอะ"
"ถ้าขึ้นศาล ทนายเอาไปแDกหมด"
"คดีแค่นี้ ตำรวจไม่รับทำหรอก"
ฯลฯ

ไหนจะเรื่องของการเข้าถึงระบบศาลสถิตย์ยุติธรรมไทย ที่ไม่ต้องขนาดตาสีตาสาหรอกครับ ลำพังคนมีการศึกษายังเข้าถึงยาก
การร้องทุกข์กล่าวโทษแทบตจะกลายเป็นเรื่องเพ้อฝัน หรือเรื่องตลกให้ฝ่ายผู้กระทำผิดเอามาเย้ยหยันหยามเล่น

ผมไม่รู้ว่าผมอยู่ใน "โลกในอุดมคติ" มากไปหรือเปล่า
แต่ผมยังมองว่าศาลและตำรวจ "ควร"  เป็นที่พึ่งของผู้ที่เป็นเจ้าทุกข์ หรือผู้ได้รับความเสียหาย
การที่เราเป็นฝ่าย "ถูกกระทำ" แต่ถูกแนะนำให้ "ยอมๆเขาไป"  "ช่างมันเถอะ" สังคมจะอยู่โดยที่กระเบื้องเฟื่องฟูลอย ผู้ดีลงไปเดินตรอกอย่างงั้นหรือ?