กราบใจคนไกลตัว ( Kamonchanok P. )

มีใครเป็นเหมือนกันไหมครับตอนเด็กๆอยากจะให้เวลาผ่านไปไวๆอยากโตคิดถึงอนาคตถ้าอายุ 15 ก็คงจะดี 20 ก็คงจะมีความสุขแต่ไม่น่าเชื่อเลยครับว่าการที่เด็กคนนึงคิดผิดมาตลอดไม่น่าเชื่อเลยว่าตอนนี้ผมอายุ 24 ผมกลับไม่อยากอยู่บนโลกใบนี้แล้วไม่เหลือใครญาติพี่น้องเพื่อนฝูงตัวคนเดียวสู้มาตลอด แต่กลับมาย้อนนึกมองความเจ็บช้ำของตัวเองกลัวที่จะเจอเรื่องราวมากมายทำงานหวังว่าอนาคตจะดีขึ้นกลับต้องมาเจองานที่เอาเปรียบเหนื่อยอดหลับอดนอนหวังว่าทำงานหาเงินอนาคตจะสดใสเหมือนคนอื่น กลับต้องมาสิ้นหวังเพราะทำงานให้กับบริษัทที่ทำนาบนหลังคน แต่ในความโชคร้ายก็มีความโชคดีอยู่ วันนั้นผมอดมากๆผมผมไม่รู้จักทำยังไงไม่รู้จะบอกใครในมือถือมีแต่เบอร์พี่เจ้าพนักงานกรมแรงงานผมเลยกดโทรไปขอความช่วยเหลือขอยืมเงินกินข้าว แต่ผมไม่เคยถูกปฏิเสธเลยมีแต่กำลังใจที่ผมได้มาผมหางานใหม่เริ่มงานใหม่ไม่มีทุนพี่เขาก็ support ช่วยเหลือ ทั้งๆที่ผมก็ยังไม่รู้จักชื่อเขาเลยไม่รู้ทำไมถึงได้ยื่นมือมาช่วยคนที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ช่วยโดยไม่ต้องการได้กลับคืนไม่รู้ว่าผมควรจะทำยังไงครับเวลาผมมีเล็กๆน้อยๆผมก็ไม่เคยลืมบุญคุณผมพยายามที่จะคืนให้แต่พี่เขาก็ไม่เคยรับเลยครับผมไม่รู้จะเล่าเรื่องราวที่ประทับใจนี้ให้ใครฟังเป็นเรื่องน่าสมเพชที่คนๆนึงจนตอกได้ขนาดนี้
ขอบคุณที่ทำให้ผมยังอยากเดินทางที่ถูกต้องฉุดขึ้นมาจากบ่อโคลนเปลี่ยนความคิดให้ผมยังอยากเป็นคนดีอยู่ขอบคุณจริงๆครับพี่ Kamonchanok P. :⁠'⁠(