ทำไมการยิงให้มันเข้าประตูสำหรับไทยมันยากจังครับ

มองกว่ากองหน้าไทยเรามีปัญหามานานมากแล้ว สิ่งสังเกตได้คือ การจะยิงของนักเตะไทยเราจะมีอาการคิดไปหนึ่งจังหวะก่อนจะตัดสินใจอยู่บ่อยๆ เหมือนโลเลไม่แน่ใจ เป็นกันหมดแม้กระทั่งเดอะมุ้ยที่เป็นความหวังหนึ่งเดียวมาหลายปีนี้ก็ยังมี กองหน้าที่เป็นแบบเพชฌฆาตจริงๆ มันต้องประมาณอย่างน้องอิคซานที่ยิงตีเสมอเรานัดนี้ คือพอได้เวลายิงคือยิงเลย เข้าไม่เข้าไม่รู้แต่ยิงไว้ก่อน พวกกองหน้าระดับความหวังของทีมชาติทุกทีมจะเป็นแบบนี้หมด

ซึ่งอีกมุมที่น่าจะสำคัญมาก น่าจะเป็นเรื่องวิธีการสอนและธรรมชาติของคนบ้านเราอีก ที่มักจะมีดุมีด่าเมื่อมีความผิดพลาด ทำให้นักเตะขาดความมั่นใจ จนส่งทอดกันมาเป็นรุ่นๆ ยิ่งบวกกับสังคมแบบบ้านเราที่พร้อมจะรุมตำหนิวิจารณ์คนได้ตลอด แถมคนไทยเราก็เป็นประเภทจิตใจอ่อนไหวง่าย นักกีฬาเก่งๆหลายคน เจอแรงวิจารณ์หนักๆก็เสียผู้เสียคนไปไม่สุดกันก็เยอะ ตอนนี้พอผสมกันเลยเหมือนกลายเป็นเนื้อร้ายซึมลึกไปแล้ว เพราะตั้งแต่หมดน้าตุ๊ก เราไม่มีกองหน้าแบบกองหน้าจริงๆอีกเลย ซึ่งก็สงสัยว่าถ้าน้าตุ๊กมาเจอสังคมโลกปัจจุบัน แกจะยังเป็นยอดดาวยิงได้ไหม เพราะขนาดสมัยนั้นที่แกโดนหาว่าล้มบอลจนต้องไปสาบานวัดพระแก้ว ก็มีฟอร์มเป๋ไปหน่อยๆเหมือนกัน