อกหักครั้งหนึ่งไม่ถึงตาย...คำนี้ไม่เกินจริง (แวะมาให้กำลังใจเพื่อนๆที่กำลังอกหักและเสียใจอยู่ค่ะ)

สวัสดีค่ะเพื่อนๆทุกคน จากกระทู้แรกของชีวิต ที่เราได้เขียนเรื่องราวของเราลงไป เมื่อช่วงเดือนกันยายนปีที่แล้ว (2566) ซึ่งตอนนั้นเป็นช่วงที่ชีวิตเรากำลังจะดีขึ้นมากๆ เหมือนเป็นช่วงพีคของชีวิต ช่วงนั้นเป็นช่วงที่เราพึ่งเรียนจบปริญญาโท กำลังรอรับปริญญา สอบบรรจุได้งานงานหนึ่งซึ่งมีความมีมั่นคงและเป็นงานที่อยากทำมาก ซึ่งมีคนเข้าสอบหลายคน และแต่ละคนก็โปรไฟล์ดีมาก เพราะรอบสัมภาษณ์ได้มีการแนะนำตัวและพูดคุยกัน ตอนนั้นเรามองว่าไม่ว่าใครจะได้งานนี้ ทุกคนก็ดูเหมาะสมเพราะแต่ละคนมีจุดเด่นและด้านดีในตัวเอง แต่สุดท้ายเราได้งานนั้นมา ตอนนั้นเรารู้สึกว่าทำไมชีวิตของเรามันดีจังเลย ทุกอย่างเริ่มเข้าร่องเข้ารอย พ่อแม่และคนในครอบครัว รวมไปถึงเพื่อนๆคนรอบตัวของเรา ดูมีความสุขและยินดีกับทุกๆความสำเร็จของเรา แม้ว่ามันจะพึ่งเริ่มต้นก็ได้ แต่ก็นับว่าเป็นการเริ่มต้นที่โอเคมากสำหรับเรา แต่สุดท้าย......ชีวิตคนเราไม่มีอะไรราบรื่นขนาดนั้น สุขได้ไม่นานก็เปลี่ยนกลับมาเป็นความทุกข์ใจอย่างแสนสาหัสเมื่อเราได้รู้สึกความจริงว่า "แฟนที่คบมา 12 ปี นอกใจ" ทั้งๆที่ปีนี้ (2567) คือปีที่เราแพลนว่าจะแต่งงานกัน มีการเช่าสถานที่ ติดต่อออกาไนซ์ และวงดนตรี ดูรูปแบบดอกไม้ว่าจะจัดแบบไหน ธีมงานสีอะไร ของชำร่วยคืออะไร ทุกคนต่างตื่นเต้นกับสิ่งที่พวกเราได้ช่วยกันวาดไว้ และสุดท้ายมันก็พังลง ตอนนั้นเราแย่มากๆเลย เราร้องไห้จนไม่มีน้ำตา เพื่อนๆเคยฟังเพลง "ขวัญเอยขวัญมาของปาล์มมี่ไหม " เราเหม่อลอยแบบนั้นเลย และเราผ่านทุกอย่างมาได้เพราะมีพ่อแม่น้อง คนรอบข้างที่ดีคอยโอบกอดเรา ร้องไห้ไปกับเรา 3 วัน 3 คืนเต็มทุกคนบอกว่า ร้องมันออกมาให้พอแล้วหลังจากนั้นต้องกลับมาเข้มแข็งให้ได้ เพราะช่วงนั้นเป็นช่วงวันหยุดยาวพอดีเราจำได้ว่ากินอะไรไม่ลงเลย ตื่นมาก็นั่งงงบนเตียง แม่เข้ามากอด และเรียกกินข้าว พอกลับมาอยู่หอที่บ้านต้องขับรถมานอนเป็นเพื่อนทุกคืนอยู่ประมาณ 1 เดือน เพราะไม่อยากให้เราอยู่คนเดียว พอวันหยุดเราก็กลับบ้าน โชคดีที่ตอนนั้นงานเรายุ่งมาก เป็นช่วงที่เราต้องทำงานร่วมกับชาวต่างชาติและเดินทางไปที่นั่นที่นี่อยู่บ่อยๆ เลยทำให้เราลืมเสียใจไปพักนึง แต่ก็มีบางคืนที่อยู่ดีดีใจมันดันคิดถึงและลุกขึ้นมานั่งร้องไห้ 
แต่.....ทุกคนรู้ไหม!! สุดท้ายเราก็ผ่านมันมาได้แล้ว  ถ้านับเวลาย้อนกลับไปจากวันที่เกิดเรื่องก็ประมาณ 8 เดือนแล้ว ตอนนี้ เราโอเคมากๆเลย เราได้มีเวลาอยู่กับตัวเองมากขึ้น อยู่กับครอบครัวมากขึ้น พาพ่อแม่ไปทำบุญ ไปกินข้าว ได้ทำในสิ่งที่อยากทำ ได้ลองไปดูหนังคนเดียว ได้ลองทำอะไรคนเดียว ได้ลองทำอะไรใหม่ๆ ที่ยังไม่เคยทำ เอาจริงๆ มันไม่ได้แย่เลยจริงๆ จนตอนนี้เริ่มมีคนเข้ามาจีบบ้างแล้วทั้งไทยและต่างชาติ แต่เราก็ยังไม่พร้อมกับการเริ่มต้นใหม่ แต่ก็พยายามที่จะไม่ได้ปิดตัวเอง ตอบแชทบ้างแต่บางครั้งก็ไม่ตอบ >__< และที่สำคัญเราหายโกรธและอโหสิกรรมให้แฟนเก่าเราได้ด้วย ทั้งที่ตอนนั้นเราคิดว่าเราจะเกลียดเขาเข้ากระดูกดำ ตอนนี้กลับเหลือแต่ความทรงจำดีดีที่เคยมีด้วยกันในช่วงที่ผ่านมา แต่สิ่งที่ทำให้เจ็บปวดก็ยังคงอยู่ในใจเราเอง แต่มันไม่ได้ถูกดึงออกมาให้รู้สึกว่าเจ็บปวดเหมือนตอนที่พึ่งเลิกกันใหม่ๆ  เราแค่อยากบอกเพื่อนๆว่า ตอนนี้เรามีความสุขดี และเราดีขึ้นมากๆแล้ว อาจจะยังไม่ 100% เต็ม แต่คือมันดีมากๆเลย เราอยากมาแชร์เรื่องราวของตัวเอง และขอส่งกำลังใจให้เพื่อนๆที่เจอปัญหาในตอนนี้ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องใด ทุกอย่างมีทางออกเสมอ เสียใจได้ ร้องไห้ให้พอ แล้วกลับมารักตัวเอง ที่สำคัญอย่าลืมคนที่ยืนอยู่ข้างหลังเราหนึ่งก้าวเสมอ นั้นคือพ่อแม่ ครอบครัว หรือเพื่อนๆของเรานั้นเอง เราขอให้ทุกคนมีหัวใจที่เข้มแข็ง และพร้อมจะก้าวผ่านอุปสรรคในชีวิตไปได้นะ เราเป็นกำลังใจให้ค่ะ   ยิ้มสู้ ^^