สวัสดีทุกคนเราเขียนเรื่องนี้เรื่องแรกเลย เราอายุ14อยู่ม.3เราเป็นอีสุกอีใสน่าจะติดมาจากพี่มั้งเพราะพี่เราเป็นงูสวัดเราจะโกรธพี่ก็ไม่ได้ช่วยให้เราหายเร็วเราต้องหยุดเรียน5วันเรากลัวทีสุดคือกลัวว่าเพื่อนจะติดโรคจากเราเพาะก่อนตุ่มจะเริ่มขึ้นเราไปโรงเรียนกลัวเพื่อนในห้องรังเกลียดเราลองบอกเพื่อนสนิทเรา5คนพวกเค้าให้กำลังใจเราเราร้องไห้เราหยุดไม่ได้ก่อนทีจะบอกเพื่อนเราก็ร้องไห้ตลอดเราขี้แงมาตั้งแต่เด็กแถมไม่เคยมีความมั่นใจเลยพอมาเป็นโรคนี้เราทำได้แค่ร้องไห้แล้วก็กินยาที่หมอบอกแถมเราเป็นสิวตั้งแต่อยู่ป.5ตอนนี้สิว+อีสุกอีใส มันขึ้นตรงหน้าเยอะมากเรากลัวเรากลัวว่ามันจะทิ้งรอยทิ้งหลุมรูปในกูเกิลยังไม่เยอะเหมือนของเราเลยเราได้แต่ร้องไห้อยากจะเล่าเรื่องทุกอย่างให้แม่ฟังก็ทำไม่ได้เพราะต้องกักตัวโทรศัพท์ก็โทรไม่ได้มันจะปิดเครื่องเองกว่าจะเปิดได้ก็นานได้แต่ร้องไห้อีกแล้วคนเดียวแบบเงียบๆเพราะไม่อยากให้พี่ได้ยินถึงต้นเหตุมากจากพี่แต่ก็เข้าใจถ้าเป็นไปได้เค้าก็ไม่อยากให้เราเป็นหรอกตอนนี้เราเจ็บหน้าไปหมดเลย 

แค่นี้แหละทุกคน