กระทู้นี้มาระบายเฉยๆนะคะ แหะๆ😊

ช่วงรายปีมานี้รู้สึกตัวเองอารมณ์อ่อนไหวง่ายนะคะ อาจเป็นผลพวงจากการโดนด่าตลอด เราก็เป็นเด็กวัยรุ่นคนนึงแหละค่ะแต่เป้าหมายของเราช่วงนี้ก็คือเตรียมเข้ามหาลัยเลยพุ่งไปที่การเรียนเป็นพิเศษ
จะว่าไงดีเรื่องมันก็ส่งเหตุส่งผลกันไปมาจนมันขุ่นหมองอยู่ในใจ อยู่โรงเรียนก็เป็นตัวโจ็กให้เพื่อน ๆ ขำเฮฮา มันสนุก สนุกจนบางทีเพื่อนในกลุ่มก็พูดเล่นกับเราแรงเกิน พอโดนยังงี้เราก็เริ่มหมดอารมณ์อะค่ะ คนโดนว่าอะเนอะใครจะมีอารมณ์ขันต่อ เราก็เลยลองบอกเพื่อนคนนั้นว่าเห้ย มันแรงไปป่าว เขาก็เมคฟันต่อ ทำให้เรากลายเป็น ตัวตลก🤡 ที่คิดมากเกินเหตุ เครียดค่ะ ไม่กล้าเล่าให้เพื่อนคนอื่นฟังว่าโดนยังงี้ ๆ เพราะเดี๋ยวจะนินทาลับหลังเพื่อน อันนี้คือความรู้สึกที่ก่อตัวในใจ

อีกที่คือที่บ้านค่ะ หน้าที่เราก็คือเกี่ยวกีบงานผ้า ไม่ว่าจะเป็น ซักผ้า ซักที่นอน ชุดซักมือ รองเท้า งานทำความสะอาดสิ่งของพวกซัก แล้วก็รีดเป็นหน้าที่ของเรา แล้วด้วยความที่บางชุดมันก็เฉพาะขอฃพ่อกับแม่อะค่ะ เราก็ไม่รู้วิธีซัก ทำผิดแบบ เราก็โดนด่า อาจจะเป็นเรื่องเล็กน้อยค่ะ แต่พอโดนด่าปุ๊บเหมือนมันเป็นตัวจุดระเบิด เพราะเราไม่ต่อกรกับคนในบ้านเลยเวลาทะเลาะกัน ถ้าเราโดนด่าก็จะก้มหน้ารับ ๆ ไป ถ้าเราเผลออธิบายเราอาจจะตายแน่ โดนหนักแน่ ๆ เราเลยไม่กล้าพูด พอมันโดนด่าตบอดอะค่ะ เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ คนมันไม่เคยบางอย่างงานที่ไม่มช่หน้าที่เราทำครั้งแรกมันก็ต้องการคนสอน ไม่มีคนสอนก็ต้องทำเอง ทำผิด ก็โดนด่าอีก
วนอยู่แค่นี้ โดนสะสมเรื่อย ๆ เหมือนมันถึงช่วงนี้

ช่วงที่เราโดนด่าปุ๊บเราก็เงียบแลเวในหัวมะนเกิดการระเบิดเหตุการณ์ในอดีตแบบ เออ ที่ผ่านมากูทำไรก็ผิดวะ ใครอยากด่ากุ อยากว่ากุแบบไหนก้ทำ ไม่เคยมีใครถามหาความรู้สึกกุเลย ไม่มีใครแคร์ความรู้สึกกุเลยว่าเป็นไง หรือเห็นกุเป็นหุ่นยนต์อยากพูดไรก็พูด เพราะกูไม่โต้อยู่แล้ว แล้วเรื่องที่ทุกคนชี้หน้าด่าไล่ฟาดเราก็เกิดฉายในหัววนลูปเป็น 10 เหตุการณ์ จนเสียใจมาก ร้องไห้ทุกรอบที่โดนด่าเล็ก ๆ น้อย ๆ เพราะมันฉายเหตุการณ์ที่โดนก่อนหน้านี้ซ้ำ ๆ จนดิ่งหนัก

ตอนนี้เราไม่เอาไหนมาก ๆ กลับบ้านมาจ่กโรงเรียนที่โดนเพื่อนเมคฟัน ก็นอนได้ 15 นาที เรียกลุกไปขายของ ขายได้ 1 เจ้าเราก็กลับมานอน โดนเรียกอีก เราก็ไปขาย ไปนอน โดนเรียกอีก แม่หรือพ่อที่เรียกเราบ่อย ๆ ก็หงุดหงิดที่ต้องให้เรียกตลอด เราก็ไม่รู้หรอกค่ะว่าทำไมเราต้องการนอนขนาดนี้ มันล้า มันไม่มีแรง ไม่กระปรี่กระเปร่า ก็โดนพ่อแม่ด่าอีก ก็เศร้าอีก ร้องไห้ ไม่รู้ชีวิตจะเป็นยังไง ลองไปทัศนศึกษาค้างคืน ไม่ได้อยู่ที่บ้าน เราก็มีความสุขนะคะ แต่ในใจมันร้อนรุ่ม กลัวว่าพ่อกับแม่ตะขายของสองคนไหวมั้ย ถ้าเกิดพ่อป่วยแม่ขายของคนเดียวละ ถ้าเกิดมีลูกค้าตีกันในร้านล่ะพ่อแม่จะทำยังไง ถ้าเกิดเหตุการณ์บลา ๆ มันคิดถึงคนที่บ้านตบอด กลัวเขาเป็นอั้นนั้นอันนี้ไป เราแคร์มาก แคร์ทุกคน แคร์เพื่อน แคร์พ่อแม่ เราทุ่มเทกับการเรียนและงานแต่ไม่เคยมีใครชื่นชมเลย พลาดแค่ครั้งเดียวทุกคนก็เอามาเล่าตลอด ช่าง ในเมื่องานกูทำไรก็ผิดงั้นจอเรียนสู้ตาย ทำไมไม่มีใครแคร์ความรู้สึกเราบ้าง เห้อออออ เราจะอยู่ให้รอดจนถุฃึงวันคอนเสิร์ตบีทีเอส 2025 ให้ได้😄