เป็นกำลังใจให้ในวันที่ฝนพร่างพราย จากนักเขียนสุดแกร่งป่วยเป็นโรคกล้ามเนื้ออ่อนแรงใช้รถเข็นตั้งแต่ 10 ขวบ สู่ละครน้ำดี

ก่อนอื่นต้องบอกว่าเราได้คุยกับคุณแพรว และคุณแพรวได้อนุญาตแล้วนะคะ ในการเขียนถึงเรื่องส่วนตัวบางอย่าง



เราได้อ่านนิยายแล้วประทับใจมาก และไปเจอประวัติคุณแพรวหรือนามปากกา ภาพิมลและพิมลภา

คุณแพรวป่วยเป็นกล้ามเนื้ออ่อนแรงตั้งแต่จำความได้ และใช้รถเข็นตั้งแต่อายุ 10 ปี

เป็นสิ่งที่เราไม่ได้คิดถึงเลย เพราะคิดว่าคนแต่งคงเป็นทนาย หรืออะไรที่ลุยงานกฏหมายโหดๆ มา

อันนี้ขอยกจากบทสัมภาษณ์ทางสำนักพิมพ์ถึงประเด็นหลักในหนังสือ

ประเด็นหลักทางสังคมที่หยิบยกมาพูดถึงในเรื่องนี้คือเรื่องอะไร และทำไมถึงเลือกนำเสนอเรื่องนี้?

“หลักๆ ที่นำเสนอก็เป็นปัญหาการทารุณกรรมทางเพศเด็กค่ะ ในนิยายนำเสนอผ่านประเด็น Child Grooming โดยมีตัวละครชื่อ ‘รุกข์’ เป็นตัวแทนผู้ใหญ่ที่มีรสนิยมชมชอบการร่วมเพศกับเด็ก ความน่ากลัวคือในสังคมเรายังมีคนอย่างรุกข์ที่เป็นคนใกล้ตัวมากกว่าที่คิด เห็นได้จากข่าวที่เด็กถูกล่วงละเมิดทางเพศหรือถูกกระทำชำเราโดยคนในครอบครัว”

นอกจากประเด็นโหดๆ คุณแพรวยังกล้าแตะประเด็นที่อ่อนไหวคือความรักของพระนางด้วย

ความสัมพันธ์ของพระ-นางเรื่องนี้ต่างจากเรื่องอื่นๆ ที่เคยแต่งมามากน้อยเพียงใด และในการถ่ายทอดความสัมพันธ์แบบนี้ออกมายากหรือง่ายอย่างไร?
“ความยากและความแตกต่างอยู่ที่สถานะของทั้งสองคนค่ะ เนื่องจากนางเอกเป็นนักสังคมสงเคราะห์ที่เคยให้ความช่วยเหลือพระเอก มันก็จะหมิ่นเหม่ศีลธรรมอยู่เหมือนกัน อีกทั้งพระ-นางก็เป็นคนเดินดินธรรมดา ไม่ได้รวยล้นฟ้า เป็นความท้าทายในการทำให้คนอ่านเปิดใจอินตาม”


ไม่ใช่ผู้เขียนไม่ได้ทำการบ้านนะคะ แต่เป็นความตั้งใจ (ในละครมีการปรับบทให้พี่ฝนเป็นพนักงานฝึกหัด และยังไม่รู้กฏข้อห้ามต่างๆ ซึ่งละครจะพูดถึงต่อไป

สุดท้ายนี้ขอชมผู้จัด ทีมงาน และนักแสดงด้วยนะคะ ละครสนุกมาก
แก้ไขข้อความเมื่อ
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่