เหนื่อยและอึดอัดกับความสัมพันธ์ของครอบครัวมากค่ะ
คือบ้านเราเป็นครอบครัวเล็ก มีกันอยู่ 4คน และมีลูกเรา 1 คน
เราคือเสาหลักของบ้านค่ะ
เรียกได้ว่าแทบจะรับผิดชอบค่าใช้จ่ายภายในบ้านเกือบทั้งหมด
ก็ตอนเรามีลูก และเราก็เป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว บ้านเราไม่มีอะไรค่ะ
โตมาแบบไม่ได้มีใครมาคอยดูแลหรือซัพพอร์ท ไม่ได้มีสมบัติหรือทรัพย์สินอะไรเลย
เราส่งตัวเองเรียนและทำงานไปด้วยจนจบ และพัฒนาตัวเองขึ้นมาอยู่ในจุดที่โอเคระดับนึง
เรื่องมีอยู่ว่า น้าเราไม่ถูกกันกับแม่เรา แต่ต้องอยู่บ้านเช่าเดียวกัน
น้าเราห่างกับเรา 2 ปีค่ะ เรียกว่าโตมาตีคู่กันเลยเหมือนพี่น้องกันมากกว่า
เราจะสงสารน้าเรามาตั้งแต่เด็ก ด้วยความที่แม่เลี้ยงเรามาด้วยกัน
เป็นเรื่องปกติที่เราจะได้รับโอกาศมากกว่าเพราะเราเป็นลูก
และนั้นเป็นน้อง เราเลยมีอะไรจะแบ่งปันน้าคนนี้เสมอ น้าเราเรียนไม่จบค่ะ
แต่ก็หางานทำรายวันไปและอยู่กับแม่กับยายเรามาตลอดจนถึงปัจจุบัน
ไม่เคยสร้างความเดือนร้อนอะไรให้ใครเลย
จนกระทั่งเรามีลูก เราได้เข้ามามีบทบาทในความเป็นผู้นำครอบครัวมากขึ้น
เพราะต้องจ้างแม่เลี้ยงลูก ตลอดจนแก้ปัญหาและเข้ามาจัดการทุกอย่างในบ้านอย่างเต็มตัว
เพื่ออยากให้ครอบครัวมีคุณภาพชีวิตที่ดีขึ้น รวมถึงลูกเราด้วย น้าเราชอบพูดจาไม่ดีตามประสาผู้ชาย
แต่ก็ไม่เคยสร้างความเดือดร้อนอะไรเลย และน้าเราเป็นคนเดียวที่ช่วยค่าเช่าบ้านเราตามกำลังที่เขามี
และก็ทะเลาะกับแม่อยู่เป็นประจำเพราะอารมณ์ร้อนกันทั้งคู่ เรื่องมันหนักขึ้นตอนเราเข้ามา
เหมือนน้าเกรงใจเรามากขึ้นและเกรงใจแม่น้อยลง บรรยากาศในบ้านก็มาคุๆ อยู่กันแบบไม่ค่อยคุยกัน
ตอนนี้เราตัดสินใจซื้อบ้านแล้ว มีแค่ 3 ห้องนอน ซึ่งมีห้องเรา ห้องแม่ และห้องลูก เราไม่มีห้องให้น้าเรา
และแม่ก็ไม่เห็นด้วยมากๆที่จะให้น้ามาอยู่ด้วย เราจุกอกมากที่ต้องไปคุยกับน้า ว่ามาอยู่ด้วยกันไม่ได้น
เราบอกตามตรงว่าเราไม่เคยคิดจะทิ้งใครเลย อยากให้ครอบครัวได้อยู่ด้วยกัน เพราะน้าก็ทำหน้าที่เหมือนเป็นพ่อให้ลูกเรา
คอยเล่นคอยดูแล รักหลานมาก เพราะเขาไม่มีใคร เขามีแค่ครอบครัวเล็กๆนี้แค่นั้น น้าไม่เข้าใจว่าเขาทำอะไรไม่ดี
ตลอดที่ผ่านมาก็คอยช่วยเราจ่ายค่าเช่ามาเสมอ ไม่เคยขาด ไม่เคยมาขอยืมหรือเดือดร้อนอะไรเลย เราไม่รู้จะทำยังไง
เราเลยเสนอให้ไปเช่าห้องใกล้ๆบ้านเราไหม มีอะไรจะได้ช่วยเหลือกัน
เราทำถูกแล้วไหมคะ เรารู้สึกว่าเรากำลังทำให้น้าเรารู้สึกเสียใจมาก เพราะเขาคิดว่าจะได้อยู่ด้วยกันเป็นครอบครัว
ไหนจะหลานที่เขาก็ช่วยเลี้ยงมาตั้งแต่เกิด รักเหมือนลูกคนนึง แล้ววันนึงกลับมาโดนไล่ให้ไปอยู่ที่อื่นแบบงงๆ
แต่จะให้มาอยู่ด้วยกัน แม่เราก็ไม่ยอมอีก บรรยากาศในบ้านก็แย่อีก ถ้าให้เลือกเราต้องเลือกแม่อยู่แล้วค่
เพราะเราต้องดูแลแม่กับยายอยู่ดี แต่อีกมุมก็เครียดมากๆ ไม่รู้จะทำยังไง ไม่อยากให้ใครเสียใจเลย
คนในบ้านไม่ถูกกัน และเราเป็นคนกลาง
คือบ้านเราเป็นครอบครัวเล็ก มีกันอยู่ 4คน และมีลูกเรา 1 คน
เราคือเสาหลักของบ้านค่ะ
เรียกได้ว่าแทบจะรับผิดชอบค่าใช้จ่ายภายในบ้านเกือบทั้งหมด
ก็ตอนเรามีลูก และเราก็เป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว บ้านเราไม่มีอะไรค่ะ
โตมาแบบไม่ได้มีใครมาคอยดูแลหรือซัพพอร์ท ไม่ได้มีสมบัติหรือทรัพย์สินอะไรเลย
เราส่งตัวเองเรียนและทำงานไปด้วยจนจบ และพัฒนาตัวเองขึ้นมาอยู่ในจุดที่โอเคระดับนึง
เรื่องมีอยู่ว่า น้าเราไม่ถูกกันกับแม่เรา แต่ต้องอยู่บ้านเช่าเดียวกัน
น้าเราห่างกับเรา 2 ปีค่ะ เรียกว่าโตมาตีคู่กันเลยเหมือนพี่น้องกันมากกว่า
เราจะสงสารน้าเรามาตั้งแต่เด็ก ด้วยความที่แม่เลี้ยงเรามาด้วยกัน
เป็นเรื่องปกติที่เราจะได้รับโอกาศมากกว่าเพราะเราเป็นลูก
และนั้นเป็นน้อง เราเลยมีอะไรจะแบ่งปันน้าคนนี้เสมอ น้าเราเรียนไม่จบค่ะ
แต่ก็หางานทำรายวันไปและอยู่กับแม่กับยายเรามาตลอดจนถึงปัจจุบัน
ไม่เคยสร้างความเดือนร้อนอะไรให้ใครเลย
จนกระทั่งเรามีลูก เราได้เข้ามามีบทบาทในความเป็นผู้นำครอบครัวมากขึ้น
เพราะต้องจ้างแม่เลี้ยงลูก ตลอดจนแก้ปัญหาและเข้ามาจัดการทุกอย่างในบ้านอย่างเต็มตัว
เพื่ออยากให้ครอบครัวมีคุณภาพชีวิตที่ดีขึ้น รวมถึงลูกเราด้วย น้าเราชอบพูดจาไม่ดีตามประสาผู้ชาย
แต่ก็ไม่เคยสร้างความเดือดร้อนอะไรเลย และน้าเราเป็นคนเดียวที่ช่วยค่าเช่าบ้านเราตามกำลังที่เขามี
และก็ทะเลาะกับแม่อยู่เป็นประจำเพราะอารมณ์ร้อนกันทั้งคู่ เรื่องมันหนักขึ้นตอนเราเข้ามา
เหมือนน้าเกรงใจเรามากขึ้นและเกรงใจแม่น้อยลง บรรยากาศในบ้านก็มาคุๆ อยู่กันแบบไม่ค่อยคุยกัน
ตอนนี้เราตัดสินใจซื้อบ้านแล้ว มีแค่ 3 ห้องนอน ซึ่งมีห้องเรา ห้องแม่ และห้องลูก เราไม่มีห้องให้น้าเรา
และแม่ก็ไม่เห็นด้วยมากๆที่จะให้น้ามาอยู่ด้วย เราจุกอกมากที่ต้องไปคุยกับน้า ว่ามาอยู่ด้วยกันไม่ได้น
เราบอกตามตรงว่าเราไม่เคยคิดจะทิ้งใครเลย อยากให้ครอบครัวได้อยู่ด้วยกัน เพราะน้าก็ทำหน้าที่เหมือนเป็นพ่อให้ลูกเรา
คอยเล่นคอยดูแล รักหลานมาก เพราะเขาไม่มีใคร เขามีแค่ครอบครัวเล็กๆนี้แค่นั้น น้าไม่เข้าใจว่าเขาทำอะไรไม่ดี
ตลอดที่ผ่านมาก็คอยช่วยเราจ่ายค่าเช่ามาเสมอ ไม่เคยขาด ไม่เคยมาขอยืมหรือเดือดร้อนอะไรเลย เราไม่รู้จะทำยังไง
เราเลยเสนอให้ไปเช่าห้องใกล้ๆบ้านเราไหม มีอะไรจะได้ช่วยเหลือกัน
เราทำถูกแล้วไหมคะ เรารู้สึกว่าเรากำลังทำให้น้าเรารู้สึกเสียใจมาก เพราะเขาคิดว่าจะได้อยู่ด้วยกันเป็นครอบครัว
ไหนจะหลานที่เขาก็ช่วยเลี้ยงมาตั้งแต่เกิด รักเหมือนลูกคนนึง แล้ววันนึงกลับมาโดนไล่ให้ไปอยู่ที่อื่นแบบงงๆ
แต่จะให้มาอยู่ด้วยกัน แม่เราก็ไม่ยอมอีก บรรยากาศในบ้านก็แย่อีก ถ้าให้เลือกเราต้องเลือกแม่อยู่แล้วค่
เพราะเราต้องดูแลแม่กับยายอยู่ดี แต่อีกมุมก็เครียดมากๆ ไม่รู้จะทำยังไง ไม่อยากให้ใครเสียใจเลย