เรื่องมีอยู่ว่า...จขกท.มีเสื้อผ้าทั้งมือสอง (ใส่ 1-3 ครั้ง, บางตัวครั้งเดียว)
และทั้งของใหม่ (ที่ซื้อมาแล้วใส่ไม่ได้, ใส่ได้แต่ไม่ถูกใจด้วยคัตติ้งไม่ดี, ใส่ได้แต่เอาไปแก้ทรงอีกแต่แก้มาแล้วใส่แล้วใส่แบ้วไม่เข้ากับสรีระเราก็ตัดใจให้ไปเพราะหลายร้อยอยู่) แต่คืนไม่ได้/เขาไม่รับคืนบ้าง/กดยอมรับไปแล้วก็คืนไม่ได้ เป็นต้น
ซึ่งสภาพทุกตัวดีอยู่ค่ะ ดีอยู่ = ใส่ได้ ไม่ขาด ไม่มีคำหนิ และสวยด้วยแต่ไม่ถูกใจไม่ถูกจริตเราเมื่อใส่จริง, ไม่เหมาะกับเราด้วย
เราก็ไม่รู้จะเอาไปไหน เคยมีรถรับบริจาคของวัดตจว.มาในหมู่บ้านเราก็ให้ไปบ้าง, ให้ลูกคนกวาดถนนในหมู่บ้านบ้าง และล่าสุด ให้หญิงพม่าที่น่าจะอายุน้อยกว่า ตัวเล็กกว่าจขกท.เห็นๆ เธอเป็นลูกจ้างร้านขนมที่จขกท.เคยไปซื้อบ่อยแต่เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยซื้อแล้ว และนี่คือ ที่มาของหัวข้อกระทู้ (เกริ่นน้ำมาเยอะเชียว😅)
ก็คือ ตอนแรก เราไปถามเขาก่อนว่ามีเสื้อผ้าประมาณนี้นะ กระเป๋าทำงาน (ที่สภาพดี) เอามั้ย?
น้องน่าจะใส่ได้เพราะดูแล้วตัวเล็กกว่า ถ้าเอาจะเอามาให้ (ที่ต้องถามก่อนคือ ไม่รู้เขาจะถือมั้ย จะโอเคป่าว) ไม่อยากมัดมือชกหิ้วไปเสียเปล่า, น้องเขาก็แบบอึกๆอักๆเหมือนสตั๊นว่า ให้จริงเหรอ พูดจริงเหรอ แต่ก็ยิ้มๆเอาพยักหน้า และเราก็ไปคัดเสื้อผ้าแยกว่าจะให้ใครบ้าง ก็ให้น้องเขาเยอะเลย
นี่ก็ให้รอบ 2 ละวันนี้, ตอนที่เราไปหาที่ร้าน น้องของถือกล่องเปล่าอยู่ เขายิ้มให้เราแบบหน้าบานเชียว ยิ้มไม่หุบเลยเหมือนดีใจมากจนเราเริ่มเขินละ (ไม่เคยมีใครยิ้มให้แบบนี้ แม้แต่เอาไปให้คนแถวบ้านที่ตจว.ยังไม่ยิ้มให้แบบนี้เลย) มันเป็นความรู้สึกแบบ...เราทำให้เขายิ้ม เขายิ้มให้เราแบบเห็นปุ๊ปยิ้มไม่ต้องนึกว่าใครเราทำตัวไม่ถูกเลยค่ะ รู้สึกเขินแล้ว จนต้องพูดตัดฟีล
ก็ถามว่า..ใส่ได้มั้ย ชอบเปล่าที่เอามาให้ตอนนั้น
น้องพยักหน้า
เราก็บอกว่า "นี่เอามาให้อีก" (ก็เอาออกมาจากถุงอีกชั้น)
มีใครเคยให้อะไรใครแล้วได้ยิ้มดีใจกลับมาแบบที่หาไม่ค่อยได้จากไหนบ้างคะ?
ใครเคยบ้างคะ...😇 กับ ความรู้สึกอิ่มเอมใจน้อยๆ ไม่นึกว่าการให้กับคนที่ไม่รู้จัก จะทำให้เขายิ้มดีใจให้ขนาดนี้
และทั้งของใหม่ (ที่ซื้อมาแล้วใส่ไม่ได้, ใส่ได้แต่ไม่ถูกใจด้วยคัตติ้งไม่ดี, ใส่ได้แต่เอาไปแก้ทรงอีกแต่แก้มาแล้วใส่แล้วใส่แบ้วไม่เข้ากับสรีระเราก็ตัดใจให้ไปเพราะหลายร้อยอยู่) แต่คืนไม่ได้/เขาไม่รับคืนบ้าง/กดยอมรับไปแล้วก็คืนไม่ได้ เป็นต้น
ซึ่งสภาพทุกตัวดีอยู่ค่ะ ดีอยู่ = ใส่ได้ ไม่ขาด ไม่มีคำหนิ และสวยด้วยแต่ไม่ถูกใจไม่ถูกจริตเราเมื่อใส่จริง, ไม่เหมาะกับเราด้วย
เราก็ไม่รู้จะเอาไปไหน เคยมีรถรับบริจาคของวัดตจว.มาในหมู่บ้านเราก็ให้ไปบ้าง, ให้ลูกคนกวาดถนนในหมู่บ้านบ้าง และล่าสุด ให้หญิงพม่าที่น่าจะอายุน้อยกว่า ตัวเล็กกว่าจขกท.เห็นๆ เธอเป็นลูกจ้างร้านขนมที่จขกท.เคยไปซื้อบ่อยแต่เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยซื้อแล้ว และนี่คือ ที่มาของหัวข้อกระทู้ (เกริ่นน้ำมาเยอะเชียว😅)
ก็คือ ตอนแรก เราไปถามเขาก่อนว่ามีเสื้อผ้าประมาณนี้นะ กระเป๋าทำงาน (ที่สภาพดี) เอามั้ย?
น้องน่าจะใส่ได้เพราะดูแล้วตัวเล็กกว่า ถ้าเอาจะเอามาให้ (ที่ต้องถามก่อนคือ ไม่รู้เขาจะถือมั้ย จะโอเคป่าว) ไม่อยากมัดมือชกหิ้วไปเสียเปล่า, น้องเขาก็แบบอึกๆอักๆเหมือนสตั๊นว่า ให้จริงเหรอ พูดจริงเหรอ แต่ก็ยิ้มๆเอาพยักหน้า และเราก็ไปคัดเสื้อผ้าแยกว่าจะให้ใครบ้าง ก็ให้น้องเขาเยอะเลย
นี่ก็ให้รอบ 2 ละวันนี้, ตอนที่เราไปหาที่ร้าน น้องของถือกล่องเปล่าอยู่ เขายิ้มให้เราแบบหน้าบานเชียว ยิ้มไม่หุบเลยเหมือนดีใจมากจนเราเริ่มเขินละ (ไม่เคยมีใครยิ้มให้แบบนี้ แม้แต่เอาไปให้คนแถวบ้านที่ตจว.ยังไม่ยิ้มให้แบบนี้เลย) มันเป็นความรู้สึกแบบ...เราทำให้เขายิ้ม เขายิ้มให้เราแบบเห็นปุ๊ปยิ้มไม่ต้องนึกว่าใครเราทำตัวไม่ถูกเลยค่ะ รู้สึกเขินแล้ว จนต้องพูดตัดฟีล
ก็ถามว่า..ใส่ได้มั้ย ชอบเปล่าที่เอามาให้ตอนนั้น
น้องพยักหน้า
เราก็บอกว่า "นี่เอามาให้อีก" (ก็เอาออกมาจากถุงอีกชั้น)
มีใครเคยให้อะไรใครแล้วได้ยิ้มดีใจกลับมาแบบที่หาไม่ค่อยได้จากไหนบ้างคะ?