อยู่ๆก็เพื่อนก็เมินแถมนินทาเรา

คือเรื่องมันเป็นแบบว่า "เคยมีเพื่อนสนิทสองคนคุยด้วยกันตลอดเล่นด้วยกันตลอดตอนม.1 ตอนนั้นเราก็คุยกันปกติเพื่อนคนสองเรากับเขาชอบดูอนิเมะด้วยกันมากหรือมีความชอบเหมือนกันแต่พอเทอมสองเพื่อนสนิทคนที่สองก็เปลี่ยนตัวเองคือจากคนน่ารักๆที่มีความชอบดูอนิเมะเหมือนกันกลายเป็น "พวกที่แบบ.. คือไม่รู้จะพูดไงดีอ่ะคือเราแค้นจัด งั้นขอเรียกว่าอีพวกใส่หน้ากากอี fake friend"หลังจากนี้นเราก็มีปัญหากันและเขาก็ไม่ค่อยเล่นกับเราแล้วแล้วเขาก็มีเพื่อนสนิทเยอะแทมยังสร้างกลุ่มที่ไม่มาเรา (แต่ยังคุยกันอยู่) ส่วนเพื่อนสนิทคนแรกคือเพื่อนแท้เลยไปไหนต้องไปด้วยกันตลอด แต่พอขึ้นมา ม.2 เพื่อนคนแรกของเรานั้นต้องย้ายออกไปเรียนเมืองนอกที่ไกล พอเรารู้เรื่องนี้เราก็เศร้าขึ้นมาเลยรู้สึกไม่อยากไปเรียน แต่ก็ต้องไปอยู่ดีคือไอ่เราก็มีหน้าที่เรียน พอไปเรียนวันแรกก็รู้สึกว่าเหงาๆไม่มีคนคุยด้วยแต่ยังมีเพื่อนอยู่3คนแค่คุยกัน แต่พอ2-3วันมันก็เริ่มรู้สึกเหมือนคนไร้ตัวตนคือเพื่อนสนิทคนที่สองมันไปเล่นกับคนอื่นแล้วคือไม่ชวนเราคุยเลย จะคุยด้วยแต่ก็ไม่กล้าเพราะเราเป็นคนเงียบๆไม่ค่อยคุยกับใคร เราก็แบบ เฮ้อ ชั่งเถอะเดี๋ยวมันก็คุยกับเรา แต่หลายสัปดาห์ผ่านไป เราก็เริ่มเหมือนเป็นส่วนเกินของกลุ่ม เพราะเวลาเขาคุยกันเราก็ไม่รู้เลยว่าพูดถึงใครหรืออะไร และพอเวลาเดินด้วยกันจะไปไหนเราจะเดินข้างหลังตลอด แต่เราก็ยังชิวๆ อย่างน้อยมีแค่เพื่อนสองสามคนก็อิ่มใจแล้ว แต่เรื่องมันเริ่มเกิดขึ้น คือวันศุกร์เราหยุดเพราะไม่ทีคนไปส่ง พอมาวันจันทร์ เพื่อนสนิทคนที่สองก็ไม่คุยกับเราแถมมองแรงใส่อีก ตอนแรกเราก็เฉยๆแต่ก็เริ่มรู้สึกแปลกๆ พอมาอีกวันเรานั่งอยู่กับเพื่อนคนนึงข้างโต๊ะกับกลุมเพื่อนสนิทคนที่สอง เพื่อนสนิทคนที่สองก็มองไปที่เรากับเพื่อนอีกคนแล้วพูดว่า "พวกไม่มีเพื่อนกันหรอถึงนั่งกันแค่สองคน?" ตอนนั้นเราคืองงเลยอยู่ๆก็พูดแบบนี้แต่เราก็พูดตอบไปว่า "กูเกรงใจ" แล้วมันก็ตอบไปว่า "เรื่องของ" เราก็ยังชิวๆ เพื่อนอีกคนและเราก็ขยับไปนั่งกับมัน พอไปตอนเที่ยงครูเขาก็ทำงานเป็นกลุ่ม5คน โดยที่ครูเขาสุ่ม ทีมเรามีเพื่อนสนิทคนที่สองและผู้ชายกวนๆอีกสามคน เพื่อนคนที่สองมันก็ทำเป็นแบบรับไม่ได้ที่ต้องอยู่กับพวกผู้ชายและกู ^^ ตอนแรกเราก็ไม่รู้หรอกว่ามันไม่ชอบเรา แล้วคือตอนนั้นเราก็นั่งตรงข้างหลังมันแล้วอยู่ๆอีเพื่อนคนที่สองมันก็พูดว่า "กูไม่อยากอยู่กับไอ้(เรา)ว่ะ กูเกลียดมัน" เราก็นั่งข้างหลังมันแล้วคือเราได้ยินเต็มๆ คือตอนนั้นเรารู้สึกหักหลังและเศร้ามากทำอะไรไม่ถูกแต่เราก็ไม่กล้าไปถามเขาว่าเกลียดทำไม พอเราเริ่มทำงานกลุ่มเรานั่งข้างมัน แล้วมันก็ลุกขึ้นทำเป็นรังเกียจและเมิน เราก็งงๆรู้สึกเหมือนจะร้องไห้เราเลยเดินไปหามันแล้วพูดว่า "เป็นไรหรอ? ให้เราช่วยทำงานไหม" คือพูดแบบพยายามไม่ร้องไห้เพราะรู้สึกเจ็บใจมาก แต่มันไม่ตอบแถมเมินเราอีกจร้า เราเลยพูดไปอีกว่า "เป็นไร? โกรธเราหรอ ทำไมเองไม่คุยกับเราเลย" มันก็เมินกูอีกเอาแต่ก้มหน้าเขียนและลุกขึ้นหนีกู ไอ่เราก็หมดอารมณ์เลยไปนั่งโต๊ะคนเดียวและร้องไห้ คือเราทำดีกับมันมาตลอดขออะไรก็ให้ ช่วยมันมาตลอด แต่คือตอบแทนกูแบบนี้หรอ? ทำไมเลวขนาดนี้คือแบบเลวได้ใจจริงๆ เราก็นั่งร้องไห้ เพื่อนอีกคนก็พูดไปว่า "เป็นไร? ร้องไห้ทำไม?" แต่เราก็ไม่ตอบ ตอนนั้นคือไม่มีอารมณ์เลยรู้สึกว่างเปล่า คือโดนหักหลังแบบนี้เลยหรอ? พอตอนเย็นเราก็กลับบ้าน แม่เราเห็นเราหน้าบูดบึ้งก็เลยพูดไปว่า "เป็นไรร้องไห้ทำไม? เพื่อนไม่เล่นด้วย?" เราก็พยักหน้าและเล่าเรื่องทั้งหมด แม่เราก็บอกไปว่า "ไม่เป็นไรหรอกลูกใครไม่เล่นก็ปล่อยมันไปเรามาแค่เรียนไม่ใช่มาหาเพือน" และแม่กับเราก็คุยกัน ไอ่เราก็รู้สึกดีขึ้นมานิดหน่อย ตอนนี้ยังคงเป็นเหมือนเดิมแต่ถ้ามันจะกลับมาขอโทษอีก เราควรยกโทษให้มันไหม? หรือเลิกคุยมัน  แต่คือเราไม่อยากขอโทษมันแล้วเพราะเราขอโทษมันจนเบื่อแล้วเพราะมันขี้งอนหายงอนอยากจนกูไม่ชอบ (แต่ในใจคือเกลียดมันจัดๆรู้สึกแค้นและเจ็บมาก)