เรากลุ้มใจเรื่องครอบครัวมาก(ไม่ได้ทะเลาะกันหรือแยกทาง)เรื่องมันเริ่มจากที่แม่เราเป็นคนแบบตัดสินใจให้เราทุกอย่างคือเราไม่มีสิทธิ์เลือกเองเลยว่าชอบอะไรหรือไม่ชอบไม่ได้จะบอกว่าแม่เราไม่ดีน่ะแค่แบบแม่เขาเป็นห่วงเกินไปอยากให้เราเป็นคนดีมีการมีงานที่ดีแต่แบบเราไม่มีความสุขเลยจะไปเล่นกับเพื่อนแม่ก็ห้ามเพราะกลัวไปมั่วสุ่มยาอะไรแบบนี้แต่เนื่องจากเราก็โตแล้วเราคิดไม่ได้หรอว่าอะไรดีไม่ดีโดนกอกหูตั้งแต่ป.5จนถึงม.4ทุกวันๆเราไม่มีความสุขเลยที่ได้อยู่แต่บ้านจนเราเข้าสังคมไม่เป็นเลยคือเราอยากเลือกอะไรเองบ้างเราก็มีความคิดเคยถามแม่ว่าขอไปโรงเรียนกับเพื่อนได้ไหมแม่ก็ตอบสวนไม่ให้ไปเพราะกลัวเพื่อนพาไปออกนอกรู่นอกทางเรื่องมั่วสุ่มยาเรารู้ว่าเป็นห่วงแต่เป็นห่วงมากไปเราอยากมีความสุขแบบเด็กธรรมดาบ้างอ่ะค่อเถียงไม่เคยชนะถ้าเถียงแล้วเราได้เปรียบแม่ก็จะยกข้อนี้มาว่ากูเลี้ยงมาน่ะคือเราเชื่อว่าทุกคนก็เถียงต่อไม่ได้แล้วคือเรามีพี่อยู่เราอิจฉาพี่มากที่ได้เลือกอะไรด้วยตัวเองที่แบบไม่บังคับคือแบบเราไม่ไหวแล้วเราแค่อยากมีความสุขไม่ใช่ทุกใจที่เราเรียนต่อเพราะอยากจะหาประสบการณ์ชีวิตที่เราขาดไปถึงเพื่อนจะสนิทแค่ไหนคือเราพูดเรื่องนี้ไม่ได้จริงๆเราแค่อยากได้คนที่เข้าใจเราที่เราจะละบายความรู้สึกทุกเราเลยเริ่มหาแฟนเพื่อที่จะได้มีคนที่พร้อมจะแบกรับความรู้สึกกับเราค่อไม่ไหวละเคลียดมากไม่รู้จะทำไงแล้วเราไกล้จะทนไม่ไหวแล้วทั้งงานที่ครู้ทั้งเรื่องกลุ้มใจและอีกหลายๆอย่างคือเราท้อมากเรามักจะร้องให้คนเดียวประจำเจอคนอื่นทำได้แค่ทำหน้ายิ้มเหมื่อนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเราได้แต่บอกตัวเองว่าไม่เป็นไรเราต้องสู้ทั้งที่จิตใจมัน/ม่ไหวแล้ว (ใครที่อ่านจบขอบคุณที่รับฟังคำระบายของผมผมดีใจมากที่อย่างน้อยก็ได้ละบายสิ่งในใจขอขอบคุณครับ)
เรื่องที่กลุ้มใจที่ติดตัวเรามาตลอดตั้งแต่อดีตถึงปัจจุบันที่ไม่สามารถบอกใครได้กระทู้นี้ขอละบาย