เรื่องเล่าตำนาน รองเท้าปริศนาต้องคำสาปพร้อมกับเสียงดังโหยหวนยามวิกาลของหอพักใน

404 ห้องนี้ไม่มีอยู่จริง ตอนที่ 1: DM แรกจากห้องข้าง ๆ "เสียงคนเดินตอนตีสามยังอธิบายได้ว่าเป็นคนข้างห้อง..." "แต่เสียงนั้นเดินในจังหวะเดียวกันกับที่เราหยุดหายใจ — อันนี้แปลก"

คืออยู่หอแล้วเปิดไฟห้องนอนกับกับน้ำแต่ดับแค่ห้องนอนเลยค่ะ ปกติเปิดไฟห้องนอนตอนกลางคืนด้วยค่ะเกี่ยวมั้ยคะ(ตอนไปทำงานก็ปิด)

สวัสดีค่ะ...วันนี้ก็ได้มาสมัคร พันทิป เพื่อจะเล่าประสบการณ์จริง ที่ไม่เคยเล่าในเดอะโกสสสสส          เริ่มต้นเลยแล้วกัน ขอใช้นามสมมุติน่ะ หากเกิดคนรู้จักเข้ามาอ่าน เขินนน เรื่อ

คือเราเป็นนศ.นอนหออะค่ะ แล้วข้างห้องไม่แน่ใจว่าพึ่งย้ายมาอยู่ใหม่รึเปล่าหอเราแทบไม่มีใครมีปติสัมพันธ์กันเลย ปกติเดินผ่านได้ยินเสียงโทรศัพท์เค้าอยู่บ้าง แล้วเค้าเป็นอะไรไม่รู้ค่ะตอนกลางคืนอยู่ก็ตะโกนขึ

คือหนูอยู่หอ (กรุงเทพ) ใช้เสียงดังไม่ได้ แต่อยากอัดเพลงลงติ๊กต๊อกหรืออะไรแบบนี้อ่ะค่ะ คือหนูสั่งไมค์มา เชื่อมกับโทรศัพท์พร้อมอัดแต่คือ หนูลืมไปว่าเสียงดังไม่ได้เนื่องจากจะรบกวนห้องข้างๆเพราะผนังบางมาก

ตอนที่ 4: เสียงกระซิบในความมืด ลลิไม่อาจลืมแววตาหวาดกลัวของพลอยในคืนนั้นได้ — มันยังหลอกหลอนเธอแม้ในยามหลับตา ข้อมูลในแฟ้มเริ่มเชื่อมโยงกันมากขึ้น ทว่ากลับกลายเป็นปริศนาที่ซ้อนซับมากกว่าเดิม เช

ตอนที่ 6: เส้นทางที่ไม่หวนกลับ เสียงล็อกประตูยังคงก้องอยู่ในหัวของลลิ เธอไม่เปิดประตูให้พัทธดนย์ ไม่แม้แต่จะขานรับ เพราะตอนนี้ เธอไม่ใช่ “นักศึกษาที่อยากรู้อยากเห็น” อีกต่อไป แต่เป็นพยาน

ตอนที่ 3: ความลับของอาจารย์ หลังจากพบข้อความปริศนาบนดาดฟ้าและรอยเท้าแปลก ๆ ลลิก็เริ่มมั่นใจว่า การตายของพลอยมีเงื่อนงำบางอย่างซ่อนอยู่ — และไม่ใช่อุบัติเหตุอย่างที่ทุกคนสรุปกันง่าย ๆ วันรุ่งขึ้

ตอนที่ 5: ความจริงใต้พื้นไม้ ผนังห้องที่เคยเงียบงัน กลับกลายเป็นเครื่องเตือนภัยของอดีต คำเตือนจากเสียงกระซิบเมื่อคืนยังดังอยู่ในหูของลลิ... “อย่าไว้ใจใคร... แม้แต่อาจารย์” แม้ใจจะสั่น แต่ล

อยู่บ้านจะตดได้ปกติ แต่ทางนี้ผมขึ้นปี 1 อยู่หอในกับเพื่อน อั้นตดมาเกือบ 1 วันแล้ว จะออกไปตดที่ห้องโถงก็ไม่กล้า ในห้องน้ำก็กลัวเพื่อนได้ยิน เพราะเพิ่งรู้จักกันไม่นาน จะไปตดนอกหอคนก็เยอะไม่รู้จะตดได้ที่