ช่วงม.4เราเรียนอยู่อีกห้องนึงซึ่งตอนนั้นช่วงโควิดรร.ไม่ค่อยได้ให้ไปรร.เลยไปเล่นกับเพื่อนบ่อยซึ่งเพื่อนกลุ่มนี้อยู่คนละห้องกับเราช่วงนั้นเราสนิทกับเพื่อนกลุ่มนี้มากไปไหนไปกันกินนอนด้วยกันเพื่อนกลุ่มนี้นิสัยดีมากดีจนเราคิดว่าเพื่อนแบบนี้จะหาได้จากที่ไหนอีกมีปัญหาไรเราก็คุยกันแก้ด้วยกันจนเราหลงระเริงอย่กมาอยู่ด้วยตลอดเราเลยขอแม่ย้ายห้องไปอยู่กับเพื่อนกลุ่มนี้(ห้องเพื่อนเป็นห้องพิเศษ)และแม่ก็ย้ายให้เราดีใจมากที่ได้มาอยู่กับเพื่อนช่วง ม.4-5 เราติดเที่ยวมากเพราะด้วยคำว่าเพื่อนไปเพื่อนช่วนเพื่อนอยู่ไหนเราอยู่นั้น พอติดเที่ยวมากกลับดึก ส่วนมากจะนอนบ้านเพื่อนเพราะเราติดเพื่อนมากๆจนทำให้แม่รู้สึกกังวลแม่เลยบอกให้เราเพลาๆลงเราก็ไม่ฟังจนสอบปลายภาคเกรดออกมาแย่มากจากที่เราเรียนอยู่ห้องเดิมเราได้ 3.9 เรามาอยู่ห้องนี้เราได้ 3.6 แล้วมันมีวิชานึงที่มันไม่ควรจะได้เกรด2เลยคือ คอม ซึ้งครูให้ทำเป็นงานกลุ่มเราอยู่กลุ่มกับเพื่อนคนี่เราสนิทด้วยนี้แหละอันดับแรกเราทักหาครู ครูบอกว่าไม่มีชื่อเราในกลุ่มเราเลยสงสัยเลยทักหาเพื่อน เพื่อนบอกว่าไม่รู้เราก็เลยงงเลยทำไมอยู่กลุ่มเดียวกันถึงลืมใส่ชื่อกันได้ทั้งที่เราก็ทำงานช่วย(บางครั้งเราทำคนเดียวแต่เราก็ใส่ชื่อเพื่อนเหมือนกัน)เราเลยบอกแม่ว่าเพื่อนลืมใส่ชื่อแม่เลยโมโหบอกว่า เพื่อนกันยังไงถึงลืมใส่ชื่อเพื่อนแบบนี้ไม่มีนะ เราก็โมโหเหมือนกันแต่ก็คิดว่าคงลืมแหละมีครั้งนึงที่เราทะเลาะกับแม่เรื่องเพื่อนแล้วแม่พูดขึ้นมาว่า เลิกคบได้ไหมเพื่อนกลุ่มนนี้ ตอนที่เราได้ยินเราก็ไม่รุ้เราจะไปคบเพื่อนกลุ่มไหนแล้วแล้วแม่ก็ถามเราว่าเราสนิทกับใครที่สุด ทุกคนเราจุกเพราะเราตอบไม่ได้ในใจลึกๆเราไม่ได้รู้สึกพิเศษกับใครหรือสำหรับใครนแล้วช่วงม.5เป็นช่วงที่เรามีเเฟนเราไม่ค่อยไปไหนกับเพื่อนแต่ไม่ใช่ไม่ไปเลยแต่เวลาเราไปด้วยเพื่อนจะใช้สายตาที่ทำให้เรารู้สึกแย่รู้สึกเป็นส่วนเกินเหลือไม่ก็ทำเหมือน้ราไม่มีตัวตนเราอึดอัดมากไปไหนก็ไม่คิดจะชวนทั้งที่ถ้าชวนเราก็ไปเราเลยถามว่าทำไมไปไหนไม่ชวนเลยเพื่อนให้เหตุผลว่า เผืออยากไปกับแฟน คือเราก็เข้าใจนะแต่ก็น้อย
ใจ เราโดนกระทำแบบนี้มาเรื่อยเพราะด้วยแต่ก่อนเราสามารถไปเที่ยวกลางคืนกับเค้าได้ไปนั้นนี่กับเค้าได้แต่พอเกรดเราตกเราก็ไม่ได้เราไม่อยากทะเลาะกับแม่เพื่อนก็เลยเฟดออกหรือเปล่าไม่รู้ และใช่มันเกิดปัญหาขึ้นกับชีวิตเราอีกแล้วเราไปหลงเชื้อรับออเดอร์ทำให้เรามีปัญหาเรื่องเงินตอนนั้นครอบครัวยังไม่รู้เหมือนตอนนั้นเราต้องการเงินเราเลยขอยืมเพื่อนในกลุ่มแต่ไม่มีใครสนใจและไม่มีใครแม้แต่จะถามด้วยซ้ำตอนนั้นเราดาวน์มากๆยังดีที่มีเเฟนช่วยแต่เพื่อนในกลุ่มที่เราคิดว่าเราสนิทมากๆไม่มีใครแม้แต่จะถามจะช่วยทุกคนผลักไสเราหมดพอมีปัญหาจิงๆสุดท้ายก็เป็นครอบครัวที่ช่วยเราเรารู้สึกผิดมากกับครอบครัวตอนนั้นทำให้เราคิดได้ว่าเพื่อนก็ไม่ได้สำคัญอะไรจะบอกว่าช่วงม.5เราจิตตกมากแทบจะเป็นโรคซึมเศร้าเราร้องไห้ทุกวันว่าทำไมชีวิตเราเป็นแบบนี้จนเราทำใจได้เราเข้าใจชีวิตตัวเองมากขึ้นก็ปลงๆเปิดเทอมมาช่วงม.6เพื่อนทั้งกลุ่มทะเลาะกับคนๆเดียวในกลุ่มซึ่งต้องบอกก่อนว่าคนนั้นค่อนข้าวทำตัวเป็นศูนย์กลางจักรวาลและเป็นคนแรกที่เราสนิทมากๆก่อนจะย้ายมาห้องนี้(บอกก่อนว่าช่วงนั้นสนิทกันมาจิงๆไปไหนไปกันมีไรคุยกันแต่พอเราย้ายมาอยู่ด้วยเค้ากลับเปลี่ยนไปรู้สึกว่าเราคิดผิดที่ย้ายมา)ตั้งชื่อให้เป็น ลิน พอทะเลาะกัน ลินก็เฟดตัวไปอยู่กับคนอื่นช่วงนั้นเพื่อนเราทั้งไม่สนใจลินไม่คุยไม่พูดด้วยเมินตลอดลินมันก็รู้ตัวว่าโดนเพื่อนไม่ชอบเหมือนเพื่อนอยากดัดนิสัยมั้ง แล้วมีเพื่อนอีกคนในกลุ่มเราชื่อพีช มันชอบทำใส่คนแล้วพีชนี้แหละตัวประสาทสุดในกลุ่มแต่ไม่รู้ทำไมยังมีเพื่อนทั้งที่มันก็สนิทกับลินแต่ก็ไม่เกลียดตามเพื่อน แล้วเราก็ได้คุยกับเพื่อนในกลุ่มช่วงที่ทะเลาะกับลินมากขึ้น มีเพื่อนคนนึงพูดขึ้นมาว่า “กุลืมไปเลยช่วงที่ผ่านมา”พอเราได้ยินเราจุกมากไม่รู้จะพูดขึ้นมาทำไมให้รู้สึกแย่ทำไมพอสักพักลินมันก็เริ่มรู้สึกทนไม่ไหวที่เพื่อนเป็นแบบนี้ใส่เลยเคลียกัน (ทุกคนจะบอกว่าตอนที่เพื่อนทะเลาะกันทุกคนในกลุ่มดูรักกันมากเหมือนทำประชดใส่ลิน ปกติเวลาไปไหนไม่เคยชวนเรารู้ไหมตอนที่เพื่อนชวนเรารู้สึกดีใจมาก) พอลินมาเคลียทุกคนก็บอกสิ่งที่ลินทำกับเพื่อนแต่ละคนไว้แต่ของเราหนักสุดเพราะเคยสนิทกันมากๆแต่อยู่ดีๆก็ไม่สนิทกันเพราะลินมันเมินเราไม่ได้อยากไปไหนด้วยเอาตรงตอนแรกก็เสียใจแต่หลังก็เข้าใจแล้ว พอเคลียกันทุกอย่างก็จบและกลัยมาเป็นปกติเราก็อนู่กับเพื่อนปกติจนมาเรื่อยๆเพื่อนเริ่มทำนิสัยเเบบเดิมๆใส่เราเมินเราทำไรไม่เคยชวนเราบ่นกับเเฟนทุกวันว่าไม่อยากมารร.และเราก็เสียใจตลอดเราจะเป็นคนสุดท้ายที่เพื่อนนึกถึงตลอดเวลาเพื่อนไปไหนมันจะชวนกันแล้วแต่งตัวทำอะไรเสร็จจะออกไปมันถึงค่อยมาชวนเราเหมือนชวนตามมารยาทตลอดเราก็รู้แหละเราอึดอัดมากจนมีช่วงนึงใกล้สอบปลายภาคเราต้องเอางานไปส่งที่รร.แล้วมีเพื่อนคนนึงในกลุ่มมันก็อยู่รร.เราเลยทักไปถามว่า“อยู่รร.หรอรอหน่อยจะเข้าไปหาจะไปส่งงาน” เพื่อนก็ตอบว่าโอเคมาๆเหงา เราก็เลยรีบไปพอไปตะขึ้นห้องเพื่อนกลับเดินลงมาพร้อมเพื่อนอีกคนเราเลยถามว่าไปไหนไม่ทำงานหรอ เพื่อนก็เลยบอกว่าทำแล้ว เราก็โอเคงั้นเดี๋ยวลงไปนั่งทำข้างล่างเราก็นึกว่าเพื่อนจะรอเราทำงาน แต่ไม่มันเดินไปเลยเราเลยถามว่า “ไม่รอกุหน่อยหรอ”เราพูดไปแล้วก็ยิ้มเจื่อนๆ เพื่อนบอกว่าจะเอางานไปส่งเราก็บอกโอเคเราก็นั่งทำงานร้านถ่ายเอกสารของรร.คนเดียวเราก็นึกว่าเพื่อนจะมาหาไม่เลยมันขี่รถออกไปกับเพื่อนอีกคนนึงในกลุ่มเรา(เหมือนเพื่อนคนนั้นจะมารับ)เราก็คิดในใจว่าทำไมต้องเป็นเราอีกแล้วเราเสียใจมากเราเป็นคนเซนซิทีฟเรื่องเพื่อนมากเราก็ทำฃานคนเดียวแล้วไปส่งงานคนเดียวแล้วคนที่เราถามข้อมูลแล้วเค้าก็พร้อมบอกพร้อมช่วยกลับไม่ใช่เพื่อนในกลุ่มเรา เราก็โพสทวิตที่เป็นอีกแอคนึงเอาไว้ระบายเรื่องเพื่อนแต่มีอีกแอคนึงที่เพื่อนเราคิดตามกันทั้งกลุ่มเราก็โพสระยายของเราไปจนวันนึงเพื่อนมันดันมาเห็นเหมือนมันจะมีรหัสทวิตเราในไอแพมันแต่มันไม่ได้ลบออกตั้งแต่ม.4ที่มันมีรหัสเรา เราก็งงว่ามันมารู้มาเห็นได้ไงเราเลยกลับไปเลื่อนแชทใช่เราแลกรหัสทวิตกันไว้ซึ่งพลาดมากเพื่อนรู้เพื่อนเริ่มรุมด่าเราเลยด่าลงในทวิตที่มีเเอคหลักเรานะคะ เราก็มีปัญหาใหญ่เลยเราตัวคนเดียวเค้า6คนรุมด่าเรา พีชปากดีสุดด่าเราสารพัดทั้งที่ตัวเองก็ประสาทจิงๆเราสงสัยตรงที่ทำไมเพื่อนไม่ถามก่อนว่าเป็นอะไรทำไมเลือกที่จะด่าเราก็ทักไปเคลียในกลุ่มก็เคลียกันจบแต่ก็นั้นแหละทะเลาะกันความรู้สึกมันก็ไม่เหมือนเดิมมองไม่เหมือนเดิมเอาจริงตอนเพื่อนู้เราโล่งใจมากเหมือนได้ปลดปล่อยแต่เอาจริงช่วงม.5-6เราอยู่กับแฟนมาตลอดเพราะเราไม่สบายใจที่จะอยู่กับเพื่อนแล้วก็มาช่วงปัจฉิมต้องไปทะเลเราได้นอนกับเพื่อนในกลุ่มแต่เพื่อนก็เหมือนไม่อยากนอนแต่ก็ต้องนอนเราก็กลายเป็นไม่ค่อยสนิทกับเพื่อนๆแล้วเเละเราก็ไม่ได้สนใจด้วยเพราะทุกปัญหาเราผ่านมาด้วยตัวเองเรารักตัวเองมากขึ้นจนมาวันที่ประกาศสอบมหาลัยเราติดคณะที่เราอยากเข้าเราเลยโพสทวิตดีใจว่าติดคณะที่อยากเข้าก็ดีแล้วมีความสุขกับชีวิตอะไรประมาณนี้แต่สิ่งที่เราได้รับกลับมาคือเพื่อนทวิตด่าเราอีกแล้วคือเราไม่เข้าใจทำไมไม่เลือกที่จะยินดีแต่นั้นแหละเราไม่สนใจเพราะเพื่อนกลุ่มนั้นยังไม่มีที่เรียนสักคนวันๆเอาแต่นินทาคนซึ่งเราไม่ชอบส่วนนี้ด้วยที่เอาแต่นินทาคนเกือบทุกวันซึ่งถ้าเป็นช่วงม.4คงเอนจอยแต่เราได้เรียนรู้กับชีวิตหลายๆอย่างทำให้เราไม่ชอบที่จะทำแบบนี้แล้วและเราก็ไม่ได้อยากไปเที่ยงกลางคืนนอนบ้านเพื่อนอีกแล้วเรารู้สึกสบายใจที่เป็นแบบนี้ เพื่อนกลุ่มนี้ขี้นินทามากสุดๆไม่นินทาก็คุยเรื่องผช.ทำอยู่2อย่างชีวิตเราก็ไม่เข้าใจว่าทวิตด่าเราทำไมเห็นเรามีความสุขไม่ได้หรอแล้วมีครั้งนึงเราทวิตว่า“ชีวิตช่วงนี้มีความสุขมากๆโตขึ้นอีกปีแล้วเก่งมากๆดีใจภูมิใจในตัวเอง”ทุกคนเพื่อนทวิตด่าเราอีกแล้ว555555เพื่อนบอกว่าจะดีได้สักแค่ไหนประมาณว่าจะไปได้ไกลสักแค่ไหนแล้วแต่ละครั้วเพื่อนพูดเหมือนมันช่วยเรามาตลอดแล้วกลับเป็นเราที่ไม่ได้สนใจมันจะรู้ไรไหมว่ามันเป็นคนที่ทำให้เราเสียใจเสียครส.ตลอดไม่ได้ช่วยไรเลยสำคัญตัวเองผิดๆและใช่เราก็ไม่ได้สนใจเพราะมีเพื่อนอีกประเภทที่คอยยินดีกับเราเสมอนั้นคือเพื่อน ม.ต้นที่ดีกับเรามาๆและใช่เพื่อนกลุ่มม.ต้นนี้แหละที่รับฟังปัญหาพูดคุยกับเรามาตลอดช่วงม.ปลายเรารู้สึกโชคดี ต่างจากที่เราทวิตว่าเรามีความสุขแล้วอีกกลุ่มทวิตด่าแต่อีกคนกลับทักหาเราแล้วบอกว่า“กุมีความสุกกุดีใจที่เห็นทวิตแบบนั้นนะ” แค่นี้เราก็คิดได้แล้วค่ะว่าควรเก็บคนแบบไหนไว้ในชีวิตแม้แต่เราติดมหาลัยเพื่อนกลุ่มนั้นยังไม่มาแสดงความยินดีแต่กลับเอาไปด่า จะบอกไม่สนใจก็ไม่ได้แต่เราแค่รู้สึกขอบคุณตัวเองที่ผ่านมาได้แล้วก็ความคิดโตขึ้นมากๆ สุดท้ายก็มีแต่ตัวเราที่ยังคงอยู่กับตัวเราเราขอให้มหาลัยเรามีเพื่อนดีๆ