คือเราเเอบชอบเพื่อนสนิทตัวเองชอบมาตั้งเเต่ม.ต้นจนจะจบม.ปลายเเล้ว เราขอเเทนคนที่เราชอบว่า บี ส่วนคนที่บีชอบชื่อว่า นาย 

ก่อนที่นายจะเข้ามาเรากับบีสนิทกันมากกว่านี้ ปกติตอนเที่ยงบีจะถามหาเเต่เราว่าเราอยู่ไหนไปกินข้าวด้วยกันมั้ย 

เเต่พอนายเข้ามาบีก็ถามหาเเต่นาย จนบางครั้งก็ไม่ชวนเราไปกินข้าวด้วย

เราก็เเอบน้อยใจนะเเต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะเส้นบางๆมันขีดคำว่า “ เพื่อน ” ไว้

เราหลอกถามบีไปหลายครั้งว่าชอบคนเเบบไหนบีบอกบีชอบผู้ชาย ( เราเป็นผู้หญิง นายเป็นผู้ชาย )

เเต่ก่อนตอนนั้นเราทะเลาะกับบีจนไปนั่งร้องไห้หลังอาคาร บีก็มาขอโทษมาคุยเล่นด้วยจนเรารู้สึกดีขึ้น

เเต่ตอนนี้เวลาเรางอนบี บีก็จะพูดส่งๆมาว่า “เห้ยอย่างอนดิ เป็นอะไร ” และก็จะขำกลบเกลื่อน

เเต่พอนายงอนบีก็ตามง้อตั้งเเต่เช้าจนเลิกเรียนไปกอดไปอ้อน ยอมทำทุกอย่างที่นายสั่ง

เเต่พอบีงอนหนีไปบนอาคารเราก็ชวนนายไปง้อเเต่นายบอก “งอนเองก็หายเองได้หนิ”  สุดท้ายเราก็ต้องไปง้อบีคนเดียว

พอบีหายงอนบีก็กลับไปคุยเล่นกับนายเเทน จนเเทบไม่สนใจเราเลยทั้งๆที่ก็นั่งอยู่ด้วยกัน

เราเป็นห่วงความรู้สึกบีมากเเต่ลืมไป

บีไม่ห่วงความรู้สึกเราเหมือนเเต่ก่อนเเล้ว

บีเอาเเต่ห่วงความรู้สึกนาย

บีเอาเเต่ยิ้มหัวเราะกับนาย

บีเเม่งทำดีกับทุกคน

ยกเว้นเรา