คือเราไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้คือเราชอบเขาใช่มั้ย มันเเค่อยากกอดอยากอยู่ใกล้ๆกับเขาทั้งๆที่กับเพื่อนคนอื่นเราไม่ได้รู้สึกเเบบนี้

( เเต่ก็คงจะชอบเเหละเเต่หลอกตัวเองอยู่ )

เเต่ถ้าเขามาขอเป็นเเฟนเราก็คงไม่คบไม่รู้สิรู้เเค่ไปกันไม่รอดเเน่ๆ เพราะเป็นเพื่อนมันก็รู้นิสัยใจคอกันดี

บวกกับเขาเป็นคนค่อนข้างหยาบคายเวลาอยู่ด้วยกันก็พูดหมาๆใส่กัน ซึ้งถ้าต้องเเบบตัวเองคิดถึงนะคะมันก็จะเลี่ยนๆเเปลกๆ

เเต่ถึงจะปากหมาเเต่เขานิสัยดีนะเเบบ เเคร์ความรู้สึกเราดีมากๆตอนนั้นเราเครียดจนไปนั่งร้องไห้หลังอาคารเขาก็เข้ามาปลอบนั่งฟังเราระบายมาคุยเล่นจนเรารู้สึกดีขึ้น

เเต่เรากลัวจะเสียเขาไปกลัวมันจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่ได้

เวลาอยู่ด้วยกันเราจะชอบทำเป็นเดินใกล้ๆเเล้วเเอบควงเเขนตลอดเขาก็ไม่ได้ขัดอะไร

เราก็มีเผลอใจชอบคนนู้นคนนี้บ้างเเต่สุดท้ายเขสก็คือคนที่กลับเข้ามาในหัวเราทุกคืนก่อนนอน