งดดราม่า แต่ละคนเจอปัญหามาไม่เหมือนกัน พื้นฐานครอบครัว ชีวิตแต่ละคนไม่เหมือนกัน
ปี 66-67 ประเทศไทยเงินเฟ้อ ข้าวของราคาแพงขึ้น เคยซื้อกับข้าวถุง 25-30 บาท ณ ปัจจุบันถุงละ 40-50บาท
ของใช้ในบ้านขึ้นราคา 10-100 น้ำมันก็แพงขึ้น ราคาของแพงขึ้น ตค 66 รัฐประกาศจะขึ้นค่าแรง เงินเดือน จนถึงตอนนี้ยังไม่ขึ้น
แต่ข้าวของกลับขึ้นราคาแบบสูงปรี๊ด หลายคนหรือบางคนบอกให้ประหยัด จะประหยัดได้ยังไงในเมื่อรายจ่ายสูงกว่ารายรับ
อย่างที่บอกแต่ละคนเจอปัญหาไม่เหมือนกัน ! จะกู้ยืมเงิน กู้ในระบบ ส่งไปไม่ถึง 1 นาที ข้อความเด้งกลับมา ธนาคารไม่สามารถอนุมัติให้คุณได้ คุณสมบัติของคุณไม่ผ่านเกณฑ์ธนาคาร ไปยืมที่ไหนก็ไม่ได้ อยากลืมตาอ้าปากได้ อยากเอาเงินมาลงทุน ถูกรัฐปิดกั้นทุกทาง ผู้นำประเทศบอกให้ประหยัด บริหารเงินให้เป็นท่านคงลืมไปว่าฐานะทางเศรษฐกิจแต่ละบ้าน แต่ละคนไม่เหมือนกัน ท่านเกิดมาบนกองเงินกองทอง พ่อแม่หาเงินไว้ให้ ทำธุรกิจใหญ่โตเจริญรุ่งเรืองท่านไม่มีทางทราบว่า คำว่าไม่มีจะกินเป็นยังไง คำว่าพรุ่งนี้จะเอาเงินที่ไหนเติมน้ำมันไปทำงาน ท่านไม่เคยเจออะไรแบบนี้ พรุ่งนี้จะเอาเงินไหนให้ลูกไปโรงเรียน การแก้ไขหนี้สินครัวเรือนเป็นเรื่องยาก มันเป็นลูกโซ่ พ่อแม่สร้างไว้ให้ลูก ลูกก็สร้างให้ลูกตัวเองต่อไป เพราะอะไร เพราะรายรับกับรายจ่ายไม่สมดุลกัน เราประชาชนไม่สามารถควบคุมกลไกราคาทางการตลาดได้ เราคือผู้บริโภค เราไม่ใช่ผู้กำหนดราคา เราคือผู้ซื้อ เขาตั้งราคาไว้เท่าไหร่เราต้องจ่ายเท่านั้น ผู้นำประเทศบอกว่าอย่าสร้างหนี้เพิ่ม ท่านคิดได้ ทำได้เพราะต้นทุนท่านมาสูง แต่ประชาชนผู้มีรายได้น้อย รายได้มาจากทางเดียว
เราทำอาชีพสุจริต เราก็อยากรวยทางลัด แต่มันผิดกฏหมาย เราไม่ทำ ขายหวยออนไลน์ เว้ปพนัน รวยกันอู้ฟู่ ตำรวจจับทุกวัน แต่ก็มีมากกว่าเดิม
ถ้าอยากให้ประชาชนลืมตาอ้าปากได้ รัฐก็ควรมีเงินสนับสนุนให้เขามาลงทุน มาต่อยอด สร้าวงาน สร้างอาชีพ มาปิดกั้นการกู้ยืมเงินเขาโดยให้ขึ้นกับเครดิตบูโร ถ้าเขามีหนี้สินเยอะ แต่เขาส่งต่อเนื่องได้ตลอด ก็ไม่ควรไปปิดกั้นเขา เผื่อวันนึงเขาโชคดีทำธุรกิจร่ำรวย เขาก็มาปิดหนี้เจ้าหนี้ได้ แต่หากเขาล้ม รัฐก็ควรยื่นมือมาช่วยเหลือ เช่น ลดดอก ลดต้น ขยายเวลาชำระหนี้ เพิ่มเงินทุน ส่งเสริมอาชีพ (คนรวยห้ามดราม่า)
อยากให้รัฐยืดหยุ่นเครดิตบูโร คนที่กู้1หมื่นตอนโควิด แล้วไม่ชำระคืน ท่านยังล้างบูโรให้เขาได้ ทั้งๆที่เข้าเป็นลุกหนี้ชั้นแย่ ในขณะที่หลายๆคน เขามีความตระหนัก มีความรับผิดชอบ หาเงินมาชำระหนี้จนครบ แต่บังเอิญไปค้างเจ้าหนี้อีกราย ส่งผลให้ติดเครดิตบูโร รัฐกลับไม่ช่วยอะไร ท่านแก้ไขปัญหาถูกทางหรือไม่ ท่านรักษาเครดิตคนส่วนน้อย แต่ปล่อยลอยแพคนส่วนใหญ่ ประเทศไทยจะเป็นอย่างไรต่อไป
ขอให้รัฐยืดหยุ่นการชำระหนี้ ควบคุมดอกเบี้ยบัตรเครดิต บัตรกดเงินสด บางคนชำระขึ้นต่ำเกินวงเงินต้นที่กู้ไปโลดแล้ว ให้ท่านมาดูแลตรงนี้ด้วย อย่าดูแค้GDP ประเทศ อย่าดูแค่ตัวเลข ที่สูง มีคนรวยทำธุรกิจไม่กี่ร้อยคน แต่รากหญ้า40-50 ล้านคน กำลังหัวชนฝา หาทางออกไม่เจอ ป่วยซึมเศร้าเยอะ ฝากรัฐดูแลด้วยนะคะ
ทำไมประเทศไทยต้องเครดิตบูโร
ปี 66-67 ประเทศไทยเงินเฟ้อ ข้าวของราคาแพงขึ้น เคยซื้อกับข้าวถุง 25-30 บาท ณ ปัจจุบันถุงละ 40-50บาท
ของใช้ในบ้านขึ้นราคา 10-100 น้ำมันก็แพงขึ้น ราคาของแพงขึ้น ตค 66 รัฐประกาศจะขึ้นค่าแรง เงินเดือน จนถึงตอนนี้ยังไม่ขึ้น
แต่ข้าวของกลับขึ้นราคาแบบสูงปรี๊ด หลายคนหรือบางคนบอกให้ประหยัด จะประหยัดได้ยังไงในเมื่อรายจ่ายสูงกว่ารายรับ
อย่างที่บอกแต่ละคนเจอปัญหาไม่เหมือนกัน ! จะกู้ยืมเงิน กู้ในระบบ ส่งไปไม่ถึง 1 นาที ข้อความเด้งกลับมา ธนาคารไม่สามารถอนุมัติให้คุณได้ คุณสมบัติของคุณไม่ผ่านเกณฑ์ธนาคาร ไปยืมที่ไหนก็ไม่ได้ อยากลืมตาอ้าปากได้ อยากเอาเงินมาลงทุน ถูกรัฐปิดกั้นทุกทาง ผู้นำประเทศบอกให้ประหยัด บริหารเงินให้เป็นท่านคงลืมไปว่าฐานะทางเศรษฐกิจแต่ละบ้าน แต่ละคนไม่เหมือนกัน ท่านเกิดมาบนกองเงินกองทอง พ่อแม่หาเงินไว้ให้ ทำธุรกิจใหญ่โตเจริญรุ่งเรืองท่านไม่มีทางทราบว่า คำว่าไม่มีจะกินเป็นยังไง คำว่าพรุ่งนี้จะเอาเงินที่ไหนเติมน้ำมันไปทำงาน ท่านไม่เคยเจออะไรแบบนี้ พรุ่งนี้จะเอาเงินไหนให้ลูกไปโรงเรียน การแก้ไขหนี้สินครัวเรือนเป็นเรื่องยาก มันเป็นลูกโซ่ พ่อแม่สร้างไว้ให้ลูก ลูกก็สร้างให้ลูกตัวเองต่อไป เพราะอะไร เพราะรายรับกับรายจ่ายไม่สมดุลกัน เราประชาชนไม่สามารถควบคุมกลไกราคาทางการตลาดได้ เราคือผู้บริโภค เราไม่ใช่ผู้กำหนดราคา เราคือผู้ซื้อ เขาตั้งราคาไว้เท่าไหร่เราต้องจ่ายเท่านั้น ผู้นำประเทศบอกว่าอย่าสร้างหนี้เพิ่ม ท่านคิดได้ ทำได้เพราะต้นทุนท่านมาสูง แต่ประชาชนผู้มีรายได้น้อย รายได้มาจากทางเดียว
เราทำอาชีพสุจริต เราก็อยากรวยทางลัด แต่มันผิดกฏหมาย เราไม่ทำ ขายหวยออนไลน์ เว้ปพนัน รวยกันอู้ฟู่ ตำรวจจับทุกวัน แต่ก็มีมากกว่าเดิม
ถ้าอยากให้ประชาชนลืมตาอ้าปากได้ รัฐก็ควรมีเงินสนับสนุนให้เขามาลงทุน มาต่อยอด สร้าวงาน สร้างอาชีพ มาปิดกั้นการกู้ยืมเงินเขาโดยให้ขึ้นกับเครดิตบูโร ถ้าเขามีหนี้สินเยอะ แต่เขาส่งต่อเนื่องได้ตลอด ก็ไม่ควรไปปิดกั้นเขา เผื่อวันนึงเขาโชคดีทำธุรกิจร่ำรวย เขาก็มาปิดหนี้เจ้าหนี้ได้ แต่หากเขาล้ม รัฐก็ควรยื่นมือมาช่วยเหลือ เช่น ลดดอก ลดต้น ขยายเวลาชำระหนี้ เพิ่มเงินทุน ส่งเสริมอาชีพ (คนรวยห้ามดราม่า)
อยากให้รัฐยืดหยุ่นเครดิตบูโร คนที่กู้1หมื่นตอนโควิด แล้วไม่ชำระคืน ท่านยังล้างบูโรให้เขาได้ ทั้งๆที่เข้าเป็นลุกหนี้ชั้นแย่ ในขณะที่หลายๆคน เขามีความตระหนัก มีความรับผิดชอบ หาเงินมาชำระหนี้จนครบ แต่บังเอิญไปค้างเจ้าหนี้อีกราย ส่งผลให้ติดเครดิตบูโร รัฐกลับไม่ช่วยอะไร ท่านแก้ไขปัญหาถูกทางหรือไม่ ท่านรักษาเครดิตคนส่วนน้อย แต่ปล่อยลอยแพคนส่วนใหญ่ ประเทศไทยจะเป็นอย่างไรต่อไป
ขอให้รัฐยืดหยุ่นการชำระหนี้ ควบคุมดอกเบี้ยบัตรเครดิต บัตรกดเงินสด บางคนชำระขึ้นต่ำเกินวงเงินต้นที่กู้ไปโลดแล้ว ให้ท่านมาดูแลตรงนี้ด้วย อย่าดูแค้GDP ประเทศ อย่าดูแค่ตัวเลข ที่สูง มีคนรวยทำธุรกิจไม่กี่ร้อยคน แต่รากหญ้า40-50 ล้านคน กำลังหัวชนฝา หาทางออกไม่เจอ ป่วยซึมเศร้าเยอะ ฝากรัฐดูแลด้วยนะคะ