ตอนนี้ผมเรียนอยู่ปวช.1 ท้าวความก่อนเลย คือ เมื่อตอนยังอยู่ม.3รร.เก่า(ผมอยู่ตั้งเเต่อนุบาลจนจบม.ต้น) เป็นอะไรที่มีความสุขสุดๆ ความสุขจนหาอะไรเเทนไม่ได้ ผมกับเพื่อนๆคือเราไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด ไปทะเลด้วยกัน ไปภูเขา ไปพูลวิลล่า ออกไปขี่รถกัน กลับบ้านกันดึกๆ นอนบ้านเพื่อนของทุกคน เเละทุกกิจกรรมที่เราทำด้วยกันได้ เเละเมื่อผมมีเเฟนตอนอยู่ม.3 เเฟนคนนี้ก็ดีมากๆ เขารักผมมาก ยอมทำทุกอย่างเพื่อผมเลย เรามีความสุขกันมากในช่วงเวลาหนึ่ง เเต่พอถึงเวลาปิดเทอมผมกับเเฟนเลิกกันก่อน เเละผมเป็นฝ่ายคิดถึงเขามาก(สำหรับเขาผมไม่รู้นะครับ)
 ปล.พี่ชายผมเคยเรียนจบรรปวช.นี้เเล้วก่อนผมเข้า1ปี
จนถึงตอนนี้ผมมาเรียนปวช.1(มีเพื่อนรร.เก่าที่พอสนิทย้ายมาเรียนด้วย3คน) เเต่เพื่อนๆผมดูพอใจกับรร.ปวช.นี้มาก ซึ่งต่างจากผม ผมกลับคิดถึงบรรยากาศเก่าๆที่รร.เก่า คิดถึงเพื่อน คิดถึงเเฟน(เก่า) จนตอนนี้ผมเรียนไม่รู้เรื่องเลย ผมคิดถึงทุกคนมากๆที่รร.เก่า คิดถึงสิ่งที่ผมกับเพื่อนๆทำกันในช่วงม.ต้น ผมย้ายมาปวช.รู้สึกอึดอัดมาก (เเม่บังคับเรียน+ผมเป็นคนรักเพื่อน ติดเพื่อน เเละเวลามีเเฟนจะรักเเฟนมาก รักเดียวใจเดียวเลย) ผมอยากเรียนสามัญมากกว่าสะอีก เพราะผมก็ไม่ได้เรียนเเย่ขนาดนั้น เกรดก็ 3.50+ทุกเทอม เเต่มาที่ใหม่ทุกอย่างเปลี่ยนไปหมด เพื่อนที่ดูจะเป็นเด็กไม่ดีค่อนข้างเยอะ การเรียนการสอนก็ออกจะไปเเนวน่าเบื่อๆ อยากได้ความคิดเห็นของพี่ๆที่อดทนเรียนจนจบ เเค่3ปี ผมลองมาคิดๆดูคือต้องอดทนนานเเค่ไหนถึงจะได้จบเเละมีชีวิตในอนาคตที่ดีสักที ใช้ชีวิตเเบบของตนเอง อึดอัดมากๆ🙏🏻