ก่อนหน้านี้เราเป็นคนไม่ชอบแมวเลย เราทำงานไกลบ้าน พอกลับไปที่บ้าน ก็มีคนที่บ้านพาแมวจรมาอยู่ด้วยที่บ้าน เนื่องจากแมวตัวนี้กำลังจะถูกทิ้งโดยไม่มีใครดูแล ไม่มีข้าวกิน คนที่บ้านเล่าว่ามันวิ่งมาใกล้ๆ มาร้องเหมียวๆใกล้ๆ แมวตัวนี้ นิสัยดีไม่ซน มานอนอยู่ใกล้ๆ ตลอดๆ บอกให้ทำอะไรก็ทำ เช่น หาจิ้งจก หาหนู รวมถึงเป็นแมวที่เรียบร้อยตัวนึง คนที่บ้านก็เลยพามาขึ้นรถกลับมาอยู่ที่บ้านด้วย พอเรากลับบ้าน รู้สึกท้อแท้ ไม่อยากที่จะทำงานต่อแล้ว รู้สึกหมดแรงที่จะใช้ชีวิตต่อ เนื่องจากมีความเครียดสะสม กับงานที่ยังแก้ปัญหาไม่ได้ ไม่รู้จะขอความช่วยเหลือจากใคร หันกลับมามองที่แมวจรตัวนี้มันยังสู้เลย สู้ที่จะอยากมีชีวิตอยู่ต่อ สู้ที่จะปรับตัวอยู่กับคนที่ไม่เคยรู้จักโดยการเข้าหา สู้ที่จะต้องมีชีวิตรอดต่อไป พอเรากลับบ้าน จากวันแรกวันที่ 2 ที่เจอแมวมันยังกลัวๆ เรา พอวันที่ 3-4 มันเริ่มขยับเข้ามาใกล้เราเรื่อยๆ จนมันรู้สึกสนิทใจกับเรา มานอนข้างๆเรา นอนเกือบทุกท่า ท่าที่มันสบายใจมากๆ บางทีก็เอาหน้ามาเกยแขนเราแล้วก็หลับไปบ้าง บางทีมานอนใกล้ๆแขนเรา มานอนใกล้ๆตัวเรา หรือเดินขึ้นมานอนบนตัวเรา ทำให้รู้สึกเรารู้สึกอบอุ่นใจมาก และคิดว่าแมวมันก็คงมีความสุขมากๆ ที่มีคนไม่ทิ้งมันมีคนอยู่กับมัน แมวเป็นสิ่งมีชีวิตที่ยังสู้ยังอยากที่จะอยู่ต่อ พร้อมปรับตัวกับคนอื่นๆ ตลอด แล้วทำไมเราไม่สู้แบบมันบ้างหล่ะ ไม่ปรับตัวให้เข้ากับคนอื่นๆบ้างหละ หากใครยังท้อแท้อยู่เราว่าการเลี้ยงแมวช่วยได้จริงๆนะ
สำหรับใครที่ ท้อแท้ สิ้นหวังอยู่ตอนนี้ เราว่าแมวช่วยฮีลใจได้จริงๆนะ