ครอบครัวไม่ใช่เซฟโซน

การที่พวกเขาห้ามไม่ให้เราไปทำงาน หาเงินซื้อของที่อยากได้ เขาเป็นห่วงหรือเป็นตัวท่วงชีวิตคะ กลัวคนอื่นได้ดีหรอคะ หรือกลัวไม่มีคนรองมือรองตีนให้?
ให้เรารอเงินอยู่ทางๆเดียว แม้แต่ซื้อแป๊บซี่ยังต้องรอขออนุญาต อยากกินอะไรดีๆก็ต้องมองหน้าคนอื่นกินเหมือนเป็นขอทาน ทั้งๆที่มือตีนครบทำมาหากินได้แต่สภาพอนาจน่าสมเพชยิ่งกว่าขอทาน นี่น่ะหรอครอบครัว?