- ดูจบผมว่ามันเป็นภาคปฐมบทของเรื่อง Anatomy of Time เวลา (2564) ที่พูดถึงเรื่อง เวลา ผ่านโชคชะตาความสัมพันธ์ของตัวละครเหมือนกันแต่มีความดูง่ายกว่าหน่อยตรงที่มีการจัดเส้นเรื่องระหว่าง Part อดีต กับ Part ปัจจุบัน (ในขณะนั้น) ได้เป็นระเบียบและสามารถแยกแยะออกว่าขณะนั้นอยู่ในเวลาไหนแถม Details ที่ประเคนมีความลึกในแก่นสารที่จับต้องได้และมีอารมณ์ร่วมไปกับมันไม่ยาก อีกทั้งไม่มีการสลับ Part แทรกไปมาเพื่อทำให้เกิดความสับสนในใจด้วยไม่เหมือนกับเรื่องนั้นที่เล่นท่ายากด้วยการอิงหลักทางวิทยาศาสตร์เข้าไปจึงทำให้ปมมีความซับซ้อนตามไปด้วย แม้ไม่ได้เล่าตามขนบธรรมเนียมจาก 1 ไป 2 ไป 3 แต่ภาพรวมก็ทำให้เราเข้าใจและพอที่จะเรียบเรียงในสิ่งที่ต้องการสื่ออยู่ไม่น้อย
- ถ้ามองหนังในฐานะประวัติศาสตร์เรื่องนี้ก็คือจดหมายรักจากผู้กำกับ ศิวโรจน์ คงสกุล ที่อยากจะบอกคนดูถึงความทรงจำในวันวานของพ่อแม่ผ่านเลนส์ฟิล์มในหอจดหมายเหตุด้วยเวลา 1 ชั่วโมง 45 นาที ที่เหมือนจะนานแต่ก็สามารถดื่มด่ำไปกับเรื่องเรื่อย ๆ โดยไม่ได้นึกถึงความเชื่องช้าแต่อย่างใด มีงงเป็นบางฉาก เพราะการตัดไปอีกฉากตามใจฉันที่ดันกลมกลืนไปกับความเนิบในบรรยากาศข้างทางที่มีทุ่งนาและลำคลองอย่างอ้างว้างก็ยิ่งทวีความมึนเข้าไปอีก ขณะเดียวกันก็มีมูลหลายอย่างให้คิดตามตลอดภายใต้ความซื่อตรงต่อวิถีชีวิตที่เห็นมาตั้งแต่เกิดแล้วถูกวาทกรรมคนดีย์สำทับจิตสำนึกให้ทราบซึ้งต่อมมโนคติอีกที สำหรับคนดูหนังเพื่อเสพผลงานศิลป์บำรุงปัญญาเช่นผมชอบอะไรแบบนี้มาก
- หนังเปิดเรื่องได้น่าสนใจทันทีจากที่เข้าสายก็เห็นชายคนหนึ่งกำลังขี่รถมอเตอร์ไซต์ผ่านทุ่งนาหลายร้อยกิโลในลักษณะ Long Take ก่อนจะจอดรถตรงหน้าศาลเพียงตาข้างทางแล้วยกมือไหว้ก่อนที่กล้องจะแพนไปตรงใบหน้าของเขาที่ค่อย ๆ น้ำตาไหลออกมาแล้วภาพก็ตัดไปที่ชายคนนั้นเดินเข้าไปในบ้านไม้เก่า ๆ ดูโน้นทำนี่เสร็จสรรพจากนั้นจึงนั่งเรือลงคลองแห่งหนึ่งก่อนที่หนังจะฉายภาพหนุ่มสาวคู่หนึ่งในคลองโดยผู้สาวนั่งอยู่บนเรือกำลังเรียกหาผู้บ่าวก่อนที่เขาจะโผล่ขึ้นจากน้ำเหมือนเรื่อง ขวัญกับเรียม แล้วหลังจากนั้นก็จะเทเวลาที่เหลือไปกับ Life ของหนุ่มสาวคู่นี้ ไปรู้จักครอบครัวของฝ่ายชาย ประกอบด้วย พ่อ , แม่ , น้าสาว และ หลานบ่าว ผ่านบทสนทนาปกติ และ กิจวัตรบ้านนา แวะดูสถานที่สำคัญใน จ.ลพบุรี ก่อนจะวกกลับมายังปัจจุบันอีกครั้งช่วงท้าย ช่วงเปิดเรื่องผมนึกถึงเรื่อง The Long Walk บ่มีวันจาก (2019) อยู่เหมือนกันในเรื่องของการใช้สีน้ำเงินอมเทาแสดง Symbol ถึงความลึกลับพิศวงอย่างไม่น่าเชื่อ ถึงหนังไม่บอกตรง ๆ ทั้งหมดว่าทั้งคู่รู้จักกันได้ยังไงแต่เราก็รับทราบได้จากบทสนทนาที่พรรณนามาเป็นระยะเลยพอที่จะตีความได้ไม่มากไม่น้อย
- ระหว่างดูเกิดรู้สึกวูบ ๆ ตอนที่วิทย์กับก้อยเดินอยู่ริมคลองจนเกือบจะหลับจนมาถึงตอนที่วิทย์คุยกับช่างตัดผมถึงเรื่องงานนี้แหล่ะตื่นขึ้นทันทีแล้วมันก็ถูกพูดถึงเป็นระยะจนกระทั่งไปแตะโดนประเด็นเรื่องความต่างทางชาติพันธุ์ที่ฝังลึกอยู่ในโครงสร้างมานานจนพันกันเป็นรากเหง้าแล้วขยี้ต่อด้วยการส่อต่อวัฒนธรรมดีย์งามด้วยแนวคิด Generation Gap อีกทอด ผมนี้หายง่วงเป็นปลิดทิ้งทันที คือ รู้อยู่ก่อนจะดูว่าต้องพูดถึงเรื่องนี้แต่รอจังหวะว่าจะเปิดมาเมื่อไหร่ ถ้านับตังแต่ตอนเริ่มถือว่านานพอสมควรเพราะกว่าถึงก็ล่อไปกลางเรื่องแล้ว
- สรุป ชอบ ประทับใจ ภาพสวย นักแสดงมีไม่มากแต่เล่นดีเป็นธรรมชาติ มีความเป็นตัวเองสูงแต่ถ้าเข้าไปดูเหมือนได้นั่ง Time Machine กลับไปดูภาพ Rare Items ในวันวานอันสวยงามที่หาไม่ได้อีกแล้วจนเผลอน้ำตาคลอเบ้าออกมาด้วยความเจ็บปวด ถึงแม้ตัวหนังจะฉายไปเมื่อ 10 กว่าปีแล้วแต่พอกลับมาดูอีกครั้งก็ยังดูทันสมัยเหมือนเพิ่งจะฉายไปไม่กี่ปี ประเด็นหลายอย่างที่สะท้อนผ่านวิถีชีวิต ความคิดหรือคำพูดของตัวละครส่วนใหญ่ยังคงอยู่และจะเป็นอย่างนี้ต่อไป ต่างกันแค่สิ่งปลูกสร้างที่ผุดขึ้นเป็นดอกเห็ดแถมขยันสร้างไม่หยุดแม้แต่หม้อหุงข้าวกับเครื่องทำกาแฟที่ก้อยใช้ หรือ รถมอเตอร์ไซต์รุ่นที่วิทย์ขี่ยังมีขายอยู่ตามตลาดเหมือนทุกอย่างถูก Staff ไว้ดังเดิมพร้อมกับระบบโครงสร้างที่ตั้งไว้เป็นอนุสรณ์สถานให้เหล่าคนดีย์อนุรักษ์ไว้เรียกความ Romance ปลอบใจตนเอง สิ่งที่สะเทือนใจผมมาก คือ การที่ตัววิทย์ กับ ก้อย ไม่สมหวังเรื่องความฝันที่อุตส่าห์วาดไว้อย่างสวยงามกลับพังทลายลงแล้วกำลังส่งต่อมรดกความผิดหวังมายังลูก ๆ ของทั้งคู่ โดยเฉพาะลูกชายคนโตที่กำลังจะเข้ามหาลัย ก็อดที่จะย้อนกลับมาดูชีวิตที่ผ่านมาแล้วสำรวจวัยที่เป็นอยู่ขณะนี้ก็ได้แต่ทิ้งตัวลงเอาตีนก่ายหน้าผากนอนดูสิ่งที่กำลังเกิดอยู่ในขณะนี้แล้วถอนหายใจทิ้ง เพราะ ระบบที่ไร้การเหลียวแลแถมออกกติการัดกุมเป็นตัวกดทับและเร่งเครื่องให้คนไร้โอกาสเดินสู่ปลายทางด้วยความจำปลง
ขอขอบคุณผู้อ่านทุกท่านครับ เมื่อได้อ่านแล้ว สามารถกด Like & Share บทความของผม EM Pascal เพื่อเป็นกำลังใจในการรีวิวครั้งต่อไป ขอบคุณครับ
[CR] No.98 ที่รัก Eternity : เธอที่รัก มักที่พึ่ง กาลนิรันดร์
- ดูจบผมว่ามันเป็นภาคปฐมบทของเรื่อง Anatomy of Time เวลา (2564) ที่พูดถึงเรื่อง เวลา ผ่านโชคชะตาความสัมพันธ์ของตัวละครเหมือนกันแต่มีความดูง่ายกว่าหน่อยตรงที่มีการจัดเส้นเรื่องระหว่าง Part อดีต กับ Part ปัจจุบัน (ในขณะนั้น) ได้เป็นระเบียบและสามารถแยกแยะออกว่าขณะนั้นอยู่ในเวลาไหนแถม Details ที่ประเคนมีความลึกในแก่นสารที่จับต้องได้และมีอารมณ์ร่วมไปกับมันไม่ยาก อีกทั้งไม่มีการสลับ Part แทรกไปมาเพื่อทำให้เกิดความสับสนในใจด้วยไม่เหมือนกับเรื่องนั้นที่เล่นท่ายากด้วยการอิงหลักทางวิทยาศาสตร์เข้าไปจึงทำให้ปมมีความซับซ้อนตามไปด้วย แม้ไม่ได้เล่าตามขนบธรรมเนียมจาก 1 ไป 2 ไป 3 แต่ภาพรวมก็ทำให้เราเข้าใจและพอที่จะเรียบเรียงในสิ่งที่ต้องการสื่ออยู่ไม่น้อย
- ถ้ามองหนังในฐานะประวัติศาสตร์เรื่องนี้ก็คือจดหมายรักจากผู้กำกับ ศิวโรจน์ คงสกุล ที่อยากจะบอกคนดูถึงความทรงจำในวันวานของพ่อแม่ผ่านเลนส์ฟิล์มในหอจดหมายเหตุด้วยเวลา 1 ชั่วโมง 45 นาที ที่เหมือนจะนานแต่ก็สามารถดื่มด่ำไปกับเรื่องเรื่อย ๆ โดยไม่ได้นึกถึงความเชื่องช้าแต่อย่างใด มีงงเป็นบางฉาก เพราะการตัดไปอีกฉากตามใจฉันที่ดันกลมกลืนไปกับความเนิบในบรรยากาศข้างทางที่มีทุ่งนาและลำคลองอย่างอ้างว้างก็ยิ่งทวีความมึนเข้าไปอีก ขณะเดียวกันก็มีมูลหลายอย่างให้คิดตามตลอดภายใต้ความซื่อตรงต่อวิถีชีวิตที่เห็นมาตั้งแต่เกิดแล้วถูกวาทกรรมคนดีย์สำทับจิตสำนึกให้ทราบซึ้งต่อมมโนคติอีกที สำหรับคนดูหนังเพื่อเสพผลงานศิลป์บำรุงปัญญาเช่นผมชอบอะไรแบบนี้มาก
- หนังเปิดเรื่องได้น่าสนใจทันทีจากที่เข้าสายก็เห็นชายคนหนึ่งกำลังขี่รถมอเตอร์ไซต์ผ่านทุ่งนาหลายร้อยกิโลในลักษณะ Long Take ก่อนจะจอดรถตรงหน้าศาลเพียงตาข้างทางแล้วยกมือไหว้ก่อนที่กล้องจะแพนไปตรงใบหน้าของเขาที่ค่อย ๆ น้ำตาไหลออกมาแล้วภาพก็ตัดไปที่ชายคนนั้นเดินเข้าไปในบ้านไม้เก่า ๆ ดูโน้นทำนี่เสร็จสรรพจากนั้นจึงนั่งเรือลงคลองแห่งหนึ่งก่อนที่หนังจะฉายภาพหนุ่มสาวคู่หนึ่งในคลองโดยผู้สาวนั่งอยู่บนเรือกำลังเรียกหาผู้บ่าวก่อนที่เขาจะโผล่ขึ้นจากน้ำเหมือนเรื่อง ขวัญกับเรียม แล้วหลังจากนั้นก็จะเทเวลาที่เหลือไปกับ Life ของหนุ่มสาวคู่นี้ ไปรู้จักครอบครัวของฝ่ายชาย ประกอบด้วย พ่อ , แม่ , น้าสาว และ หลานบ่าว ผ่านบทสนทนาปกติ และ กิจวัตรบ้านนา แวะดูสถานที่สำคัญใน จ.ลพบุรี ก่อนจะวกกลับมายังปัจจุบันอีกครั้งช่วงท้าย ช่วงเปิดเรื่องผมนึกถึงเรื่อง The Long Walk บ่มีวันจาก (2019) อยู่เหมือนกันในเรื่องของการใช้สีน้ำเงินอมเทาแสดง Symbol ถึงความลึกลับพิศวงอย่างไม่น่าเชื่อ ถึงหนังไม่บอกตรง ๆ ทั้งหมดว่าทั้งคู่รู้จักกันได้ยังไงแต่เราก็รับทราบได้จากบทสนทนาที่พรรณนามาเป็นระยะเลยพอที่จะตีความได้ไม่มากไม่น้อย
- ระหว่างดูเกิดรู้สึกวูบ ๆ ตอนที่วิทย์กับก้อยเดินอยู่ริมคลองจนเกือบจะหลับจนมาถึงตอนที่วิทย์คุยกับช่างตัดผมถึงเรื่องงานนี้แหล่ะตื่นขึ้นทันทีแล้วมันก็ถูกพูดถึงเป็นระยะจนกระทั่งไปแตะโดนประเด็นเรื่องความต่างทางชาติพันธุ์ที่ฝังลึกอยู่ในโครงสร้างมานานจนพันกันเป็นรากเหง้าแล้วขยี้ต่อด้วยการส่อต่อวัฒนธรรมดีย์งามด้วยแนวคิด Generation Gap อีกทอด ผมนี้หายง่วงเป็นปลิดทิ้งทันที คือ รู้อยู่ก่อนจะดูว่าต้องพูดถึงเรื่องนี้แต่รอจังหวะว่าจะเปิดมาเมื่อไหร่ ถ้านับตังแต่ตอนเริ่มถือว่านานพอสมควรเพราะกว่าถึงก็ล่อไปกลางเรื่องแล้ว
- สรุป ชอบ ประทับใจ ภาพสวย นักแสดงมีไม่มากแต่เล่นดีเป็นธรรมชาติ มีความเป็นตัวเองสูงแต่ถ้าเข้าไปดูเหมือนได้นั่ง Time Machine กลับไปดูภาพ Rare Items ในวันวานอันสวยงามที่หาไม่ได้อีกแล้วจนเผลอน้ำตาคลอเบ้าออกมาด้วยความเจ็บปวด ถึงแม้ตัวหนังจะฉายไปเมื่อ 10 กว่าปีแล้วแต่พอกลับมาดูอีกครั้งก็ยังดูทันสมัยเหมือนเพิ่งจะฉายไปไม่กี่ปี ประเด็นหลายอย่างที่สะท้อนผ่านวิถีชีวิต ความคิดหรือคำพูดของตัวละครส่วนใหญ่ยังคงอยู่และจะเป็นอย่างนี้ต่อไป ต่างกันแค่สิ่งปลูกสร้างที่ผุดขึ้นเป็นดอกเห็ดแถมขยันสร้างไม่หยุดแม้แต่หม้อหุงข้าวกับเครื่องทำกาแฟที่ก้อยใช้ หรือ รถมอเตอร์ไซต์รุ่นที่วิทย์ขี่ยังมีขายอยู่ตามตลาดเหมือนทุกอย่างถูก Staff ไว้ดังเดิมพร้อมกับระบบโครงสร้างที่ตั้งไว้เป็นอนุสรณ์สถานให้เหล่าคนดีย์อนุรักษ์ไว้เรียกความ Romance ปลอบใจตนเอง สิ่งที่สะเทือนใจผมมาก คือ การที่ตัววิทย์ กับ ก้อย ไม่สมหวังเรื่องความฝันที่อุตส่าห์วาดไว้อย่างสวยงามกลับพังทลายลงแล้วกำลังส่งต่อมรดกความผิดหวังมายังลูก ๆ ของทั้งคู่ โดยเฉพาะลูกชายคนโตที่กำลังจะเข้ามหาลัย ก็อดที่จะย้อนกลับมาดูชีวิตที่ผ่านมาแล้วสำรวจวัยที่เป็นอยู่ขณะนี้ก็ได้แต่ทิ้งตัวลงเอาตีนก่ายหน้าผากนอนดูสิ่งที่กำลังเกิดอยู่ในขณะนี้แล้วถอนหายใจทิ้ง เพราะ ระบบที่ไร้การเหลียวแลแถมออกกติการัดกุมเป็นตัวกดทับและเร่งเครื่องให้คนไร้โอกาสเดินสู่ปลายทางด้วยความจำปลง
ขอขอบคุณผู้อ่านทุกท่านครับ เมื่อได้อ่านแล้ว สามารถกด Like & Share บทความของผม EM Pascal เพื่อเป็นกำลังใจในการรีวิวครั้งต่อไป ขอบคุณครับ
CR - Consumer Review : กระทู้รีวิวนี้เป็นกระทู้ CR โดยที่เจ้าของกระทู้