เคยมั้ยคะ?ที่เราซัพพอตทางบ้านเพื่อทดแทนบุญคุณ แต่เหมือนมันไม่เคยพอ เราไม่ต้องการอะไรนอกจากกำลังใจดีๆด้วยคำพูดไม่กี่คำ แค่คำว่า สู้ๆ เรายังไม่เคยได้รับเลย ทั้งชีวิตเคยพลาดพลั้งมาในชีวิตวัยรุ่น ผ่านมาจนได้รู้กลับตัวและทำหน้าที่ลูกและแม่ให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ก็ไม่เคยดีพอ ไม่เคยต้องการคำชมหรือคำเยินยอ หลายครั้งที่รู้สึกท้อเราต้องการแค่กำลังใจจากทางบ้าน แต่ก็ยังไม่เคยได้รับ หันหน้าเข้าหาที่บ้านแต่ละครั้ง มีแต่การเปรียบเทียบครอบครัวข้างบ้านที่เขามีทางเดินที่ดีกว่า ตอนนี้เราไม่อยากทำหน้าที่ลูกหรือแม้แต่ไม่อยากทำดีสร้างคุณอะไรแล้ว อยากมีชีวิตอยู่ไปเรื่อยๆรอวันตาย ความรู้สึกเดิมๆกลับมาอีกแล้ว คือยากตายไม่อยากทำอะไรเลย
อยากได้การซัพพอตทางใจจากพ่อและแม่ที่ตลอดชีวิตไม่เคยได้รับนี่หรือชีวิตลูกคนเดียว