ขอคำปรึกษาค่ะ ไม่รู้จะไปปรึกษาใครที่ไหนแล้วจริงๆ เราอยากรู้ว่าเรางี่เง่าเกินไปรึเปล่ากับเรื่องเล็กๆน้อย และเราควรปรับปรุงยังไงดี ปรับปรุงที่ตัวเองหรือปรับปรุงที่แฟน เพราะเราเหนื่อยกับใจตัวเองมากๆค่ะตอนนี้
คบกับแฟนมา5ปี เราอายุ20 แฟน25 เราเรียนเขาทำงาน 3ปีแรกที่คบกันมีทะเลาะกันบ้างเพราะเขาไม่ค่อยมีเวลา แต่เราเข้าใจตลอดนะคะ ปรับปรุงมาเรื่อยๆพยายามไม่ไปรบกวนเขา ที่นี้พอเราเข้ามหาลัยก็ย้ายมาอยู่ด้วยกันค่ะ ปกติพี่เขาจะไปส่งตอนเช้าที่รถไฟฟ้าสถานีใกล้ๆม. งานบ้านช่วยกันทำ ค่าน้ำค่าไฟค่าห้องเราไม่ได้ช่วยจ่าย มันก็ดูปกติไม่มีอะไรจนกระทั่งอยู่มาเรื่อยๆจนถึงปีที่5 ปกติเราจะใส่ใจแฟนตลอด แต่ตอนนี้เริ่มรู้สึกเหนื่อยค่ะ
เรากลัวผีมาก แต่ยอมไปดูหนังผีด้วยกันเพราะเขาชอบ แต่เขาไม่เคยไปดูหนังที่เราอยากดูเลยสักครั้งค่ะ เราก็อยากดูการ์ตูนอยากดูดิสนีย์กับแฟน แต่เขาไม่อยากดูเราก็ไม่อยากบังคับแต่ลึกๆในใจรู้สึกน้อยใจมากๆ เราให้เหตุผลบอกเขาไปว่า "เค้าก็ไม่ได้ชอบดูหนังผีนะ เค้ายังไปดูเป็นเพื่อนเธอเลย' แต่สุดท้ายเขาก็บอกว่า "งั้นเค้าไปดูกับเพื่อนก็ได้ เธอก็ไปดูการ์ตูนกับเพื่อนเธอ" แล้วสุดท้ายก็เป็นเราที่ยอม ทนไปดูหนังผีแล้วก็อดดูเรื่องที่อยากดูไปค่ะ
เวลาทำอะไรเรานึกถึงแฟนก่อนเสมอ รู้ว่าชอบกินเผ็ด เวลาสั่งข้าวเราก็จะสั่งเพิ่มเผ็ดให้ตลอด แต่พอเป็นเขาซื้อข้าวให้เรา ทั้งๆที่รู้ว่าเรากินเผ็ดไม่ได้ก็ไม่ได้ใส่ใจที่จะบอกอะไรคนขาย สุดท้ายเราก็ไม่ได้กินค่ะเพราะกินไม่ได้ พอเราถามว่าทำไมไม่สั่งไม่เผ็ดให้ เขาก็บอกว่าเพราะเราไม่ได้บอก ซื้อมาให้แล้วกินไม่ได้ก็ไม่ต้องกินไปหากินเอง
กินข้าวด้วยกันกี่ทีเราก็รู้สึกว่าต้องรีบกินของที่อยากกินไม่งั้นจะโดนแย่ง เพราะเขาไม่เคยกินเพื่อหรือเหลือไว้ให้เราเลย ขนาดน้ำเราซื้อมาแก้วเดียว เขาเอาไปดูดปืดเดียวเหลือก้นแก้วให้เรากิน พอถามว่าทำไมทำแบบนี้ ก็บอกว่าคราวหน้าให้ซื้อมา2แก้ว...อันนี้เราเข้าใจอยู่คราวหน้าจะโทรถามเขาก่อนว่าจะเอาด้วยมั้ยแต่ก็ไม่ใช่เหตุผลที่ต้องมาแย่งกันเลย บางทีน้ำหรือขนมที่ซื้อมากินด้วยกัน เรากินแค่30% ที่เหลือเขากินหมดเลยค่ะ ปกติเราเอาอะไรมากินก็แบ่งเขาตลอดเลยแอบเสียใจที่เขาไม่นึกถึงเราบ้างเลย จะกินข้าวแต่ละครั้งเราหยิบช้อนให้เขาก่อนเสมอ แต่หันมาอีกทีน้ำจิ้มมีแค่1ถุง ราดข้าวตัวเองหมดเลย เขาบอกว่าไม่ได้ดูนึกว่ามีหลายอัน สุดท้ายทะเลาะกันเพราะเรื่องแค่นี้ค่ะ เรารู้ว่าเรางี่เง่า แต่ใจเราคือน้อยใจสุดๆเลยค่ะ เราคิดถึงเขาก่อนแต่เขาไม่ได้คิดถึงเราเลย
เราชอบใส่เสื้อผ้าเรียบร้อย ไม่โป๊ไม่สั้น แต่เขาไม่ชอบค่ะ อยากให้เราแต่งสั้นๆ เรารู้สึกไม่สบายใจทุกครั้งที่ใส่แต่ก็อยากเห็นแฟนมีความสุขเลยยอมใส่ เดินไปก็ระแวงไปว่าจะมีใครมาแอบดูใต้กระโปรง เราบอกเขาแล้วว่าไม่ชอบใส่แต่ก็ดูเหมือนเขาไม่สนใจค่ะ เขาบอกเราว่า "ถ้าไม่ใส่เค้าไม่พาไปนะ" เราเลยยอมเพราะนานๆทีก็อยากไปเที่ยวบ้าง เขาทำงานเลยไม่ค่อยมีเวลาว่างเลยยอมๆไป แต่ใจรู้สึกเจ็บทุกครั้งที่ใส่ ไม่ได้เจ็บเพราะเสื้อผ้านะคะ เจ็บเพราะเขารู้ว่าเราไม่ชอบแต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร ตัวเขาเองแต่งตัวซกมกเหมือนกุ๊ยเราไม่เคยว่าไม่เคยjustหรือบอกให้เขาแต่งแบบที่เราชอบ เพราะเราอยากให้เขาสบายใจ
ทุกวันนี้อยู่ด้วยกันคุยกันน้อยมาก เหมือนแยกกันอยู่ เราอยากเล่นอยากคุยด้วยก็เหมือนไปรบกวนชีวิตเขา นั่งด้วยกันเขาสนใจแต่โทรศัพท์ เราพูดอะไรไปไม่ได้ยินไม่สนใจ วันหยุดก็นั่งเล่นเกมอยู่แต่ในห้อง เราเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งไม่ได้เลย พอไปนั่งด้วยเขาก็จะหนีไปที่อื่น ตอนนี้ไม่รู้แล้วว่าตัวเองเป็นอะไรในชีวิตเขา เหมือนมาขออาศัยเขาอยู่ เหมือนเป็นคนทำลายเวลาของเขา
ยังมีอีกหลายเรื่องที่ทำให้เราเครียด ตอนนี้ไม่รู้จะจัดการความรู้สึกนี้ยังไงดีเลยค่ะ เราพยายามคุยปรับความเข้าใจ บอกเขาทุกครั้ง แต่ก็ไม่ทีอะไรเปลี่ยนแปลง รู้สึกเหนื่อยมากๆ คิดถึงบ้านคิดถึงแม่ คิดถึงคนที่แคร์เรามากๆเลยค่ะ ช่วยบอกเราทีค่ะว่าเรางี่เง่าเกินไปขี้น้อยใจเกินไปหรืออะไร เราจะได้แก้ไข เพราะตอนนี้เราเริ่มไม่ไหวแล้วจริงๆ
เรางี่เง่ากับเขาเกินไปรึเปล่าคะ
คบกับแฟนมา5ปี เราอายุ20 แฟน25 เราเรียนเขาทำงาน 3ปีแรกที่คบกันมีทะเลาะกันบ้างเพราะเขาไม่ค่อยมีเวลา แต่เราเข้าใจตลอดนะคะ ปรับปรุงมาเรื่อยๆพยายามไม่ไปรบกวนเขา ที่นี้พอเราเข้ามหาลัยก็ย้ายมาอยู่ด้วยกันค่ะ ปกติพี่เขาจะไปส่งตอนเช้าที่รถไฟฟ้าสถานีใกล้ๆม. งานบ้านช่วยกันทำ ค่าน้ำค่าไฟค่าห้องเราไม่ได้ช่วยจ่าย มันก็ดูปกติไม่มีอะไรจนกระทั่งอยู่มาเรื่อยๆจนถึงปีที่5 ปกติเราจะใส่ใจแฟนตลอด แต่ตอนนี้เริ่มรู้สึกเหนื่อยค่ะ
เรากลัวผีมาก แต่ยอมไปดูหนังผีด้วยกันเพราะเขาชอบ แต่เขาไม่เคยไปดูหนังที่เราอยากดูเลยสักครั้งค่ะ เราก็อยากดูการ์ตูนอยากดูดิสนีย์กับแฟน แต่เขาไม่อยากดูเราก็ไม่อยากบังคับแต่ลึกๆในใจรู้สึกน้อยใจมากๆ เราให้เหตุผลบอกเขาไปว่า "เค้าก็ไม่ได้ชอบดูหนังผีนะ เค้ายังไปดูเป็นเพื่อนเธอเลย' แต่สุดท้ายเขาก็บอกว่า "งั้นเค้าไปดูกับเพื่อนก็ได้ เธอก็ไปดูการ์ตูนกับเพื่อนเธอ" แล้วสุดท้ายก็เป็นเราที่ยอม ทนไปดูหนังผีแล้วก็อดดูเรื่องที่อยากดูไปค่ะ
เวลาทำอะไรเรานึกถึงแฟนก่อนเสมอ รู้ว่าชอบกินเผ็ด เวลาสั่งข้าวเราก็จะสั่งเพิ่มเผ็ดให้ตลอด แต่พอเป็นเขาซื้อข้าวให้เรา ทั้งๆที่รู้ว่าเรากินเผ็ดไม่ได้ก็ไม่ได้ใส่ใจที่จะบอกอะไรคนขาย สุดท้ายเราก็ไม่ได้กินค่ะเพราะกินไม่ได้ พอเราถามว่าทำไมไม่สั่งไม่เผ็ดให้ เขาก็บอกว่าเพราะเราไม่ได้บอก ซื้อมาให้แล้วกินไม่ได้ก็ไม่ต้องกินไปหากินเอง
กินข้าวด้วยกันกี่ทีเราก็รู้สึกว่าต้องรีบกินของที่อยากกินไม่งั้นจะโดนแย่ง เพราะเขาไม่เคยกินเพื่อหรือเหลือไว้ให้เราเลย ขนาดน้ำเราซื้อมาแก้วเดียว เขาเอาไปดูดปืดเดียวเหลือก้นแก้วให้เรากิน พอถามว่าทำไมทำแบบนี้ ก็บอกว่าคราวหน้าให้ซื้อมา2แก้ว...อันนี้เราเข้าใจอยู่คราวหน้าจะโทรถามเขาก่อนว่าจะเอาด้วยมั้ยแต่ก็ไม่ใช่เหตุผลที่ต้องมาแย่งกันเลย บางทีน้ำหรือขนมที่ซื้อมากินด้วยกัน เรากินแค่30% ที่เหลือเขากินหมดเลยค่ะ ปกติเราเอาอะไรมากินก็แบ่งเขาตลอดเลยแอบเสียใจที่เขาไม่นึกถึงเราบ้างเลย จะกินข้าวแต่ละครั้งเราหยิบช้อนให้เขาก่อนเสมอ แต่หันมาอีกทีน้ำจิ้มมีแค่1ถุง ราดข้าวตัวเองหมดเลย เขาบอกว่าไม่ได้ดูนึกว่ามีหลายอัน สุดท้ายทะเลาะกันเพราะเรื่องแค่นี้ค่ะ เรารู้ว่าเรางี่เง่า แต่ใจเราคือน้อยใจสุดๆเลยค่ะ เราคิดถึงเขาก่อนแต่เขาไม่ได้คิดถึงเราเลย
เราชอบใส่เสื้อผ้าเรียบร้อย ไม่โป๊ไม่สั้น แต่เขาไม่ชอบค่ะ อยากให้เราแต่งสั้นๆ เรารู้สึกไม่สบายใจทุกครั้งที่ใส่แต่ก็อยากเห็นแฟนมีความสุขเลยยอมใส่ เดินไปก็ระแวงไปว่าจะมีใครมาแอบดูใต้กระโปรง เราบอกเขาแล้วว่าไม่ชอบใส่แต่ก็ดูเหมือนเขาไม่สนใจค่ะ เขาบอกเราว่า "ถ้าไม่ใส่เค้าไม่พาไปนะ" เราเลยยอมเพราะนานๆทีก็อยากไปเที่ยวบ้าง เขาทำงานเลยไม่ค่อยมีเวลาว่างเลยยอมๆไป แต่ใจรู้สึกเจ็บทุกครั้งที่ใส่ ไม่ได้เจ็บเพราะเสื้อผ้านะคะ เจ็บเพราะเขารู้ว่าเราไม่ชอบแต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร ตัวเขาเองแต่งตัวซกมกเหมือนกุ๊ยเราไม่เคยว่าไม่เคยjustหรือบอกให้เขาแต่งแบบที่เราชอบ เพราะเราอยากให้เขาสบายใจ
ทุกวันนี้อยู่ด้วยกันคุยกันน้อยมาก เหมือนแยกกันอยู่ เราอยากเล่นอยากคุยด้วยก็เหมือนไปรบกวนชีวิตเขา นั่งด้วยกันเขาสนใจแต่โทรศัพท์ เราพูดอะไรไปไม่ได้ยินไม่สนใจ วันหยุดก็นั่งเล่นเกมอยู่แต่ในห้อง เราเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งไม่ได้เลย พอไปนั่งด้วยเขาก็จะหนีไปที่อื่น ตอนนี้ไม่รู้แล้วว่าตัวเองเป็นอะไรในชีวิตเขา เหมือนมาขออาศัยเขาอยู่ เหมือนเป็นคนทำลายเวลาของเขา
ยังมีอีกหลายเรื่องที่ทำให้เราเครียด ตอนนี้ไม่รู้จะจัดการความรู้สึกนี้ยังไงดีเลยค่ะ เราพยายามคุยปรับความเข้าใจ บอกเขาทุกครั้ง แต่ก็ไม่ทีอะไรเปลี่ยนแปลง รู้สึกเหนื่อยมากๆ คิดถึงบ้านคิดถึงแม่ คิดถึงคนที่แคร์เรามากๆเลยค่ะ ช่วยบอกเราทีค่ะว่าเรางี่เง่าเกินไปขี้น้อยใจเกินไปหรืออะไร เราจะได้แก้ไข เพราะตอนนี้เราเริ่มไม่ไหวแล้วจริงๆ